Καθώς περπατούσα σήμερα στους δρόμους του Γαλατσίου, συνάντησα μια γυναίκα που κρατούσε στα χέρια ένα κουτί γλυκά και κερνούσε ένα αμάξι πιο μπροστά...
Ο δρόμος με οδηγούσε προς το μέρος της.
Με πλησίασε.
Με νόμιζε για γνωστό της.
Άρχισε να με σφίγγει στην αγκαλιά της.
Της εξήγησα ότι δεν ήμουν αυτός που έλεγε.
Άνοιξε το κουτί να με κεράσει.
Με ρώτησε χαρούμενη πως με λένε κι άρχισε πάλι να με σφίγγει στην αγκαλιά της και να μου φυλάει το χέρι.
Ένιωσα την ανάγκη της για αγάπη και σταμάτησα να της μιλήσω.
Πολύ το χάρηκε.
Με ρώτησε τι θέλω στη γειτονιά, τη ρώτησα κι εγώ πώς είναι...
Ξεδίπλωσε τότε τον πόνο της.
"Έχω καρκίνο στο κεφάλι", μου είπε κι άρχισε τα κλάματα...
Την κοίταζα στα μάτια.
"Ο άντρας μου κάνει αιμοκάθαρση
κι έχω έναν γιο στο Λονδίνο που τον αγαπάω πολύ...
Μου λείπει πολύ".
Κι άρχισε πάλι να κλαίει.
Είπαμε κι άλλα.
Της είπα τα δικά μου και με αγκάλιασε πάλι και πάλι σφιχτά.
Την άφησα κάποια στιγμή,
αλλά κράτησα τη μορφή της μέσα μου.
Της είπα ότι θα προσεύχομαι γι' αυτή
και χάρηκε ακόμα μια φορά.
Συνέχισε να βρίσκεται εκεί, στο μικρό αυτό σταυροδρόμι,
μοιράζοντας αγάπη στον κόσμο...
Δεν ξέρω αν ήταν άγγελος.
Πάντως η Αθήνα σήμερα έκρυβε μέσα της έναν μεγάλο θησαυρό
και ο Θεός οδήγησε τα βήματά μου πάνω του.
Τον ευχαριστώ.
Ένιωσα τη ζεστασιά των Χριστουγέννων μέσα μου.
Να τη θυμόμαστε τη Θεανώ.
Να γράψουμε το όνομά της στο πρόσφορο όσοι μπορούμε.
Τρεις σταυρούς κουβαλάει η Θεανώ,
τον καρκίνο,
τον άντρα της
και το γιο της
κι έχει τη δύναμη αυτές τις μέρες να βγαίνει
σαν την τρελή στους δρόμους και να μοιράζει Αγάπη.
Τι όμορφο πράγμα!
Τι άνθρωποι υπάρχουν γύρω μας!
Θυμήσου, Κύριε, τη φίλη μας τη Θεανώ
κι αξίωσέ μας να τη συναντήσουμε κάποτε στον Παράδεισο...
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου