Αυγούστου σκότος

 

‒ Χῶμα καὶ στάχτη, κουρνιαχτός…

μέσα στὴ νύχτα σκοτεινός,

τί περιμένεις;

 

 Μὴν ψάχνεις στὴν καμένη γῆ

στὰ μαῦρα δέντρα μιὰ κορφὴ

πρασινισμένη;

 

‒ Πίνω τὴ στάχτη, τὸν καπνὸ

καὶ στὸ σκοτάδι τριγυρνῶ

θλιμμένος, μόνος.

 

Ψάχνω νὰ βρῶ τὸν οὐρανό,

στὴν Πούλια, στὸν Αὐγερινό,

νὰ πῶ τὸν πόνο…

 

Ζητῶ τὸ φῶς, τὴν ἀστραπή…

μέσα στοῦ νοῦ τὶς σκοτεινὲς

γωνιὲς νὰ λάμψει…

 

‒ Ἂν ψάχνεις…  ‒ Ψάχνω τὴ ζωή!

‒ Ἂν θέλεις…  ‒  Θέλω νά ᾿βρω φῶς

τὸν νοῦ ν᾿ αὐγάσει!

 

‒ Ἂν θὲς ἀλήθεια νὰ τὸ βρεῖς,

μέσα σου ψάξε, στὴν ψυχή…

στὰ ἄδυτά της…

 

Ὅπου τὸ σκότος καὶ τὸ φῶς,

ὅπου ὁ ἅδης κι ὁ Θεός,

ὅπου ἡ Χάρις.

 

Ὅπου τὸ ἔλεος, αὐγή,

τοῦ ἄνω κόσμου ἀναλαμπή,

φωτοχυσία.

 

Ὅπου τὸ Ἄλφα καὶ ἡ Ζωή,

καὶ τὸ Ὠμέγα κι ἡ πηγὴ

τῆς εὐτυχίας!

Στ.