~ Τέλος. Και αρχή... |Τέρμα ο "Λαυρέντης" (για να ξεμασκαρευόμαστε σιγά σιγά...)

Τέρμα οι ψευδοταπεινώσεις!

Όσο το κάναμε, το κάναμε.

Φτάνει πια.

Να μην τροφοδοτούμε άλλο πλέον

το ταγκαλάκι της ψευδοϋπερηφάνειας,

που η δουλειά του η ουσιαστική

είναι να κρύβει τον αρχιτάγκαλα του τεράστιου Εγώ μας...

Βρίσκεις, ας πούμε έναν "Λαυρέντη",

το κοντινότερο όνομα στο δικό σου,

αγαπάς και τον αείμνηστο Λαυρέντη Διανέλλο,

και νομίζεις πως κάτι έκανες,

που δημιούργησες έναν χαρακτήρα για να λέει αυτά που σκέφτεσαι εσύ...

Έτσι νομίζουμε πως κάτι κάνουμε,

πως κάτι είμαστε,

πως κάτι καταφέραμε κι εμείς,

αλλά "όλα τα κάνουμε προς δόξαν Θεού Πατρός. Αμήν."

Τρίχες.

Όλα για την πάρτη μας τα κάνουμε.

Για τον αυτοέπαινο και την αυτοδικαίωση.

Αλλά και για τον άλλων τον έπαινο,

τα likes,

τα καλά λόγια που χαϊδεύουνε τ΄αυτιά.

Κι αυτά που γράφουμε.

Κι αυτά που αντιγράφουμε.

Κι αυτά που αναδημοσιεύουμε.

Κι αυτά που συνθέτουμε.

Κι αυτά που ποστάρουμε.

Κι αυτά που προωθούμε.

Για να φανούμε.

Να πουλήσουμε.

Να καθιερωθούμε.

Και σιγά σιγά να επιβληθούμε.

Ουδαμού ο Χριστός σε όλο αυτό,

ακόμα κι αν αυτό που δουλεύουμε

έχει πνευματικό περίβλημα

και τις καλύτερες προθέσεις. ΥΓ: Δεν θα το καταλάβαινα ποτέ όλο αυτό

αν δεν βρισκόταν ένας άνθρωπος,

ένας μόνο,

φίλος κι αδερφός πραγματικά,

ο πιο κοντινός σε αυτήν την περίοδο της ζωής μου,

που μπήκε στον κόπο να μου χαρίσει

ώρες από τη ζωή του για να μου την πει,

να μου τα εξηγήσει με χαρτί και καλαμάρι.

Και μου΄δωσε το έναυσμα να στραφώ προς τα μέσα μου

και ν΄αρχίσω να σκέφτομαι αλλιώς...

Κι όλο αυτό μέσα από την εμπειρία του,

τα δικά του πάθη,

τα δικά του λάθη,

αλλά κυρίως μέσα από την αδερφική πλέον αγάπη του για μένα

και μέσα από το γεγονός πως βλέπει πλέον τα πάντα

μέσα από το τάλαντο

και την οπτική που του έχει χαρίσει ο Χριστός,

που είναι ο Μόνος που λατρεύει.

Δεν θα πω ποιος,

γιατί θα κάνω πάλι αυτό

που λέω πως πρέπει να πάψω να κάνω.

Θα επιδειχθώ και θα κομπορρημονήσω.

Τίποτα δεν είμαστε.

Τίποτα δεν κάνουμε.

Όλα του Χριστού, όπως συνηθίζεις να λες.

Σωστά όλ΄αυτά, αλλά να τα πιστεύουμε κιόλας.

Και για το τέλος, το δυσκολάκι της υπόθεσης:

Να αφήσουμε σε Εκείνον,

που λέμε πως πιστεύουμε και αγαπάμε,

τα γκέμια της ζωής μας.

Απροϋπόθετα... - έγραψε ο (πρώην λΑΥΡέντης), Σταύρος Γουναρίδης.

ΥΓ:

Κι επειδή κάποιων το μυαλό συνειρμικά θα πάει και στον μπάρμπα μας.

Μου ζήτησε να κάνετε μια προσευχούλα για εκείνον.

Το όνομά του το ξέρει ο Θεός.

Γεροντούλης πια.

Δεν πάνε πολύ καλά τα πράγματα στην υγεία του.

Ζητάει να εύχεσθε να φύγει, όπως το θέλει...