- Γιαγιά δεν έχουμε τίποτα...
- Πως δεν έχουμε; Έχουμε την τιμή μας, έχουμε τους Αγίους, την πίστη μας! Λίγα είναι αυτά;
- Δεν είδες Γιαγιά πως μας βλέπανε στον Πειραιά και στο Κερατσίνι;... Δεν μας θέλουν. Άλλοι μας λένε πρόσφυγες και άλλοι Τούρκους.
- Ζωή μου, μάτια μου, άκουσε τη Γιαγιά σου, τι θα σου πει....
Εμείς ξέρουμε και ποιοί είμαστε και τι κάναμε στον τόπο μας και πόσο Έλληνες είμαστε και πόσο Χριστιανοί είμαστε, αλλά και πόσο άνθρωποι είμαστε.
Εμείς μάθαμε από τους Πατεράδες μας να συντρέχουμε τον διπλανό μας στην ανάγκη του, να μοιραζόμαστε το ψωμί μας με όποιον δεν έχει. Αυτά όλα δεν μπορεί να μας τα αλλάξει κανείς, αν εμείς δεν τα αλλάξουμε, αν εμείς δεν τα χάσουμε.
Αυτό μην το ξεχνάς κόρη μου.
Αυτά που μάθατε στην πατρίδα, στο σπίτι σας, αυτά να τα κρατήσετε όπως κρατάτε το Άγιο Φως.
Για όλα τα άλλα θα φροντίσει ο Θεός....
Να μην ξεχνάς αυτά που κουβαλάς στην ψυχή σου.
Αυτός είναι ο θησαυρός.
Αυτά θα κληρονομήσεις στα παιδιά σου.
Τα σπίτια, οι παράδες, τα χωράφια, είδες χάνονται σε μια μέρα, αλλά ο θησαυρός στην ψυχή μας είναι πολύτιμος και είναι στο χέρι μας να τον κρατήσουμε και να μην αφήσουμε να μας τον πάρει κανείς...
(Διάλογος γιαγιάς Χατζη-Χριστίνας με την εγγονή της, στο έργο: Άγιος Παΐσιος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου