Μέρες ανέμελες.
Τα σχολεία ίσα που άνοιξαν.
Μοιράσαμε την αγάπη του κόσμου σε όλα τα παιδιά.
Τετράδια, μολύβια, τσάντες από δεύτερο χέρι που πιάνουν τόσο τόπο εδώ, παιχνίδια και ποδήλατα.
Βέβαια, δεν υπολογίσαμε ότι πολλά από τα αντικείμενα είναι αγνώστου χρήσεως.
Ή μάλλον ξέρουμε στο περίπου πώς δουλεύουν.
Είδα παιδιά να προσπαθούν να γράψουν με τη γόμα του μολυβιού, άλλα να ρωτούν τι είναι η ξύστρα.
Είδα παιδί να προσφέρει τη τσάντα του στη μητέρα του για να πηγαίνει στη δουλειά, όπως και έγινε.
Είδα το μικρό Μάριο, να πέφτει στην πρώτη πεταλιά.
Να ανοίγει τα γόνατα του κλαίγοντας.
Τον είδα όμως και να γελά όταν ανεβήκαμε μαζί,
όταν μαζί προσπαθούσαμε να κρατήσουμε ισορροπία,
όταν πέσαμε μαζί,
όταν μαζί ματώσαμε τις παλάμες.
Αυτό το μαζί, τελικώς, κάνει τα δάκρυα χαρά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου