Χριστούγεννα δεν είναι
τα επιμελώς επιδεικτικά
στολισμένα σπίτια μας...
Χριστούγεννα είναι
η φιλία με την αγριότητα...
Η δωρεά έγινε άσπρη αγκαλιά...
μας μάζεψε όλους από κάτω ...
Μια αποθήκη η καρδιά ξέχειλη,
από αφθονία συναισθημάτων ...
Η εγγύτητα φανερώνει γλύκα
που ρέει ανάμεσα σε εγώ,
που ορθώνονται
ή αδελφώνονται ....
Δεν έχει σημασία για τον άστεγο
αν του μαγειρεύεις από τάμα
ή από σεβασμό για το συμπαντικό καλό,
από ενθύμηση μιας μνήμης,
ή επειδή είσαι ταμένος στην αλληλεγγύη...
Οι άστεγοι που έφτασαν
ως εδώ έχουν το ίδιο DNA,
διαφέρουν μόνο
οι πληγές και οι ουσίες....
Εμείς οι αλληλέγγυοι το ίδιο κουβαλάμε
τις δικές μας βαραθρώδεις εκδορές,
που τις μεταποιούμε
σε δωρεές ιδανικές...
Κουβαλάμε σε καφάσια τη γλύκα
και την ζεστασιά
που χωράει σε δύο παλάμες...
Πριν όμως απ' την προσφορά
υπάρχει η μορφή ενός προσώπου,
του καθενός η αναμονή
στο βλέμμα της απελπισίας...
Τότε αρχίζει το βουητό
του μελισσιού...
- η ζακέτα που μου δώσατε
πολύ ωραία με ζέστανε ...
- το παντελόνι το έκανα δεύτερο
και το συναλλάζω ...
- δεν έχω άλλα ρούχα είμαι βρεγμένη ...
- τι ώρα θα έρθει το φαγητό...
- δεν έχω άλλα ρούχα είμαι βρεγμενη...
- μπορώ να έχω και δεύτερο γλυκό...
- ο κόσμος με υποτιμά...
δεν θέλω να με υποτιμούν,
το όνομα μου είναι αρχαίου θεού ...
- ωραία τα μαλλιά σου ...
- η ιστορία μιας ζωής
ξετυλίγεται μπροστά σου ...
- το ξέρεις ότι γιόρταζα προχθές;
Αλλά ρούχα δεν έχω
είμαι βρεγμένη ...
- τι φαγητό έχει;
(μην φύγετε μετά την γλύκα,
το ζεστό φαγάκι είναι μακαρονάκι με θαλασσινά, δωρεά από τον άγριο ουρανό που όλο βρέχει...)
Μια λειτουργία που ξεκινάει από τις 3
και ως τις 8 αντέχει,
για 5 λεπτά μεταλαβιάς ζεστής...
- Εεε Κατερίνα, φύγε από εκεί
τόση ώρα στέκεσαι
σε μια λίμνη από βροχή...
(κάποιος που νοιάστηκε για μένα...
θα΄θελα να μην είναι η βροχή,
αλλά τα δάκρυα ντροπής που έχω φυλαγμένα ...)
-Θέλω να βρεις μια κουβέρτα να σκεπαστώ...
Μια κουβέρτα μόνο
στη μέση του δρόμου
η απαντοχή του κόσμου...
Πόσες ανύποπτες ζωές ζούμε παράλληλα
με αφθονία και όμως μια κουβέρτα
δεν υπάρχει να σκεπάσει την απελπισία...
Μόνο η φιλοκαλία ενός κοριτσιού
μπορούν να αναζητούν μια κουβέρτα
στη μέση του πουθενά,
ζητώντας από την ελευθερία
του συναισθήματος να την μεταφέρει,
εδώ στο χάλασμα μιας ζωής που υποφέρει...
Πιο πάνω και πιο κάτω
νέοι με τα βρεγμένα πόδια τους,
σαν γόνδολες κωπηλατούν καφάσια
μέσα στους δρόμους της αναζήτησης των ναυαγίων
με λίγη ζεστασιά να τα στολίσουν...
Ύστερα η άδεια επιστροφή
με την γεμάτη καρδιά και
τα βουρκωμένα βλέμματα ...
Η επιστροφή στην ανάπηρη
γιορτινή πραγματικότητα,
με μια ζάλη μεθυστική
που σου λέει:
η φιλία με την αγριότητα
είναι Η ποίηση της ζωής...
-Μου θυμίζουν τα μάτια σου
παλιά αγαπημένη ...
(θηρίο τρυφερό η καρδιά θυμάται ...
μην τους παλεύεις όλους με θυμό...)
- μην τους πλησιάζεις ...
(Αποστάσεις, κρατάτε αποστάσεις..)
Η κυρία Αποστάσεις που Αγκαλιάζει
Που πήγες βρε μαμά
μέσα στην καταρρακτώδη βροχή;;;
πονάει το πόδι σου,
πότε θα ξεκουραστείς;;;
Ξεκουράζονται αγόρι μου
οι πεθαμένοι
από συναισθήματα ...
Όσο είμαι χρήσιμη
είναι Χριστούγεννα κάθε στιγμή...
|έγραψε η Κατερίνα.Χ.Σκιντζή
"Αποτύπωση συναισθημάτων και στιγμών με έναν δικό της ιδιαίτερο τρόπο, από την Katerina Skintzi-Xadulu
Το κοριτσάκι, που μας ενώνουν ατελείωτες στιγμές και μας χωρίζει ένα "ν" στο επώνυμο μας..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου