"Κοιτάζω το χιόνι από το παράθυρο και τραβάω μία γραμμή κι' έναν σταυρό. Στο βάθος μια Αϊσέ σώθηκε, ένα κερί άναψε, μια Παναγιά δάκρυσε... |γράφει η Έλενα

 

Χιόνι παντού... και πόνος... και ελπίδα

 Χιόνι, παντού χιόνι και κρύο. 

Όμως δεν καίει πια στο φουλ το καλοριφέρ 

καθώς όλοι οι καθημερινοί άνθρωποι έχουμε γίνει φτωχοί. 

Ωστόσο είμαστε καλά, δόξα τω Θεώ. 

Μπορούμε να κολλάμε πάνω στο σώμα του καλοριφέρ, 

την ίδια στιγμή που οι άστεγοι 

και πληγωμένοι φτωχούληδες της Τουρκίας 

ζεσταίνονται μόνο από τα δάκρυά τους 

και τις φωτιές που ανάβουν έξω, 

κάτω από έναν ουρανό δίχως αστέρια.

Άνθρωποι στα ερείπια, 

άνθρωποι που σώθηκαν , 

άνθρωποι που χάθηκαν, 

πόνος, 

ατέλειωτος πόνος, 

οδύνη μπερδεμένη με πέτρες στοιβαγμένες άτακτα 

και από κάτω κρυμμένες κομμένες ανάσες, 

μικρές ελπίδες, 

χέρια αγίων, 

προσευχές, 

κουβέντες πλεγμένες σε κομποσκοίνια, 

γέλια που κόπηκαν στην μέση, 

κλάματα που πλέχτηκαν στα μακριά μαλλιά κάποιας Αϊσέ....

Κοιτάζω το χιόνι. 

Δεν χαίρομαι πια. 

Είναι πολύς ο πόνος και πολύ το ψέμα ολόγυρα. 

Μεγάλη και η απόσταση ανάμεσα σε μας 

και στους άλλους, τους εξουσιαστές. 

Είναι σαφές πια 

πως όλοι εκείνοι που μας "αγαπούν" 

είναι πολύ μακριά μας, 

πολύ έξω από τις ανάγκες μας, 

τις άδειες τσέπες μας 

αλλά, κυρίως, μακριά από τις πεθυμιές μας για αξιοπρέπεια, 

ηρεμία και μια καθημερινή ζωή 

όπου δεν θα πεθαίνουμε τόσους θανάτους 

πριν τον θάνατο! 

Είναι ο καιρός όπου μας έμεινες μόνο Εσύ! 

Εσύ που ήσουν πάντα 

αλλά υπήρχε και μια ανθρώπινη παραμυθία 

για την ασθένεια της σαρκός, 

που έλεγε και ένας φίλος. 

Τώρα είμαστε απαράκλητοι, 

κυκλωμένοι από ψεύτες και εκμεταλλευτές, 

σε λάθος... project 

αφού δεν είμαστε σκυλιά αλλά άνθρωποι. 

Τώρα μείναμε με Σένα. 

Δεν είναι λίγο αλλά πάνε χαμένοι τόσοι άνθρωποι 

που δεν αγαπηθήκαμε και ασχημαίνει ο τόπος 

από τόσους εχθρούς του Ανθρώπου.

Κοιτάζω το χιόνι από το παράθυρο 

και τραβάω μία γραμμή κι' έναν σταυρό. 

Στο βάθος μια Αϊσέ σώθηκε, 

ένα κερί άναψε, 

μια Παναγιά δάκρυσε, 

μια Άνοιξη ξημέρωσε, 

ένα παιδί βγήκε να παίξει στα σοκάκια του κόσμου, 

μια καμπάνα χτύπησε, 

μια λειτουργία αρχίζει, 

δόξα Σοι Κύριε!

 ΕΛΕΝΑ