* " Έχει ένα συγκινητικό στιγμιότυπο από τη ζωή και τα μαρτύρια του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου...Πήραν σιδερένια παπούτσια τα οποία μέσα είχαν καρφιά. Σκεφτείτε εμάς καμιά φορά μπαίνει στο παπούτσι μας μια μικρή πέτρα και δεν μπορούμε να περπατήσουμε..." |π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

Χριστός Ανέστη!

Έχει ένα συγκινητικό στιγμιότυπο από τη ζωή και τα μαρτύρια του Αγ. Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, το οποίο πραγματικά το λέω συχνά αλλά είναι τόσο σημαντικό και τόσο εκφραστικό.

Λέει λοιπόν στο βίο του Αγίου Γεωργίου ότι μέσα στα πολλά μαρτύρια που υπέμεινε ο Μάρτυς αυτός, ο γενναίος αυτός Μάρτυρας, ο αδάμαντας αυτός του Χριστού και της Εκκλησίας, νέος στην ηλικία 20-22 χρόνων παλικάρι, τον οδήγησαν στο στάδιο μέσα στο πλήθος εκείνων των ανθρώπων οι οποίοι φώναζαν και έλεγαν διάφορα.

Και τι έκαναν;

Πήραν σιδερένια παπούτσια τα οποία μέσα είχαν καρφιά.

Σκεφτείτε εμάς καμιά φορά μπαίνει στο παπούτσι μας μια μικρή πέτρα και δεν μπορούμε να περπατήσουμε, μας πληγώνει, θέλουμε να τη βγάλουμε, δεν μπορούμε, είναι πολύ οδυνηρό και ενοχλητικό.

Είχε καρφιά μέσα στα παπούτσια του τα σιδερένια και τα έβαλαν στη φωτιά και τα πύπρωσαν τόσο, λέγει ο βίος του, ώστε έγιναν ένα με το πυρ.

Κατακόκκινα τα παπούτσια αυτά.

Και έφεραν άλογα, Αραβικά άλογα, που τρέχουν πολύ, και τα έδεσαν και φόρεσαν τα πυρακτωμένα παπούτσια του μάρτυρος Γεωργίου με τα καρφιά αυτά και τον έδεσαν πίσω από τα άλογα.

Κι άρχισαν να τρέχουν τα άλογα και αυτός έπρεπε ή να τρέξει ή αν έπεφτε κάτω θα γινόταν χίλια κομμάτια, θα τον διέλυαν μέσα στο δρόμο με τη φόρα αυτή και την ταχύτητα των αλόγων.

Και λέγει ο βίος του, "το πλήθος φώναζε εναντίον του Γεωργίου και ούρλιαζε και έκαναν αλαλαγμούς".

Σκεφτείτε λοιπόν εκείνη την ατμόσφαιρα!

"Ο δε γενναίος μάρτυς του Χριστού, Γεώργιος" -λέγει το συναξάριο- "μετά πολλής προθυμίας έτρεχεν λέγων εις ευατόν", έλεγε στον εαυτό του:

"Τρέχε Γεώργιε ίνα λάβεις τον ποθούμενο Κύριον."

Είχε μπροστά του, όχι το πλήθος, όχι τα άλογα, όχι την κακία των ανθρώπων αλλά τον ποθούμενον Κύριο.

Έτρεξε δε τόσο ώστε πέρασε και τα άλογα.

Ουδόλως αισθανόμενος τον πόνο.

Δεν πονούσε; Βεβαίως πονούσε.

Δεν αισθανόταν; Ασφαλώς!

Δεν ήταν αναίσθητος, δεν ήταν φάντασμα, ήταν άνθρωπος.

Αλλά τι ήταν αυτό που εκμηδένισε τον πόνο;

Ο Εσταυρωμένος Χριστός.

Αυτός εκμηδένισε το δικό του πόνο.

Αυτός του έδωσε τη δύναμη, όχι να σώσει τη ζωή του αλλά να λάβει αυτό που ήθελε, να καταισχύνει αυτούς που περιφρόνησαν τη δύναμη του Χριστού.

Έτσι λοιπόν τρέχοντας ίνα λάβει τον ποθούμενον Κύριο, έχοντας τον Χριστό ενώπιόν του διαπαντός, μπόρεσε και πέρασε τα μαρτύρια όλα και μπήκε στη βασιλεία του Θεού...

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

| Απόσπασμα από αυτήν την ομιλία του πανιερώτατου

(η απομαγνητοφώνηση από τη Μαρία Παππά)

~ Δες, αν θες, και λίγες ακόμα αναρτήσεις μας για το "παλλικάρι του Χριστού", εδώ...

Και αύριο, μέρα που επισήμως τον γιορτάζουμε, οι αναρτήσεις μας α(μ)φιερωμένες σ΄εκείνον...