Ο δρόμος της σύνθεσης είναι ένας πολύ μοναχικός δρόμος, που σιγά-σιγά σε πάει στην απόλυτη μοναξιά, στην προσευχή ή και στην τρέλλα.
Η μουσική είναι ο τρόπος που μου έδωσε ο Θεός για να πορεύομαι και να Τον υμνώ.
Είναι το δυνατότερο ναρκωτικό και με πάει σε μέρη και σε αισθήματα ακατανόητα μεν, μαγικά δε.
Είναι τελικά το δώρο που μου δόθηκε, ίσως χωρίς να το αξίζω.
Ο καλλιτέχνης που δεν βλέπει τον Θεό πίσω απ’ τη μουσική ή την έμπνευση, είναι για μένα τυφλός.
Γίνεται φτωχός, ενώ γεννήθηκε πλούσιος.
Η μαγεία της δημιουργίας βρίσκεται στη στιγμή.
Το μόνο που ζητάει ο Θεός είναι να ΄σαι εκεί. Ετοιμοπόλεμος και ταπεινός.
Σκέψου να «λείπεις» όταν σου χτυπάει την πόρτα η έμπνευση.
Αν είχα τον χρόνο, θα απέσυρα όλους τους δίσκους μου και θα τους «διόρθωνα», όπως σήμερα νομίζω ότι θα ΄πρεπε.
Αλλά πώς βγάζεις μουσικές από την καρδιά των ανθρώπων;
Γιατί εκεί έχει «κατοικήσει» πολλή από τη μουσική μου και επομένως δεν μου ανήκει πια.
Άλλωστε, έτσι είναι και το σωστό.
«Τα σα εκ των σων Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα».
Η αλήθεια πάντα παρεξηγείται και γι’ αυτό πολεμιέται.
Λίγοι θέλουν να την πουν, αλλά σε όλους αρέσει να την επικαλούνται.
Ακόμα πιο λίγοι αντέχουν να τη ζουν και αυτοί είναι «το άλας της γης».
Σε μια σούπα πολύ λίγο είναι το αλάτι.
Αλλά «είναι πολύ το λίγο».
Με ευφραίνει το «πριν» της Ελλάδας, με πληγώνει το «τώρα», αλλά ελπίζω στο «αύριο».
Δε νομίζω να υπάρχει αληθινός καλλιτέχνης ετυχισμένος.
Ένα παιδάκι που προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο των μεγάλων ή να λύσει τον γρίφο των παιχνιδιών που έχει μπροστά του, δεν χαίρεται μέχρι να το καταφέρει.
Δεν αισθάνθηκα ποτέ «πνευματικός» άνθρωπος.
Απέχω ακόμα και από το να είμαι σκέτος Άνθρωπος.
Όλος ο αγώνας εκεί πρέπει κατ’ εμέ να τείνει.
Στο να βρεις τον εαυτό σου, να τον αγαπήσεις, για να γίνεις τελικά λίγο καλύτερος.
Έτσι και μόνο έτσι ίσως βοηθηθούν και κάποιοι άλλοι.
Κάθε φορά που γράφω μια μελωδία και νιώθω να με ευλογούν τα δάκρυά Του, αυτό είναι το μόνο κριτήριο της μουσικής μου.
Όλα τ΄ άλλα έπονται ή και σας τα χαρίζω.
Ο ερωτευμένος χαρίζει τα πάντα για τον Έναν και περιέργως γίνεται πλουσιότερος.
Θέλω να παραμείνω παιδί για να μπορώ να απορώ, να αλλάζω, να παίζω, να εκπλήσσομαι, να κλαίω χωρίς τύψεις, γελώντας την επόμενη στιγμή και για να αισθάνομαι εντονώτερη την προστασία του Πατέρα μας.
Προτιμώ να αποφασίζει Εκείνος.
Ξέρει καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου