Άγιος Ιωάννης Ρώσος: Η πολύ γλυκιά, νεανική μορφή του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου και τα άπειρα θαύματά του ελκύουν εκατοντάδες πιστούς κάθε χρόνο στο Προκόπι Ευβοίας.
“...Τον θεωρώ προστάτη μου από τότε που στο λύκειο ανακάλυψα ένα ξωκλήσσι του στο βουνό πίσω απ’ το σπίτι μου. Έτσι, σε κάθε μικροδυσκολία άρχισα να ζητάω τη βοήθειά του. Το κουφό της υπόθεσης είναι ότι του έβαζα και διορία! Στην οποία έπεφτε πάντα μέσα.
Τυπικότατος ο Άγιος δεν μπορώ να πω. Η πρώτη φορά ήταν μετά από έναν έντονο καβγά που είχα με τους δικούς μου [καθότι έφηβος και αρκετά θερμόαιμος]. Θυμάμαι είχε γίνει της μουρλής στο σπίτι.
Έτρεξα κι εγώ στον Άγιο και παρακάλεσα. Χμ.. βασικά δεν έμεινα μόνο στο παρακαλητό αλλά ζήτησα να τα βρούμε με τους δικούς μου μέχρι το βράδυ [ήταν τότε μεσημέρι] χωρίς πολλά διαδικαστικά [μάλλον δεν θα με συνέφερε].
Απ’ τη στεναχώρια μου δεν γύρισα σπίτι αλλά τριγυρνούσα στην πόλη.
Όταν το βράδυ αποφάσισα να γυρίσω -με βαριά καρδιά- όλα ήταν μέλι-γάλα! Από εκείνη τη μέρα άρχισα να υποψιάζομαι ότι θα με βόλευε να γίνουμε φίλοι με τον Άγιο…
Έτσι ακολούθησαν αρκετά τέτοια μικροπεριστατικά που φαντάζομαι για τους περισσότερους δεν σημαίνουν τίποτα, αλλά για μένα έκαναν εμφανή την παρουσία και ευεργετική επίδραση του Αγίου στη ζωή μου.
Βασικά για τον Άγιο Ιωάννη δεν ήξερα τίποτα. Έμαθα μετά από αρκετό καιρό όταν ένα βιβλίο έπεσε στα χέρια μου. Το βιβλίο ήταν μια μυθιστορηματική εκδοχή του βίου του [‘Η μορφή ενός Αγίου’ της Ελένης Καρυτά]. Ήταν πολύ ωραίο και ως μυθιστόρημα και ως περιγραφή της ζωής του Αγίου Ιωάννη. Νομίζω το έχω διαβάσει τρείς φορές ως τώρα.
Όταν ήμουν φοιτητής, γύρισα ένα Σαββατοκύριακο στην Καβάλα. Είχα επιστρέψει αργά ένα βράδυ από έξοδο και έφερνα γύρες μπροστά απ’ το σπίτι μου για να βρω πάρκινγκ. Δεν πρόσεξα όμως ένα αυτοκίνητο της Ασφάλειας που ήταν παρκαρισμένο κάτω απ’ το σπίτι μου.
Όταν βρήκα παρκάρισμα λίγο μακρύτερα, μου ήρθε να πάω στο εκκλησάκι στο βουνό [ήταν 2 λεπτά περπάτημα] να πω μια καληνύχτα στον Άγιο και να δω αν το καντηλάκι του ήταν αναμμένο.
Οι Ασφαλίτες νόμιζαν ότι βγάλανε λαβράκι. Σου λέει τι πάει να κάνει αυτός νυχτιάτικα στο βουνό; [στο οποίο πάντα υπήρχαν φήμες για ναρκωτικά κτλ.] Όταν λοιπόν κατέβαινα το μονοπάτι και πήγα να μπω στην πολυκατοικία μόνο που δεν με συνέλαβαν.
‘Τι έκανες στο βουνό μες τη μαύρη νύχτα;’
‘Πήγα στο εκκλησάκι ν’ ανάψω το καντήλι… ‘
Άντε τώρα να σε πιστέψουν κοτζάμ μαντράχαλο. Ρεζίλι…
Λίγο πριν τελειώσω το πανεπιστήμιο έμαθα την σύγχρονη ιστορία του Αγίου, ότι δηλαδή βρίσκεται άφθαρτος στο Προκόπι της Εύβοιας και φημίζεται για τα μεγάλα θαύματα που κάνει ακόμη και σήμερα. Λίγο ντράπηκα που του ζητούσα χάρες γ’ κατηγορίας.
Ακόμη δεν αξιώθηκα να πάω να τον προσκυνήσω από κοντά…
Το περιστατικό που με σημάδεψε το περισσότερο το άφησα για το τέλος. Είχα σχετικά δύσκολη στρατιωτική θητεία. Το τέλος όμως ήταν αποτελειωτικό. Λίγες μέρες πριν απολυθώ είχαμε επιθεώρηση από το ΓΕΣ. Ότι δεν έκανα 10 μήνες στο στρατό το έκανα στο τέλος που υποτίθεται όλα είχαν τελειώσει.
Τις τελευταίες μέρες πέθανα στην κούραση. Από καθαριότητες, ξεχορτάριασμα, υπηρεσίες, άγηματα και πάει λέγοντας -σ’ ένα στρατόπεδο εγκαταλειμένο και με λιγο κόσμο. Στο τέλος πονούσαν τα βλέφαρά μου απ’ την κούραση.
Αλλά δεν ήταν τόσο η σωματική κούραση, όσο η ψυχική. Ήθελα πια να τελειώνω. Ειδικά αυτό το τελευταίο με την επιθεώρηση μου φαινόταν σαν κακόγουστη φάρσα. Τόσο είχα επηρεαστεί που είχα αυθυποβάλει τον εαυτό μου ότι η θητεία μου δεν θα τελειώσει ποτέ.
Κρεμάστηκα απ’ τον Άγιο. Είχα την εικόνα του [την μόνη εικόνα που είχα στο στρατόπεδο και πήρα και μαζί μου στην Αγγλία] και το βιβλίο του. Το διάβαζα όποτε μπορούσα να ξεκλέψω χρόνο.
Σε μια στιγμή απόλυτης αδυναμίας και γκρίνιας [λίγο πριν την βραδινή αναφορά] ξαφνικά πλημμύρισα από ένα απερίγραπτο συναίσθημα ευφροσύνης στα όρια του μεταφυσικού. Δεν θέλω να επιχειρήσω να το περιγράψω.
Και δε νομίζω ότι γίνεται. Πάντως ήταν σίγουρα κάτι που δεν προήλθε από εμένα αλλά με γέμισε χαρά μέχρις δακρύων.
Η πρώτη μου στιγμιαία σκέψη ήταν ‘τι γίνεται; δεν έκανα κάτι για να αξίζω αυτό!’
Στο στρατό είχα εγκαταλείψει κάθε απόπειρα προσέγγισης του Θεού. Συνειδητά.
Και ήταν τότε που ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσσος μου ψιθύρισε μες την ψυχή μου τρείς μόνο λέξεις: ‘Δεν έχει σημασία’. Και κατάλαβα. Κατάλαβα και χάρηκα. Ο Θεός δεν περιμένει τίποτα από εμάς. Δεν μας την έχει στημένη στη γωνία. Το μόνο που χρειάζεται είναι η προαίρεση της καρδιάς μας. Και έρχεται.
Η ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
Άγιε μου Ιωάννη σ’ ευχαριστώ για όλα...
(η αρχική εικόνα από τον Ιερό Ναό του Αγίου στο Προκόπι.
Εδώ όλα όσα θα ήθελες να γνωρίζεις για τον Άγιό μας...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου