~ Έλα να με γεμίσεις...

 

Τόσο γεμάτοι και συνάμα τόσο άδειοι.

Τόσο βαριά φορτωμένοι, μα καθόλου αναπαυμένοι.

Τόσα πτυχία, τόσες γνώσεις κι όμως μένουμε απροβίβαστοι στα σημαντικά της ύπαρξης.

Τόσες πολλές συνταγές, τόση ποικιλία φαγητών και παραδόξως αισθανόμαστε πεινασμένοι.

Τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο, μα χιλιόμετρα μακριά οι ψυχές.

Συγγενείς στα χαρτιά, μα ξένοι στην καρδιά.

Γεμάτες οι ώρες, γεμάτες οι μέρες, γεμάτοι όνειρα, γεμάτοι σκέψεις.

Τόσο γεμάτοι και συνάμα τόσο άδειοι.

Έχουμε τόσο πολύ γεμίσει, που δεν έμεινε πια χώρος για το Θεό.

Τα έχουμε όλα τακτοποιήσει, τα έχουμε γεμίσει τα συρτάρια της ψυχής μας κι αυτή ασφυκτιά και κλαίει ποθώντας λίγη θέα, μια ανάσα από γαλάζιο ουρανό, μια αίσθηση, ένα χάδι απ'το Δημιουργό.

Να αδειάσουμε ψυχή μου.

Απ'τη ψευτιά, απ'τη σκουριά, απ'τον κλέφτη λογισμό, απ'τον απατηλό εγωισμό.

Να πετάξουμε όλα αυτά που ξέρουμε, για να ψηλαφίσουμε αυτά που δεν βλέπουμε.

Να κάνουμε χώρο στην καρδιά, να μας πλημμυρίσει το φως, η χάρη, ο Χριστός.

Να μπορώ να ομολογήσω, πως, ναι Κύριε, είμαι ολότελα κενός, άδειος, χαμένος, ρημαγμένος, ραγισμένος, περιπλανημένος…

Έλα Εσύ να με γεμίσεις.

© Αλέξης Αλεξάνδρου