Μια πράξη αντίστασης

 

Έντεκα χρόνια από την αρχική διάγνωση, εννιά από την πρώτη υποτροπή και πέντε από την εγκεφαλική μετάσταση.
Τα ανερμήνευτα σημεία, πλήθος -τελικά, πόσα σκοτεινά περάσματα στον χωροχρόνο κάθε αρρώστιας μπορούμε να ερμηνεύσουμε οι ογκολόγοι;

Τι θυμάμαι; Τρία χρόνια πριν, αγανακτισμένη από το πλήθος των δισκίων της θεραπείας, τα μάζεψε όλα, τα έριξε στη λεκάνη της τουαλέτας και αφόδευσε πάνω τους. 

Μετά, τράβηξε και το καζανάκι. 

Μαντεύω πως ένιωθε πως αφόδευε πάνω στη θεραπεία μου και κατ’ επέκταση στα μούτρα μου.
 

Το απέδωσα αρχικά στις εγκεφαλικές βλάβες και έτσι τη δικαιολόγησα στον σύζυγο που μου περιέγραψε καταντροπιασμένος τη σκηνή. 

Σύντομα κατάλαβα πως δεν ήταν παρά μια ασυνείδητη και άμορφη πράξη αντίστασης στην Ιατρική Βία. 

Όποιος είναι αναγκασμένος να παίρνει είκοσι-τριάντα χάπια καθημερινά «για να μην πεθάνει», ίσως νιώθει τι θέλησε να πει στους γύρω της αυτή η γυναίκα που ίσως ζει χάρη στη θέλησή της να ζήσει και χάρη στην «πίστη της στην Παναγία και τον Άγιο Νεκτάριο» -άντε και λιγάκι με τη βοήθεια των δικών μου γιατρικών…

Πάντως η γυναίκα που είναι ξανά σήμερα μπροστά μου, συνεχίζει τη θεραπεία -με δραστικά περιορισμένο αριθμό χαπιών.
Είναι μπροστά μου, γελαστή και παιχνιδιάρα.
Λαβωμένη και πάντα ιδιαίτερη.
Κι εγώ, ξεπλυμένος χάρη στο καζανάκι που ευτυχώς τράβηξε τότε αμέσως, νιώθω πως την αγαπώ!

Αλέξανδρος Αρδαβάνης

Ιατρός ογκολόγος 

____________________

(*) Η φωτογραφία είναι εκπληκτικό «ψηφιδωτό από ληγμένα χάπια» της γιατρού Ελένης Ιωαννίδου.