* Η αδιαφορία του πλουσίου για τον φτωχό Λάζαρο του έκλεψε τον Παράδεισο! Γι’ αυτό δεν φθάνει να μην κάνουμε το κακό…

~ Ο πλούσιος ξέχασε ότι ο Λάζαρος, που ήταν δίπλα του ήταν κι αυτός Άνθρωπος (εικόνα Θεού)…

|εμείς; Το θυμόμαστε; 

ή "Ανθρώποι είμαστε. Το ξεχάσαμε...";

Σήμερα η παραβολή του πλουσίου

και του πτωχού Λαζάρου…

Από τις πιο γλαφυρές

ευαγγελικές περικοπές…

Ο πλούσιος δεν πείραξε ούτε μυρμήγκι

και μάλιστα άφηνε

και τον πτωχό Λάζαρο

στο κατώφλι του σπιτιού του

να ζητιανεύει

(ποιος αλήθεια θα το επέτρεπε

αυτό σήμερα;

όταν εμείς αλλάζουμε πεζοδρόμιο

προκειμένου να μη συναντηθούμε

με κάποιον ενδεή;)…..

Αλλά τι έφταιξε και κολάστηκε;

Ο πλούτος; όχι στην βάση του…

Η ευχαρίστηση

που του προσέφεραν τα υλικά αγαθά

είχαν καλύψει (νεκρώσει)

τις αισθήσεις της ψυχής του...

Έχασε τον Παράδεισο γιατί…ξέχασε…

Ξέχασε ότι ο Λάζαρος

που ήταν δίπλα του

ήταν κι αυτός Άνθρωπος (εικόνα Θεού)…

Ζούσε σαν να μην υπήρχε ο Λάζαρος...

Για κάνε το εικόνα…

Θυμάμαι κάποια ταινία

που ένας άνθρωπος έγινε αόρατος…

Ο πόνος του να μην υπάρχει

για τους άλλους ήταν αβάσταχτος...

Η αδιαφορία του πλουσίου λοιπόν

του έκλεψε τον Παράδεισο...

Γι’ αυτό δεν φθάνει

να μην κάνουμε το κακό…

Είναι (κατά)κρίμα κι όταν

ενώ μπορούμε να κάνουμε το καλό

επιλέγουμε και δεν το κάνουμε…

Κάπου το διάβασα κι έχει τόση ομορφιά:

«Εάν δεν μπορείς να γίνεις το μολύβι

για να γράψεις την ευτυχία του άλλου,

προσπάθησε τουλάχιστον

να γίνεις η γόμα

που θα σβήσει λιγο την δυστυχία του»

π. Ιωάννης Παπαδημητρίου