Μνήμη, «μνησιπήμων...» † 28 χρόνια μετά…

... Με αφορμή την Επέτειο των 28 χρόνων από τα γεγονότα στα Ίμια, και την ηρωική Θυσία των τριών Αξιωματικών που "έπεσαν υπέρ Πατρίδος". 

Δίνοντάς μας ένα ακόμα έρεισμα πίστης, πέρα και απ' την βεβαιότητα, πως η Μνήμη μένει, πάντοτε, εναργής και τηλαυγής σαν "Σήμα" ανθρωπιάς, ειλικρίνειας, και τιμιότητας. 

Όσο κι αν τυχόν την αμαυρώνουν ή την "φιμώνουν" οι Καιροί, και οι καιροσκόποι τους... 

Τα όσα έγραψε ο Ιωάννης Καραθανάσης, και διάβασα στον "αμφοτεροδέξιο", αυτό επιβεβαιώνουν με τον πιο καθαρό τρόπο, και γίνονται "δίδαγμα ζωής" για όλους μας.

 

    ...Σας εύχομαι, για μια ακόμα φορά, "ούριο άνεμο" στην πορεία του "αμφοτεροδέξιου", τώρα που κι εγώ, ένας νέος του αναγνώστης, συν-οδοιπορώ κοντά του. 

Από την δική μου "μικρή μεριά του κόσμου", σε μια πορεία με "κόντρα καιρό" να θρασομανά ολόγυρά μας.

 

    Ας μένουν τα "μέσα μας" άρρητα, και γαλήνια, στο ευγενικό φως του κεριού καθενός μας, λόγος ψυχής που (επι)κοινωνείται καί με λόγια καί με σιωπή. 

Με δύναμη, πίστη, κι ελπίδα, αφού "έχει κι η καρδιά τους λόγους της, που ο λόγος δεν τούς ξέρει".

 

Πολλές φορές, οι πιο μεγάλες Αλήθειες μας, στη ζωή μας ως ανθρώπων, μένουν κατακάθαρες και απρόσβλητες μέσα σ' αυτήν την "εύλαλη σιωπή" - επέκεινα του πεπερασμένου των λέξεων...

 

    Με ιδιαίτερη εκτίμηση,

    Κωνσταντίνος Μεϊντάνης

 

||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||

 

 

Χρ. Καραθανάσης, 

Παν. Βλαχάκος, 

Έ. Γιαλοψός

 

 

 

«Του αντρειωμένου ο θάνατος, 

θάνατος δεν λογιέται». 

Γιατί για εκείνους που έδωσαν 

την ζωή τους για την δική μας 

ζωή κι ελευθερία, ο θάνατος

πατείται θανάτῳ.

 

Και ο χρόνος αφοπλίζεται 

απ’ την αθανασία

της Μνήμης τους.

 

       «(...) ούρλιαζε ψηλαφώντας

        τον πόνο μας· 

‘Στα σκοτεινά/

        πηγαίνουμε, στα σκοτεινά

        προχωρούμε...’/

 

        Οι ήρωες προχωρούν στα

        σκοτεινά».

 

        [Γ.Σεφέρης, Τελευταίος

        Σταθμός, στ.94-96]

 

Τώρα, σαν να ζυγίζουν πια

τα χρόνια δυο φορές.

Θαρρείς αποξεχάσαμε το ανθρώπινο

άγγιγμα, 

ένα χέρι ν’ ακουμπήσει απαλά 

στον ώμο όταν η Στιγμή λυγίζει μέσα μας, 

κι ολόγυρα άτμητη η σιωπή.

 

Μόνον η ανάσα παγερή της νύχτας, 

στο γύρισμα του Καιρού· μήτε κι Αυτός 

μήτε κι εμείς ορίζουμε λες τη Μοίρα μας. 

 

Αλλιώς όμως το αποφασίζει σαν έρθει

η ώρα η ανελέητη στην κόψη της η Ψυχή

η Ηρωική στέκοντας ολόρθη

στις «Θερμοπύλες» της αντάρας

και του σκοταδιού. 

Αδέκαστη· πάντοτε 

στην τιμιότητά Της.

 

Πόσα χρόνια ήρθαν κι έφυγαν;

Μήτε κι έχει σημασία πια. Αν ποτέ είχε.

 

Όσοι τότε είχαν μηδίσει,

ψυχές ρικνές, και τώρα πάλι

σκυμμένες μένουν· 

και «μειδιούν» κρυμμένο φόβο.

 

Γιατί το Φως της Θυσίας

Κριμένο είναι να μή δύσει.

_____

 

* Αισχύλου, Αγαμέμνων, στ. 179.

 

 

                                         31 Ιανουαρίου-1 του Φλεβάρη ’22,

                     Κωνσταντίνος Μεϊντάνης