Η επιλογή του Χρήστου Στυλιανίδη για τη θέση του υπουργού Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας θα κριθεί μελλοντικά από την αποτελεσματικότητά του και δεν αφορά ένα ιστολόγιο που δεν έχει πολιτικό προσανατολισμό. Ο θόρυβος όμως, ορισμένων πολιτικών για την υπηκοότητά του μπορεί και πρέπει να σχολιαστεί και να κριθεί άμεσα. Αντέδρασαν γιατί ο υπουργός ως Κύπριος, δεν έχει την Ελληνική Υπηκοότητα !
***
Γράφει ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης, σύμβουλος επιχειρήσεων
[...] Αφήνω προς το παρόν το βιογραφικό του Χρήστου Στυλιανίδη και ξεκινώ με τη χειρότερη προσβολή που έχω ακούσει σαν Κύπριος από τότε που πάτησα το πόδι μου στην Ελλάδα. Ούτε εγώ έχω την Ελληνική Υπηκοότητα. Το 1959 εμείς οι Κύπριοι είχαμε την επιλογή να επιλέξουμε την Αγγλική ή την Κυπριακή Υπηκοότητα. Διάλεξα την Κυπριακή. Ακόμα και στην Αγγλική κατοχή σε όλα τα έγγραφα γράφαμε «Ελληνική Ιθαγένεια». Ποτέ δεν μας χρειαζόταν η υπηκοότητα για να νιώθουμε Έλληνες.
Ακριβώς για τους λόγους αυτούς θεωρώ ότι η ιστορία με την υπηκοότητα του Στυλιανίδη αποτελεί τη μεγαλύτερη προσβολή προς τους Έλληνες της Κύπρου, ιδιαίτερα τη γενιά εκείνη που αγωνίστηκε για την Ενωση με την Ελλάδα.
Ξεκινώ με τη δική μου προσωπική ιστορία. Το 1966, σε ηλικία 16 ετών, με συνέλαβαν οι Αγγλοι και χωρίς δίκη έμεινα για 20 μήνες στα Κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς και Πύλας. Τελείωσα τις δύο τελευταίες τάξεις διαβάζοντας μόνος μου στη φυλακή. Τη συνεισφορά μου στον καλό αγώνα της ΕΟΚΑ την περιέγραψα στο βιβλίο «20 Μήνες Ομηρος» (εκδόσεις Λιβάνη, 2007), που προλόγισε ο τότε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσσος Παπαδόπουλος, από τον πρόλογο του οποίου αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα: «Το βιβλίο του φίλου και συναγωνιστή Αντρέα Δρυμιώτη “20 Μήνες Ομηρος” είναι μια ενδιαφέρουσα έκδοση για την οποία εκφράζω προς τον συγγραφέα τα πιο θερμά και ειλικρινή μου συγχαρητήρια. […] Ιδιαίτερη είναι επίσης η σημασία της έκδοσης για τους νέους μας, οι οποίοι διαβάζοντας το βιβλίο αυτό μπορούν να πληροφορηθούν για αρκετές άγνωστες πτυχές του Αγώνα του 1965-1959, οι οποίες φωτίζονται σε μεγάλο βαθμό από τις πληροφορίες και τις μαρτυρίες που παραθέτει στο βιβλίο του ο συγγραφέας Αντρέας Δρυμιώτης».
Η δική μου συμβολή ήταν πολύ μικρή. Σκεφτείτε όμως όλα αυτά τα νέα παιδιά που θυσίασαν τη ζωή τους για την Ενωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Δυστυχώς δεν έχουν απογόνους γιατί οι περισσότεροι σκοτώθηκαν ή εκτελέστηκαν πολύ νέοι και δεν πρόλαβαν να κάνουν οικογένεια. Φανταστείτε να είχαν παιδιά ή εγγόνια και να τους αμφισβητείται η Ελληνικότητά τους!
Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης όταν απαγχονίστηκε ήταν 19 μόλις χρονών.
Ο Μιχαλάκης Καραολής ήταν 23 χρονών και ο Ανδρέας Δημητρίου 21 χρονών, όταν τους κρέμασαν οι Αγγλοι.
Τα τελευταία λόγια του Ανδρέα Δημητρίου στους συγκρατούμενους του, ήταν «Τα Ελληνόπουλα δεν ξέρουν μόνο πώς να ζουν. Ξέρουν και πώς να πεθαίνουν». Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την Ελληνικότητα αυτού του παιδιού, που πίστευε ότι είναι «Ελληνόπουλο»; Μόνον κάποιος τυφλωμένος από την εμπάθειά του. [...]
Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο μεγάλος ήρωας του Αγώνα που προτίμησε να καεί μέσα στο κρησφύγετό του παρά να παραδοθεί, ήταν Εφεδρος Ανθυπολοχαγός Πεζικού του Ελληνικού Στρατού και μετά τον θάνατο η Ελληνική Πολιτεία τον τίμησε με τον βαθμό του Αντιστρατήγου. Πιο Ελληνας δεν γίνεται.
[...] Είμαι βέβαιος ότι πολλοί από αυτούς που αμφισβητούν την Ελληνικότητα των Κυπρίων, ούτε στον Ελληνικό Στρατό υπηρέτησαν. Τόσο Ελληνες είναι, που απέφυγαν με τερτίπια το μόνο καθήκον τους προς την Πατρίδα σε καιρό ειρήνης.
Αλίμονο, αν στην Ελλάδα οι Ελληνες της Κύπρου θεωρούνται «ξένοι» γιατί παρά την εκπεφρασμένη θέλησή τους ζουν σε ένα διαφορετικό κράτος, το οποίο [...] σχεδόν το μισό βρίσκεται υπό κατοχή. Το 1950 στο Δημοψήφισμα που έγινε στην Κύπρο, το 95,7% των «ξένων» Ελλήνων της Κύπρου ψήφισε υπέρ της Ενωσης με την Ελλάδα. Αν το όνειρο των Κυπρίων δεν πραγματοποιήθηκε φταίνε μόνο οι πολιτικοί και κανένας άλλος [...]
Ολόκληρο το κείμενο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου