~ Tο χαμόγελο ενός ανθρώπου που χάθηκε στην Χάρη, καθώς πήγαινε να βρει τον Θεό... |Τρία χρόνια από την κοίμησή του...

 Άκουγα γι' αυτόν, νομίζω, σχεδόν από πάντα...

                              

Κουβέντες που δεν οριοθετούσαν κάτι μέσα μου αλλά μετά από χρόνια άρχισα να τις μαζεύω για να φτιάξω τις ζωγραφιές του, καθώς δεν τον είχα δει από κοντά.

Δεν συζητούσα γι' αυτόν. 

Οι κουβέντες ερχόταν και με έβρισκαν. 

Πως κάθεσαι ρε παιδί μου ήσυχα-ήσυχα στην ανάπαυση της θερινής αυλής σου άπρακτη και ξαφνικά φυσάει -από το πουθενά- ένα μελτεμάκι και μετά τίποτε -σωπαίνει ο καιρός-. 

Ε, περίπου έτσι. 

Όταν είμασταν μικρούλες η Μαρία ήταν η συντρόφισσα των καλοκαιρινών μου παιχνιδιών, στο αγρόκτημα της θείας μου. 

Έμενε δίπλα - κι αυτή σε ένα σπίτι με μπαξέδες και ζώα. 

Αδυνατούλα, γλυκιά, ντροπαλή και ήρεμη. 

Μου άρεσε γιατί έτσι που ήταν, σχεδόν αέρινη, δεν δυσκόλεψε ποτέ τις ζαβολιές μου. 

Ταίριαζε μ' αυτό που έγινε....

Μοναχή και μετά ηγουμένη σ 'ένα μεγάλο μοναστήρι, από κείνα που ίδρυσε ο Γέροντας. 

Καμιά φορά νιώθω πως υπήρξα κι εγώ μία από τις δοκιμασίες της.....

Και με μένα την προετοίμασε ο Θεός για τον δρόμο της άσκησης, της έκανε ασκήσεις υπομονής! 

Πρόσφατα έμαθα για το πόσο αφανής είναι ανάμεσα στις μοναχές της, με τα μπαλωμένα ράσα της, αδύνατη ακόμη και σχεδόν.... αγγελικάτη.

Για την άλλη δεν έμαθα ποτέ τι απέγινε. 

Ήταν κι αυτή ένα από τα παιδάκια του. 

Διπλανή μου στο θρανίο, με κόκκινα φουσκωτά μαγουλάκια (άξια χωριατοπούλα) μου έδειχνε το μαντήλι που κεντούσε για τον Γέροντα κι εγώ βαριόμουν γιατί ήθελα να μιλήσουμε για αγόρια, 15 χρονών κορίτσια είμαστε...

Η Βλασία όμως αλλού είχε το μυαλό της και μάλιστα έλεγε πως όταν θα έπαιρνε το απολυτήριο θα έφευγε για το μοναστήρι. 

Την έψαξα πολλές φορές, τρυπώνοντας περίεργο βλέμμα κάτω από τα μοναχικά μαντήλια αλλά είναι πολλά τα χρόνια, όλοι έχουμε αλλάξει, δεν μπορώ να ξέρω και λίγο που ρώτησα κανείς δεν ξέρει μια Βλασία που μπορεί τώρα να την λένε αλλιώς...μπορεί κιόλας να είναι παντρεμένη και να λέει στα παιδιά της πως κάποτε ήθελε να ακολουθήσει έναν άγιο μα άλλαξε ρότα...

Μετά που παντρεύτηκα, μου έλεγαν διάφορες φίλες και συγγένισσες για έναν αδυνατούλη καλόγερο που καθόταν με κουλουριασμένα τα πόδια πάνω σε ένα κρεββάτι, άλλες είχαν εξομολογηθεί σ' αυτόν και άλλες απλά είχαν ακούσει το κήρυγμά του. 

Αυτός ερχόταν από το Άγιο Όρος, σ' ένα σεβαστικό μοναστήρι στην Πορταριά που ο ίδιος ίδρυσε (εκεί ονειρεύονταν να πάει και η Βλασία). 

Με τα χρόνια άρχισα να πηγαίνω κι εγώ αλλά είχα πλέον αργήσει, καθώς ο παππούλης ήταν ήδη στην Αμερική και έφτιαχνε δρόμους για τον Παράδεισο στην Αριζόνα! 

Τώρα πια τον ήξεραν όλοι! 

Τον έβλεπα στις φωτογραφίες έτσι λιγούτσικο, σχεδόν άσαρκο, και προσπαθούσα να χωθώ στο χαρτί της φωτογραφίας για να καταλάβω το υλικό που την έκανε λαμπερή σαν ήλιο ή φωτεινή σαν βράδυ Χριστουγέννων. 

Ανοησίες για το προφανές....

Ήταν το χαμόγελο ενός ανθρώπου που χάθηκε στην Χάρη, καθώς πήγαινε να βρει τον Θεό. 

Απλά πράγματα, ευκολάκι για χαριτωμένους (αλλά, δυστυχώς, όχι για μένα)!

Η Ελένη, μια μεταγενέστερη φίλη, μου μιλάει με γλύκα γι' αυτόν...

Τον συναντούσε συχνά καθώς ήταν από τον τόπο μας ο Γέροντας και ήταν ο πνευματικός της, όπως και πάρα πολλών ακόμη. 

Όλοι τους μιλούν για τα θαύματα δίχως να τα χαρακτηρίζουν έτσι. 

Λένε για την καθημερινότητα του, θεωρώντας πως δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώτικη.

Όλα για κείνον και γύρω από κείνον, μοιάζουν απλά. Και όμως είναι αγιωτικά!

Μου αρέσει που πάντα άκουγα γι αυτόν. 

Οι βίοι των Αγίων ανέκαθεν με συγκινούσαν...

 ΕΛΕΝΑ