Οι Αγιοταφίτες πατέρες κρατούν την Ελληνική σημαία ψηλά στα Πανάγια προσκυνήματα, άλλα στέλνουν κραυγή αγωνίας. Εμείς γιατί παραμένουμε επαναπαυμένοι;
Με αφορμή την τελευταία (και παραλίγο φονική) επίθεση που δέχθηκε ένας ζωντανός ιερομάρτυρας της Ορθοδοξίας, ο Ηγούμενος του Ι. Ν. της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος στην Ι. Μ. Φρέατος Ιακώβ στη Σαμάρεια, Γέροντας Ιουστίνος, έχει μεγάλη σημασία να στρέψουμε το νου μας και την προσευχή μας προς αυτούς τους ηρωικούς ακρίτες, που στέκονται ακοίμητοι φρουροί της Πίστεως στους Αγίους Τόπους.
To μαρτύριο είναι καθημερινότητα για τους Αγιοταφίτες
Ο πατήρ Ιουστίνος Μάμαλος, που προσφέρει εδώ και δεκαετίες τις ανεκτίμητες πνευματικές υπηρεσίες του στο προσκύνημα όπου ο ίδιος ο Χριστός συνάντησε τη Σαμαρείτιδα, πριν λίγο καιρό δέχθηκε επίθεση με μολότοφ από φανατικούς ορθόδοξους Άραβες. Τραυματίστηκε στο χέρι του. Με τη βοήθεια του Θεού ανάρρωσε.
Μακρινό γεγονός για εμάς, σκληρή καθημερινότητα για τον ίδιο και πολλούς συμπατριώτες μας Αγιοταφίτες που φλερτάρουν πρόθυμα με τον θάνατο, για να κρατήσουν ζωντανή τη πνευματική κληρονομιά των Ελλήνων. Δεν είναι ούτε μία, ούτε δύο, άλλα πάνω από τριάντα οι απόπειρες δολοφονίας που έχουν γίνει ενάντια στον Γέροντα Ιουστίνο. Και μόνο η πόρτα του προσκυνήματος, φέρει 56 τρύπες από πυροβολισμούς και θραύσματα χειροβομβίδων.
Ο προκάτοχος του πατρός Ιουστίνου στο προσκύνημα, δεν ήταν άλλος από τον Άγιο Ιερομάρτυρα Φιλούμενο, ένας τιτάνας πνεύματος που μαρτύρησε για την αγάπη του Χριστού, όταν το 1979 δέχθηκε 36 τσεκουριές από φανατικούς Σιωνιστές μέσα στο χώρο του Φρέατος του Ιακώβ. Το σκήνωμα του ευωδιάζει, θαυματουργεί και προσκυνείται από χιλιάδες πιστούς κάθε χρόνο. Εκεί που οι μισαλλόδοξοι έσπειραν θάνατο, άθελα τους κατάφεραν να φυτρώσει άλλο ένα αιώνιο δέντρο της Ορθοδοξίας, κατάφορτο από πνευματικούς καρπούς. Αυτό δεν γίνεται άλλωστε, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια;
Όταν έγινε γνωστό στους κόλπους της Εκκλησίας πως ο Άγιος Φιλούμενος κατακρεουργήθηκε από εξτρεμιστές, κανένας δεν δεχόταν να αναπληρώσει τη θέση του στο προσκύνημα. Και ποιον να κατηγορήσεις, αλήθεια; Βουνό πίστης, ανεξάντλητα αποθέματα θάρρους και άγια «τρέλα» χρειαζόταν για να σταθεί κάποιος εκεί. Και να που τελικά ο Θεός οικονόμησε και βρέθηκε ένας Γέροντας που είχε τα προσόντα και με το παραπάνω. Ο πατέρας Ιουστίνος Μάμαλος.
Μια χούφτα ήρωες στο κέντρο μιας «εμπόλεμης» ζώνης
Τα Πανάγια Προσκυνήματα παραμένουν Ελληνικά, γιατί στέκουν εκεί τέτοιοι ηρωικοί γέροντες σαν τον πατέρα Ιουστίνο. Φύλακες του τόπου που άλλαξε τον ρου της ιστορίας. Εκεί που γεννήθηκε το Φως του Κόσμου. Εκεί που περπάτησαν τα άχραντα πόδια του Χριστού. Τόπος ανεκλάλητων θαυμάτων, τόπος αποκάλυψης, ανάστασης, μαρτυρίων.
Και παραμένει τόπος καθημερινού μαρτυρίου για τους σημερινούς Αγιοταφίτες. Γιατί; Γιατί οι Άγιοι Τόποι αποτελούν ένα νευραλγικό σημείο πολιτισμικής σύγκρουσης των τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών: Tου Χριστιανισμού, του Ιουδαϊσμού και του Ισλαμισμού. Ένας καθημερινός πόλεμος ανάμεσα σε αυτές τις συμπληγάδες πέτρες είναι η ζωή των Αγιοταφιτών. Έχουν συνεχώς να αντιμετωπίσουν επιβουλές, δολοπλοκίες, υποχθόνια σχέδια για να αποσπαστούν τα προσκυνήματα από τους Έλληνες, ξυλοδαρμούς, απειλές, προβοκάτσιες, επιθέσεις από φανατικούς, απόπειρες δολοφονίας.
Και αν προσθέσουμε στην εξίσωση και τους ετερόδοξους χριστιανούς και κάποιους Άραβες Ορθόδοξους που επίσης μεταχειρίζονται δόλια μέσα, καταλαβαίνουμε τι γολγοθά ανεβαίνουν οι Έλληνες που αγωνίζονται εκεί.
Μέγα λάθος να εφησυχάζουμε για τα Πανάγια Προσκυνήματα
Τα όσα περνούν οι Ελληνορθόδοξοι Αγιοταφίτες κανένας από εμάς τους βολεμένους χριστιανούς δεν μπορεί να τα διανοηθεί αν δεν βρεθεί εκεί, σαν αυτόπτης μάρτυρας των υπεράνθρωπων αγώνων μιας χούφτας ανθρώπων που με αυταπάρνηση κρατούν την Ελληνική σημαία ψηλά, στους τόπους που κάποτε χρειάζονταν ολόκληρες εκστρατείες πολέμων για να καταληφθούν.
Ας προσέξουμε πολύ κάτι. Είναι μια πλάνη που αποκοιμίζει πολλούς χριστιανούς: Για κάποιο περίεργο λόγο, θεωρούμε ως δεδομένο πως αυτά τα Πανάγια προσκυνήματα που αποτελούν κοιτίδες της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού ήταν και θα είναι πάντα Ελληνικά. Πως με κάποιο… μαγικό τρόπο προστατεύονται μόνα τους, συντηρούνται μόνα τους, ανανεώνουν το έμψυχο υλικό μόνα τους. Δεν είναι καθόλου έτσι. Μα καθόλου.
Η Ελληνική σημαία δεν υπάρχει… αυθύπαρκτη στους Ναούς και τις Ιερές Μονές του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Κάποιοι τη σηκώνουν και τη βάζουν σε περίοπτες θέσεις, σε πείσμα των πανουργιών και των επιθέσεων. Διακινδυνεύοντας τη ζωή τους λεπτό με λεπτό.
Οι Γέροντες μπορεί να φυλάσσουν πνευματικές «Θερμοπύλες», άλλα εδώ και χρόνια αναπέμπουν κραυγή αγωνίας για τα Άγια προσκυνήματα. Γερνάνε, οι δυνάμεις τους εγκαταλείπουν, φωνάζουν, παρακαλούν να έρθει νέο αίμα να μεταγγίσει ζωή στην Ελληνικότητα των προσκυνημάτων. «Έχουμε ανάγκη από νέους, γεράσαμε», λένε συνεχώς με πόνο ψυχής σε κάθε δημόσιο βήμα που τους δίνεται.
Περήφανοι άλλα ανήσυχοι για το μέλλον των Αγίων Τόπων, ζητούν από τους χριστιανούς κάθε είδους συνδρομή που μπορεί να δοθεί. Πνευματική βοήθεια, υλική βοήθεια, έμψυχο υλικό, εθελοντική εργασία, ευαισθητοποίηση. Ό, τι μπορεί και όσο μπορεί ο καθένας. Και επιτέλους να δημιουργηθεί και μια άσκηση πίεσης προς τους Έλληνες πολιτικούς (και κυρίως το υπουργείο Εξωτερικών) που κοιμούνται ύπνο βαθύ και έχουν εντελώς ξεχασμένη την Αγιοταφική Αδελφότητα και τη – ζωτικής σημασίας – κληρονομιά των Ελλήνων στους Αγίους Τόπους.
Ας αναλογιστούμε πόσο εξοργιστήκαμε και πόσο μας κακοφάνηκε, όταν ο «Σουλτάνος» Ερντογάν, ασέβησε προς την Αγία του Θεού Σοφία και αποφάσισε να την μετατρέψει σε Τζαμί. Τεράστιας σημασίας θρησκευτικό και ιστορικό προσκύνημα η Αγία Σοφία, άλλα τι να πούμε για την πηγή όλων των Ορθόδοξων προσκυνημάτων, την Αγία γη; Για ποιο λόγο τη θεωρούμε δεδομένη; Γιατί δεν αγωνιζόμαστε γι’ αυτή; Αν δεν πράξουμε το καθήκον μας και παρ’ ελπίδα πέσει σε αλλόθρησκους ή αλλόδοξους, με τι θα μπορέσει να συγκριθεί αυτή η ανυπολόγιστη πνευματική, πολιτισμική και εθνική απώλεια;
Γιατί διαμαρτυρόμαστε και φωνάζουμε για τις άθλιες προπαγάνδες που επιστρατεύονται για το Άγιο Όρος, το περιβόλι της Παναγίας, και αδιαφορούμε για τον «κήπο» προσκυνημάτων που γεννήθηκε, έδρασε, κήρυξε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο ίδιος ο Χριστός; Μήπως απλά είμαστε επαναπαυμένοι; Μήπως κοιμόμαστε κι εμείς; Κι αν δεν αφυπνιστούμε εμείς, ποιος περιμένουμε να ξυπνήσει τις αρχές και τις εξουσίες που κοιμούνται;
Αυτοί οι ατσάλινοι φύλακες της Πίστεως, οι Αγιοταφίτες, πράττουν το θεάρεστο και αντίξοο έργο τους αλλά δεν βαρυγκωμούν. Θεωρούν μεγάλη ευλογία το να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους Αγίους Τόπους. Δεν πρόκειται να εγκαταλείψουν τις επάλξεις. Άλλα νοιώθουν εγκαταλελειμμένοι και αδικημένοι από τους ιθύνοντες. Και δεν τους αξίζει καθόλου αυτό.
Είναι καιρός να σταματήσουμε να έχουμε αυταπάτες και να θεωρούμε δεδομένη τη κληρονομιά μας. Είναι ώρα να στρέψουμε το βλέμμα προς αυτούς τους ήρωες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου