Δεν σου ζητεί περισσότερο ο Χριστός
για να σου δώσει τα άγιά Του χαρίσματα·
μόνο να αναγνωρίζεις ότι, ό,τι καλό και
αν έχεις, είναι δικό Του.
Και να συμπαθείς αυτόν που δεν έχει.
Να μην τον κρίνεις ότι δεν έχει·
ότι είναι αμαρτωλός, φαύλος, πονηρός,
φλύαρος, κλέπτης, πόρνος και ψεύτης.
Εάν αποκτήσεις αυτή την επίγνωση,
δεν μπορείς ποτέ να κρίνεις κανένα,
έστω και αν τον βλέπεις να αμαρτάνει θανάσιμα γιατί αμέσως θα λες...
«Δεν έχει, Χριστέ μου, τη χάρη σου,
γι’ αυτό αμαρτάνει.
Αν φύγεις και από μένα θα πράξω χειρότερα.
Αν στέκω, στέκω, γιατί Συ με βαστάζεις.
Τόσο βλέπει ο αδελφός, τόσο κάνει.
Είναι τυφλός.
Πώς τον θέλεις να βλέπει χωρίς μάτια;
Είναι πτωχός.
Πώς γυρεύεις να είναι πλούσιος;
Δος του πλούτο να έχει.
Δος του μάτια να βλέπει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου