υπέρ ων ουκ ίσμεν ...

Ὑπὲρ τούτων ἁπάντων εὐχαριστοῦμέν σοι καὶ τῷ μονογενεῖ σου Ὑἱῷ καὶ τῷ Πνεύματί σου

τῷ Ἁγίῳ, ὑπὲρ πάντων ὧν ἴσμεν καὶ ὧν οὐκ ἴσμεν, τῶν φανερῶν καὶ ἀφανῶν εὐεργεσιῶν

τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων.

Για όλα αυτά ευχαριστούμε εσένα και τον μονογενή σου Υιό και το Πνεύμα σου το Άγιο, για

όλα όσα ξέρουμε κι όσα δεν ξέρουμε, για τις φανερές και αφανείς ευεργεσίες που έχεις

κάνει για μας

(από την ευχή της Αγίας Αναφοράς)

Ὑπὲρ ὧν οὐκ ἴσμεν

Κάθε που στρέφει η ματιά,

ευγνώμονα, στα περασμένα,

μνήμες ξυπνάνε, αναλογίζεται,

δώρα ακριβά και ευλογημένα.

Τα δύσκολα που από τη ζωή μας χάθηκαν,

τα όμορφα, τους πειρασμούς, τη λάβα

αυτά που άφησαν πληγές ή ομόρφυναν

το βιαστικό του χρόνου διάβα.

Μα πόσα άραγε ο νους δε γνώρισε

και η ψυχή δεν ένιωσε, δεν ξέρει;

Ευεργετήματα άπειρα, ατέλειωτα

σταλμένα από του Θεού το χέρι!

«Στο παραλίγο», «ευτυχώς»,

«πώς έγινε και ζω ακόμα»,

«οι συγκυρίες βοήθησαν», «έτυχε»

Θαυμαστικό, αποσιωπητικά, τελεία, κόμμα...

Έρχεται η ευχή τις Κυριακές

σε θέμα - ζήτημα αποδεικτέο

να ρίξει φως. Ζητά διαλεύκανση

το απρόβλεπτο, το αιφνίδιο, το τυχαίο.

Εκστατικός ο νους και η καρδιά!

Ευχαριστίας ψελλίζουν λόγια

για τ' άγνωρα που προγραμμάτισαν

της ζήσης μας τα δρομολόγια.

Ανούσιο άλλο να ζητήσεις πια.

Τα σκήπτρα στη δοξολογία.

Κι ολημερίς για τα «οὐκ ἴσμεν» να ευγνωμονείς

αρκεί του βίου η ύστερη πορεία;

Ό