* Μια τρομερή ομολογία μια γυναίκας που δεν συγχωρούσε... |"Τότε Πάτερ Τον είδα..."

Πρίν λίγα χρόνια σε ένα εξωκκλήσι,

όπου είχαμε συναχθεί για την Πανήγυρι ενός Αγίου,

μια γυναίκα με πλησίασε

και μου ζήτησε να την ακούσω για λίγο.

Έτσι και έγινε.

Στο τέλος της Λειτουργίας κάθησα αυτή και εγώ εντός του Ναού

να ακούσω αυτό που είχε να ομολογήσει.

- Πάτερ, ξεκίνησε η γυναίκα με τρεμάμενη φωνή...

Ζούσα την ζωή μου εικονικά, τυπικά,

δείχνοντας ενδιαφέρον για τα λόγια του κόσμου,

που είχε να πει για την οικογένειά μου.

Ήμουν περήφανη και δεν ήθελα να ακούσω

τίποτα κακό για τα παιδιά μου.

Πολλές φορές αν άκουγα κάτι,

χωρίς να το ελέγξω αν ήταν όντως αλήθεια,

έπεφτα σε καυγάδες με αυτούς

που μου μεταφέρανε λόγια για τον άνδρα μου,

τα παιδιά μου ή και για εμένα την ίδια...

Όσο μεγάλωναν τα παιδιά μου όλο και περισσότερα τα προβλήματα...

Έφτασα σε ένα σημείο να μην μιλώ σε κανένα συγγενή μου, ούτε γείτονα,

ακόμα και στην δουλειά με συναδέλφους χρόνων πολλών δεν τους μιλούσα,

γιατί μου είχαν μεταφέρει σχόλια για εμένα από άλλους.

Αυτή η αδιαφορία να ψάξω την αλήθεια, αυτή η υπερηφάνεια,

με έκανε να ζω έγκλειστη στο σπίτι μου χωρίς επαφές.

Κόπηκα από τις εκδηλώσεις της κοινότητας μου, από τον εκκλησιασμό μου, από εκδηλώσεις χαρών των συγγενών μου, είχα να πάω σε γάμο και βάπτιση προσκεκλημένη πάνω από 15 χρόνια.

Κάποια στιγμή όμως ανακάλυψα την πικρή αλήθεια...

Ο σύζυγός μου με άφησε έπειτα από 23 χρόνια γάμου,

ο γιός μου συνελήφθη για χρήση και εμπορία ναρκωτικών

και η κόρη μου παντρεύτηκε από τα 18 της και έφυγε στην Γερμανία

και είχα να την δω πέντε χρόνια...

Έμεινα μόνη μου, σε ένα σπίτι τεράστιο,

χωρίς κανέναν να ενδιαφέρεται για την ζωή μου,

στα 47 μου χρόνια ένιωθα πως η ζωή είχε τελειώσει,

αλλά μέσα σε αυτή την κόλαση

δεν έριξα τον εγωισμό μου να ζητήσω συγνώμη σε όλους αυτούς

που μου μεταφέρανε τους κινδύνους,

αλλά εγώ τους έδιωχνα.

Κρατούσα την ίδια στάση ακόμη και απέναντι στα παιδιά μου,

που δεν τα συγχώρησα ή που δεν τους ζήτησα συγνώμη,

που η στάση μου δεν ήταν όπως έπρεπε απέναντι τους.

Ενα βράδυ μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα,

κάπου διάβασα ένα κείμενο για την συγχώρεση,

αλλά και τις συνέπειες αυτών που δεν συγχωρούσαν ποτέ.

Πήγα στην μοναδική εικόνα Του Χριστού που είχα στο σπίτι

και κούρνιασα σε μια γωνιά στο σπίτι μου,

άναψα ένα καντηλάκι που μου το είχε δώσει η μακαρίτισσα η μάνα μου

και άρχισα να κλαίω και να λέω συνέχεια

"Συγχώρεσε με Χριστέ μου, συγχώρεσε με..."

Ήμουν πολλές ώρες σε αυτή την κατάσταση και κάποια στιγμή κοιμήθηκα μάλλον,

αλλά ζούσα το όνειρο μου τόσο ζωντανά,

που ακόμα και τώρα που το λέω συγκινούμαι.

Βρέθηκα σε μέρος βραχώδη

και είδα ένα δένδρο με ένα σχοινί σαν κρεμάλα,

πλησίασα ήταν σκοτεινά

και κάπου εκεί που έφτασα κοντά,

ένιωθα να ακούω ένα κλάμα,

ένιωθα αναστεναγμούς και κλαυθμούς...

Τότε Πάτερ Τον είδα...

Είδα Τον Χριστό να είναι κάτω από αυτό το δένδρο

και να κλαίει και να προσεύχεται

και αμέσως μόλις Τον αναγνώρισα,

έτρεξα δίπλα Του

και τον άγγιξα στον ώμο και του είπα...

- Χριστέ μου, Κύριε μου γιατί κλαίς, πες σ΄εμένα τι θέλεις να κάνω;;;;...

Γύρισε με κοίταξε με Αγάπη και μου είπε:

- Προσευχήσου μαζί μου για την ψυχή του Ιούδα.

Σάστισα, πάγωσα από αυτό που άκουσα

και πριν προλάβω να σκεφτώ μου είπε.

- Δεν υπάρχει λόγος ή άνθρωπος,

που να μην αξίζει να προσευχηθούμε για την Σωτηρία της ψυχής του...

Ακόμα και για εσένα που δεν συγχωρείς,

υπάρχουν κάποιοι που προσεύχονται για την ψυχή σου.

Εγώ αυτό που θέλω είναι να υπάρχει η συγχώρεση

ακόμα και για την πέτρα που μας έριξε κάτω.

 Προσευχήσου μαζί Μου για να μετανοήσει ο Ιούδας και εσύ και θα δείς πως είναι να συγχωρείς και να σε συγχωρούν.

Έμεινα εκεί δίπλα Του κλαίγοντας και προσευχόμενη στον Θεό,

ώσπου χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού μου

και συνήλθα από τον λήθαργο...

Ήταν η κόρη μου η οποία έκλαιγε και ζήταγε συγνώμη συνεχώς

και εγώ της είπα δεν υπάρχει λόγος ή άνθρωπος

για να μην σε συγχωρήσω ή να με συγχωρήσεις.

Εκείνο το βράδυ τους πήρα όλους τηλέφωνο

και συγχωρεθήκαμε με όλους

και ένιωσα τον εαυτό μου τόσο αναπαυμένο,

τόσο ήρεμο και γαλήνιο.

Σήμερα ύστερα από νηστεία 3 μηνών,

ήθελα να τα πω ώστε σιγά σιγά ξανά

να μπορέσω να βρεθώ μαζί Του στο Άγιο Ποτήριο,

να τον Κοινωνήσω αν μου το επιτρέψει.

Δεν υπάρχει λόγος ή άνθρωπος,

που δεν αξίζει μέσα από την μετάνοια του την συγχώρεση,

ακόμα και για τον Ιούδα ο Χριστός προσεύχεται ώστε να σωθεί...

Γιατί απλά η Αγκαλιά Του είναι τόσο μεγάλη που όλους τους χωρά.

Το μοιράζομαι μαζί σας,

γιατί ποτέ μου δεν έχω ακούσει κάτι τέτοιο

και εάν όντως η όραση αυτή ήταν αλήθεια,

κάτι που το φανέρωνε και η συντριβή της γυναίκας,

τότε η Ταπείνωση Του Κυρίου συνεχίζεται

μόνο και μόνο για να σωθούμε όλοι μας...

Στο δένδρο της αμετανοησίας του Ιούδα

ας κλάψουμε προσευχόμενοι να δώσει ο Θεός την μετάνοια μας,

ώστε να ζήσουμε στην Βασιλεία Του

και να νιώσουμε την Φιλάνθρωπη Αγάπη Του...

Αμήν!

- Ο Ανάξιος -

πηγή: Ενορία Μεγάρχης