Όπως όταν κρυώνεις -στους κυριολεκτικούς ή μεταφορικούς χειμώνες της ζωής σου- ψάχνεις να κουρνιάσεις και να χουχουλιάσεις, να αποκτήσεις την ευφροσύνη και την ασφάλεια μιας ζεστής γωνιάς όπου θα ξεκουμπωθεί η ψυχή σου και θα απλωθεί, έτσι και στις μέρες μας όπου χειμώνας βαρύς ενέσκηψε και στην Εκκλησία, ο παππούλης που χθες γιορτάσαμε την μνήμη του είναι ο ...άνθρωπός μας.
Είναι αυτό που θα έπρεπε να είναι οι ιερείς μας, είναι ο ποιμένας, ο πατέρας, αυτός που γίνεται "τα πάντα τοις πάσι" και η ζεστή γωνίτσα κάθε χειμαζομένου πιστού.
Ο παπα Νικόλας ο Πλανάς φέτος, περισσότερο παρά ποτέ ίσως, μας λείπει ως φυσική παρουσία ή κατά μία άλλη έννοια είναι παρών περισσότερο από κάθε άλλη φορά καθώς οι αναγκεμένοι άνθρωποι ήταν αυτοί για τους οποίους είχε αξόδευτα αποθέματα αγάπης και μέριμνας.
Στη συνέχεια θα.... τον φέρουμε λίγο πιο κοντά μας ή θα πάμε εμείς δίπλα του να στριμωχτούμε στην ασφάλεια του τριμμένου του ράσου, δημοσιεύοντας παλαιά και νέα μας κείμενα για κείνον.
Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ ημών και για όλον τον τον κόσμο.
|η κάρτα από τον π.Σπυρίδωνα Σκουτή
Ο τέλειος συνδυασμός
ΑπάντησηΔιαγραφήπαιδικής απλότητας και Αγιοπνευματικής σοφίας!
Ο Άγιος μας δείχνει τον ΔΡΟΜΟ...
Σωστά!
ΔιαγραφήΑλλά εμείς συνεχίζουμε να περιπλανόμαστε στα "σοκάκια"...