"Ο πατέρας" (ταινία)

 

Φίλοι μου, μου συμβαίνει πρώτη φορά σε ένα κινηματογραφικό φιλμ θεατρικών προδιαγραφών -λόγω του ότι εκτυλίσσεται μονίμως σχεδόν σε κλειστούς χώρους, αλλά και του ότι προϋπήρξε ως ομώνυμο θεατρικό κείμενο του σκηνοθέτη- να "μετακινούμαι" μεταξύ παθολογίας και φυσιολογίας με αφορμή έναν ανοϊκό που έξοχα ερμηνεύει ο Σερ Αντονυ Χόπκινς, δίνοντας μαζί με την Ολίβια Kόλμαν ρεσιτάλ ερμηνείας στο πολύ απαιτητικό είδος των ψυχογραφικών ρόλων δωματίου.

Το έργο σε βάζει -μ έ σ α- στο πρόβλημα του πάσχοντος "δανείζοντάς" σου τη ματιά του ασθενούς ογδοηκοντούτη και την συνακόλουθη ψυχολογία του που σιγά σιγά αποδιοργανώνεται βαδίζοντας προς το χάος του Αλτσχάιμερ.

Εκεί που αυτός ο ίδιος θα τελειώσει εντελώς μόνος.

Συγκινητικές στην πορεία αυτή ακούγονται οι μουσικές παρεμβάσεις ή μάλλον τα ισοκρατήματα του Εinaudi αλλά και οι "Αλιείς μαργαριταριών" του Bizet, που κάποτε τους ακούγαμε διασκευασμένους σε ταγκό, να τους χορεύουν οι γονείς μας.

Η ατμόσφαιρα στο έργο γίνεται εφιαλτική καθώς ο Γάλλος εξαιρετικά επιτήδειος σκηνοθέτης Φλοριάν Ζελέρ, με περισσή μαεστρία και ελιγμό μάς ξεναγεί ad intra στο χώρο των ψευδαισθήσεων και παραισθήσεων του πάσχοντος υποκειμένου, σε έναν κόσμο ιλίγγου και φόβου φαντασιωτικού περιεχομένου, όπου ταυτόχρονα δοξάζεις το Θεό που έχεις την υγεία σου.

Πολύς πόνος, πολλή μοναξιά και απογοήτευση ο κόσμος της άνοιας ή του Αλτσχάιμερ.

Και έχει για τα καλά πια μπει η dementia στη ζωή μας (σε πολλά επίπεδα...).

Μεγάλη περιπέτεια να σταθεί αλληλέγγυος ο νοσηλευτής στον ασθενή, ανέφικτη η συνειδητοποίηση του προβλήματος σε όλη του την έκταση από τον πάσχοντα, αλλά και μάταιος ο κόπος του να αντιμετωπίσει κάτι που τον ρουφάει προς τη δίνη της απώλειας της σωματικής, της ψυχικής πλήρους αποδιοργάνωσης και εξουθένωσης, και όπου στο τέλος ο ήρωάς μας σε μία απέλπιδα προσπάθειά του να πιαστεί από τούτη δω την πραγματικότητα-κινούμενη άμμο γι' αυτόν, παίρνει στάση εμβρύου που επιστρέφει στην αγκαλιά της φιλότιμης νοσηλεύτριας, σαν πολλοστή επανεπιστροφή στην Μήτρα της Μητέρας Παρηγοριάς. Σίγουρα στις περιπτώσεις αυτές η Θεοτόκος Κόρη χαμογελάει παραμυθητικά.

Όμως, ακόμη και κει, στα άπατα και άδυτα, ευτυχώς που ο Θεός, όπως λέει και ο Ουγκώ, ξέρει να ξεχωρίζει ακέραια την ψυχή.

Γιατί το πρόσωπο παρ' όλες τις σωματικές οδύνες και αλλοιώσεις, δε χάνεται ποτέ.

Αξίζει να τη δείτε!

π. Εφραίμ Τριανταφυλλόπουλος