"Νομίζω ότι αξίζει να κάνει κανείς, εάν μπορούσε, όλους τους αγώνας που έκαναν όλοι οι ασκητές από τον 1ον αιώνα μέχρι τον 20ον, για να Τον ιδή (τον Χριστό) όχι για πάντα στον Παράδεισο, αλλά έστω για ένα λεπτό !
Εγώ ο ταλαίπωρος που Τον είδα δύο λεπτά περίπου, όσο και να αγωνισθώ σ’ όλην την ζωή μου, δεν μπορώ να εξοφλήσω!
Ο Θεός να με ελεήσει. Εύχεσθε».
Πα'ί'σιος Mοναχός
Στις 25 Μαίου (π. η.) το βράδυ, παραμονή του Αποστόλου Κάρπου, ο Όσιος Πα'ί'σιος αισθανόταν τον εαυτό του σε μία πνευματική κατάσταση «διαφορετική, ανεξήγητη», όπως είπε.
Έκανε την συνηθισμένη του αγρυπνία και ύστερα, επειδή ένιωθε ανάλαφρος και δεν τον έπιανε ύπνος, άρχισε να γράφει κάποια περιστατικά από την ζωή του παπα-Τύχωνα.
Είχε γράψει αρκετές σελίδες, και η ανεξήγητη εκείνη κατάσταση συνεχιζόταν όλο και πιο έντονη.
Ξημέρωνε πιά, αλλά δεν ένιωθε την ανάγκη να κοιμηθή.
Σταμάτησε λοιπόν να γράφει και έλεγε την ευχή.
Ξαφνικά, κατά τις 5:30 το πρωί, σαν να τράβηξε κάποιος μία κουρτίνα, έφυγε ο δυτικός τοίχος του κελλιού του, και σε απόσταση 5-6 μέτρων εμφανίσθηκε ο Χριστός μέσα σε πολύ φως, όπως εικονίζεται προσευχόμενος στον κήπο της Γεθσημανή.
Έγραψε ο Όσιος:
«Έλαμπε το πρόσωπό Του, και με την γλυκειά Του όψη σε διέλυε. Φυσικά δεν μπορούσα να υπολογίσω τον χρόνο, ένα ή δύο λεπτά, και Τον έχασα.
Τον έβλεπα με τα μάτια της ψυχής, γιατί, όπως είδα, τα μάτια του σώματος σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι άχρηστα.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι η λαμπερή εκείνη όψη Του με την γλυκειά εκείνη θεία ωραιότητα.
«Ο ωραιότατος κάλλει παρά τους υιούς των ανθρώπων», όπως λέει ένας Ψαλμός.
Και εκείνο που δεν μπορώ να χωρέσω στον νού μου είναι πως τόλμησαν άνθρωποι να φερθούν τόσο απάνθρωπα στον Θεάνθρωπο Ιησού που και ως άνθρωπος ήτο αναμάρτητος και η γλυκειά Του όψη με την πολλή Του καλωσύνη έλειωνε και πέτρες!!!
Επίσης δεν μπορώ να εξηγήσω τι Τον έκανε τον Χριστό να παρουσιασθή, ενώ δεν βλέπω τίποτε το καλό στον εαυτό μου, εκτός από πάθη και αμαρτίες.
Νομίζω ότι αξίζει να κάνει κανείς, εάν μπορούσε, όλους τους αγώνας που έκαναν όλοι οι ασκητές από τον 1ον αιώνα μέχρι τον 20ον, για να Τον ιδή όχι για πάντα στον Παράδεισο, αλλά έστω για ένα λεπτό.
Εγώ ο ταλαίπωρος που Τον είδα δύο λεπτά περίπου, όσο και να αγωνισθώ σ’ όλην την ζωή μου, δεν μπορώ να εξοφλήσω.
Ο Θεός να με ελεήσει. Εύχεσθε».
Την επιστολή αυτή ο Όσιος αναγκάσθηκε κατά κάποιον τρόπο να την γράψει, διότι λίγες μέρες μετά το θείο γεγονός, έλαβε από το Ησυχαστήριο το σημείωμα μίας αδελφής που έλεγε:
«26 Μαίου, 5:30 η ώρα το πρωί, τα υπόλοιπα θα μας τα πήτε εσείς».
Όταν όμως κάποια άλλη αδελφη του ζήτησε να γράψει και σε εκείνη το θείο γεγονός, απάντησε:
«Το Γεγονός με την Αγία Ευφημία προσπαθώ να το ξεχνώ.
Αντιθέτως το Γεγονός με τον Χριστό προσπαθώ να το ξεχάσω και ήδη το ξέχασα τελείως, γιατί το θεωρώ αναίδεια να το θυμάμαι, και έλεγχο και μεγάλο χρέος γι’ αυτήν την Συγκατάβαση.
Είναι σαν να έχει κανείς ένα μεγάλο χρέος και να μην μπορή να ξεχρεωθή σ’ όλην του την ζωή, και προσπαθεί τουλάχιστον να το ξεχάσει, για να μην ταλαιπωρήται χωρίς λόγο, μια που δεν μπορεί να κάνει τίποτε».
Την επόμενη φορά που επισκέφθηκε το Ησυχαστήριο, βοήθησε τις αδελφές να αγιογραφήσουν την μορφή του Χριστού, όπως την είχε δεί.
Ιδιαίτερα επέμενε να φαίνεται στην έκφραση του θείου προσώπου η θεία ιλαρότητα και η μεγάλη θεική ευσπλαγχνία.
Είπε:
«Να μην είναι αυστηρός Κριτής, ώστε ένας πονεμένος ή ακόμη και ένας αμαρτωλός, να μην φοβάται, όταν Τον βλέπει, αλλά να ελπίζει στην ευπσλαγχνία Του και να Τον προσκυνάει ως Θεό».
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου