* Η Ράνια στον Ουρανό! |ο καρκίνος, αυτός ο απρόσκλητος ...

  Πάνε κάμποσα χρόνια από τότε που γνωρίσαμε τον Δ. και την Έ. 

Τα "πιστεύω" μας ίδια, τα παιδιά μας συνομήλικα. 

Και κάπως έτσι "δέσαμε"...

"Έχω και μια αδελφή, τη Ράνια", μας είχε πει ο Δ. μεταξύ άλλων. 

Εμείς Αθήνα, εκείνοι Θεσσαλονίκη, τη Ράνια δεν την είδαμε ποτέ από κοντά. 

Μαθαίναμε, όμως...

Η Ράνια πάλευε με τον καρκίνο χρόνια και δεν ήταν ούτε 40. 

Οικογένεια δεν είχε κάνει: ζούσε, είναι η αλήθεια, "κοσμική" ζωή. 

Από την άλλη ο Δ., ύστερα από μια συνειδητοποιημένη στροφή 180 μοιρών, ζούσε με τη δική του οικογένεια "εν Χριστώ". 

Πολύ σπάνια ανέφερε τη σωστική δύναμη της εξομολόγησης και της Θ. Κοινωνίας στην αδελφή του μιας κι εκείνη αντιδρούσε. 

  Γενάρης του '20... 

Τα πράγματα για τη Ράνια χειροτερεύουν. 

Ο Δ. και οι δικοί του καθώς και πολλοί φίλοι προσεύχονται. 

Κυρίως όμως ο Δ. Προσευχή για να "φύγει έτοιμη" η αδελφή του.

"Βλέποντάς τη να φεύγει έτσι, για μια στιγμή κλονίστηκε η πίστη μου", μας εκμυστηρεύτηκε αργότερα το παλληκάρι.

  Φλεβάρης του '20...

Πέμπτη βράδυ, στο νοσοκομείο, σε μια απέλπιδα προσπάθεια τής λέει: 

"Ράνια, να πω στον παππούλη να έρθει;" 

"Ναι, να πεις" ήταν η απάντηση της Ράνιας (...και των πολλών προσευχών).

  Παρασκευή εξομολογήθηκε.

  Σάββατο κοινώνησε. 

Στη κολλητή της είπε: 

"Αν το θέλεις μπορούμε να μείνουμε φίλες για πάντα". 

Έπειτα από λίγες ώρες, με το κομποσκοίνι στα χέρια έπεσε σε ημικωματώδη κατάσταση. 

Την επαύριο σε κώμα. 

Η Ράνια, η Ουρανία, έφυγε γαλήνια για τους Ουρανούς.

  Χαρακτηριστικά, ο υπάλληλος του γραφείου κηδειών που την ανέλαβε είπε στον Δ.: 

"Δεν έχω ξαναδεί τόσο όμορφη νεκρή"! 

  Κι  ο Δ., αφού την έκλαψε, αναπαυμένος, δοξολόγησε τον φιλεύσπλαχνο Πατέρα.

 

Αυτή είναι η μεγάλη ευλογία του καρκίνου:

φέρνοντας τον άνθρωπο όλο και πιο κοντά στη Μετάβαση, τον «αναγκάζει» να κοιτάξει μέσα του, να φιλοσοφήσει τη ζωή. 

Τον στρέφει προς τον Θεό δίνοντάς του τον χρόνο και τις συνθήκες για να Τον αναζητήσει. 

Και στην επίπονη πορεία του, βλέποντας τις δυνάμεις του να τον εγκαταλείπουν, αφήνεται στα χέρια Του. 

Με τη μεσολάβηση της ασθένειας κάνει τελικά ο άνθρωπος, έστω και στο παρά πέντε, αυτό που του ζητούσε ο Χριστός σε όλη του τη ζωή: 

να αφεθεί ολοκληρωτικά σ΄ Εκείνον.

 Κι ο καρκίνος, αυτός ο απρόσκλητος, 

από εχθρός γίνεται φίλος, 

από κατάρα γίνεται οικονομία Θεού, 

αφορμή προσευχής, 

δώρο πολύτιμο, 

αντάλλαγμα των φθαρτών με τα επουράνια,

επίσκεψη Θείας Χάριτος, 

κλειδί του Παραδείσου.

 

Μαρία Ξανθάκη (συγγραφέας)

(Υ.Γ. Για τους αγαπητούς φίλους που με ρωτούν, τα περιστατικά που, ως μια εκ των "συν αυτώ", στέλνω στον "αμφοτεροδέξιο" και έχει την ευγένεια να κοινοποιεί, είναι πραγματικά.)