* Ο Άγιος που πήρε με τα ίδια του τα χέρια την αγία του κεφαλή και, κρατώντάς την, περπάτησε περίπου δύο μίλια ... |3 Οκτωβρίου ~ Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

 

Ήταν επιφανής Αθηναίος και ιδιαίτερα μορφωμένος- μέλος του Αρείου Πάγου.

Τις ημέρες του θείου Πάθους, βρισκόταν στην Αίγυπτο, για να συναντήσει άλλους φιλοσόφους. Την ώρα της Σταύρωσης, όταν έγινε έκλειψη ηλίου, ο φωτισμένος Διονύσιος κατάλαβε ότι κάτι σημαντικό γινόταν και είπε:

"ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ, Ή Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ Ή ΚΑΠΟΙΟΣ ΘΕΟΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ! " Ήταν από τους λίγους Αθηναίους που πίστεψαν τον απ. Παύλο, όπως και η Αθηναία Δάμαρις. Μαθήτευσε στον Ιερόθεο, πρώτο Αρχιεπίσκοπο της Αθήνας και έγραψε με φώτιση για τα αγγελικά τάγματα. Με τη μικρή συνοδεία του, στάλθηκε στη Γαλλία να κηρύξει, εκεί που βρίσκεται σήμερα το Παρίσι. Η απήχηση που είχε το κήρυγμά του ενόχλησε τον τοπικό άρχοντα που διέταξε τον αποκεφαλισμό όλης της συνοδείας.

...Μετά τον αποκεφαλισμό του Αγίου συνέβη το εξής μέγιστο και πανθαύμαστο γεγονός:

Όταν ήλθε η σειρά του Αγίου, το ακέφαλο σώμα του δεν έπεσε στο έδαφος!

Ο Άγιος πήρε με τα ίδια του τα χέρια την αγία του κεφαλή και, κρατώντάς την, περπάτησε περίπου δύο μίλια, αφήνοντας κατάπληκτους όλους εκείνους που έβλεπαν το μέγιστο αυτό θαύμα. Και την αγία κεφαλή του δεν την άφησε από τα χέρια του, παρά όταν συνάντησε μία γυναίκα, ονόματι Κατούλα, και αφού στάθηκε κατά θεία Πρόνοια, την εναπόθεσε στις πα­λάμες της ως έναν πολύτιμο θησαυρό.

Συγχρόνως με τον αποκεφαλισμό του αγίου Διονυσίου αποκεφαλίστηκαν και οι δύο μαθητές του, ο Ρουστικός και ο Ελευθέριος. Τα σώματα δε των Αγίων αυτών μαζί με το μαρτυρικό σώμα του διδασκάλου τους αγίου Διονυσίου ο τύραννος τα άφησε άθαφτα, ώστε να αποτελέσουν τροφή για τα θηρία και τα όρνια. Όμως κάποιοι πιστοί τόλμησαν και περισυνέλεξαν τα άγια λείψανα, τα οποία και εναπόθεσαν σε κάποιο κρυφό μέρος «διά τον φόβο των δη­μίων». Αλλά μόλις εξέλειπε ο φόβος αυτός, η μακαριστή Κατούλα πήρε τα λείψανα των άγιων Μαρτύρων και τα ενταφίασε σε επίσημο υπέργειο τάφο, στις 3 Οκτωβρίου.

Ο άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης είχε τα εξής σω­ματικά γνωρίσματα: 

Ήταν μέσου αναστήματος και ισχνός· το χρώμα του ήταν λευκό προς το κιτρινωπό· η μύτη του ήταν κάπως πλατιά και τα φρύδια του «συνεσπασμένα» (συμμαζεμένα)· είχε μάτια βαθουλά και αυτιά μεγάλα· η κόμη του ήταν λευκή και πλούσια, η δε γενειάδα του, λευ­κή και αυτή, ήταν μακριά αλλά κάπως αραιή· η κοιλιά του εξείχε ελαφρώς και τα δάκτυλα των χεριών του ήταν μακριά...

(από την Georgina G και την Κατερίνα Γιαλαμά)