Καὶ πάλι ἀπόψε ἠ καρδιὰ θρηνεῖ
καὶ δάκρυα ξανὰ αἱματηρὰ
σταλάζουν οἱ κρυφοί της πόνοι.
Θολὰ κοιτοῦν τὰ μάτια πρὸς τὴ γῆ
θολὸ θωροῦν τὸν κόσμο, σκοτεινό
καὶ τ᾿ ἄγρια ὄρνια νὰ τὸν τριγυρνοῦνε.
Μὰ θά ᾿ρθουν ἀναστάσιμοι καιροί,
θὰ λιώσουνε οἱ πάγοι καὶ τὰ χιόνια,
θὰ λάμψει ἀπ᾿ ἄκρη σ᾿ ἄκρη ὁ Σταυρός
καὶ θὰ Κωνσταντινίσουνε τὰ χρόνια.
Σὰν τότε, Κύριε…
Στ.
| το νέο ποίημα-αποκάλυψη του μυστηριώδους Στ.
ΑπάντησηΔιαγραφή(Απαραίτητη υπογράμμιση:
Δεν τα γράφει ο σταυρογουναρίδης, μάτια μου.
Δεν κατέχει γρι από ποίηση.
Χαίρεται όμως τόσο πολύ, όταν ο υπέροχος Στ. στέλνει.
Θέλει βοήθεια ακόμα και για να τα καταλάβει.
Τρελάθηκε ας πούμε, με το αποψινό "θὰ Κωνσταντινίσουνε τὰ χρόνια ..."
Κάποια ή κάποιος να του το εξηγήσει;
Κάθε προσφορά δεκτή...)
Φοβάμαι μήπως στην προσπάθειά μου να ερμηνεύσω τον στίχο του μυστηριώδους Στ., τον κάνω να θυμώσει αφού ο κ. σταυρογουναρίδης θα μπερδευτεί ακόμα περισσότερο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο ποίημα κυριαρχούν δύο αντιθετικές εικόνες. Στις δύο πρώτες στροφές αυτή της Σταύρωσης για άλλη μια φορά Σήμερα (και πάλι, ξανά). Στην τρίτη στροφή αυτή της Ανάστασης και του Φωτός για άλλη μια φορά στο Μέλλον. Το βυζαντινό κωνσταντινάτο (έκανα και μια βόλτα στο διαδίκτυο) έφερε πάνω του το χριστιανικό σύμβολο του Σταυρού, ήταν πολύτιμο νόμισμα, φυλακτό, δώρο Αγάπης. Νομίζω πως μέσα στο αισιόδοξο κλίμα της τελευταίας στροφής και μέσα στο χαρμόσυνο μήνυμά της, ο ποιητής κάνοντας το ουσιαστικό (κωνσταντινάτο.. μπορεί βέβαια να εννοεί και τον Μ. Κωνσταντίνο) ρήμα εννοεί πως τα χρόνια θα πάρουν ξανά αξία, το ίδιο και η ανθρώπινη υπόσταση. Με τον ίδιο τρόπο που το βυζαντινό νόμισμα ήταν από καθαρό χρυσάφι, λαμπερό και όμορφο φανερώνοντας σε όλο τον Τότε γνωστό κόσμο, τη Δύναμη και την Αίγλη του Βυζαντίου. Τα χρόνια θα λάμψουν ξανά, θα αναστηθούν..
..παιδιά, συγνώμη. Έριξα στο ποίημα πιο πολύ μυστήριο και από τον μυστηριώδη Στ., ενώ οι στίχοι, έτσι μυστηριώδεις που έγιναν τώρα, αφήνουν να πλανάται ένα μυστήριο στην ατμόσφαιρα. Ας με συγχωρέσει κι ας μη θυμώσει ο κ. Στ.
.. μυστήριο πράμα η ποίηση ..