"Φίλα το χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις..."

~ γράφει η Σοφία Δεσύπρη-Παπαδοκωνσταντάκη

Μας έχουν βομβαρδίσει με ένα σωρό ανόητες μαρτυρίες μέσα απ' τα ΜΜΕ και έχουν την απαίτηση να μας πείσουν για όσα λέγονται.

Ας σοβαρευτούμε λίγο.

Είναι παράλογο ότι ένα παιδάκι πρέπει να τρώει αυτό που πρέπει και όχι μόνο αυτό που θέλει;

Είναι παράλογο τα παιδιά να φροντίζουν από μικρά για την καθαριότητα του χώρου που ζούνε;

Ας μη ξεχνάμε ότι στην Ιαπωνία που έχει ένα απ' τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο, τα παιδιά απ' το δημοτικό σχολείο ακόμα, καθαρίζουν τις αίθουσες διδασκαλίας, το κιλικίο και τις τουαλέτες.

Έτσι, μαθαίνουν να προσέχουν και να σέβονται έναν χώρο.

Είναι παράλογο να θέλω να βάλω όρια στο τι ώρα θα επιστρέψει ένα παιδί, ακόμη και μεγάλο, στο χώρο στέγασής του, όταν έχω την ευθύνη για τη σωματική του ακεραιότητα;

Είναι παράλογο τα παιδιά που ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία, όπως τα ίδια έχουν δηλώσει, να πρέπει θα δουλέψουν στους χώρους που τρέφονται ζώα για να αποκτήσουν τη γνώση και την εμπειρία;

Είναι παράλογο να απαγορεύεται στους γονείς να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους όταν αυτό έχει επιβληθεί ενδεχομένως με εισαγγελική εντολή, δεδομένου ότι τα πρόσωπα αυτά έχουν κριθεί ακατάλληλα για γονείς; κλπ, κλπ.

Η ουσία είναι μία:

Η Κιβωτός, από τη δημιουργία της ακόμη, δε συμβάδισε με καμιά εξουσία.

Στηρίχθηκε μόνο στην ΑΓΑΠΗ και στη ΒΟΗΘΕΙΑ του κόσμου.

Αυτό, οι εξουσίες δε της το συγχώρησαν.

Πάντα υπέβοσκε μια αντιπάθεια απ' τη μεριά τους απέναντι στο πρόσωπο του δημιουργού της.

Κι όσο το έργο μεγάλωνε τόσο μεγάλωνε κι ο φόβος/φθόνος τους.

Χωρίς βέβαια να εκδηλώνεται φανερά.

Υπόγεια μόνο.

Επικρατούσε αυτό που λέει ο λαός:

Φίλα το χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις.

Ήρθε η στιγμή όμως, που με την Ελληνική Τηλεόραση φερέφωνό τους, κάνουν αυτό που 25 χρόνια περίμεναν.

Ποιό;

Να "τελειώσουν" την Κιβωτό.

Όσο για τις οικονομικές ατασθαλίες, γι' αυτό υπόλογο είναι μόνο το Ελληνικό Δημόσιο, που τόσα χρόνια δεν έκανε τους ελέγχους που έπρεπε να κάνει.

Κάτι ακόμα.

Όπως είναι γνωστό, τα παιδιά δεν ξέρουν να προσποιούνται.

Ό,τι κάνουν το κάνουν αυθόρμητα και με ειλικρίνεια.

Αυτό λοιπόν το τσούρμο από πιτσιρίκια, που σα το μελίσσι τρέχει γύρω του και πάνω του για να παίξει, για να χαρεί, δεν μας λέει τίποτα;

Το γεγονός ότι επί 25 χρόνια ανατρέφονται και μορφώνονται με αγάπη και φροντίδα τόσα παιδιά από προβληματικά οικογενειακά περιβάλλοντα, παιδιά που θα καταντούσαν στα ναρκωτικά, την πορνεία και την αλητεία και βγαίνουν στην κοινωνία άνθρωποι άξιοι του εαυτού τους, δεν μας λέει τίποτα;