Ἀναστήσου...

Ἀφοῦ ἀναστήθηκες, ἀλήθεια,

πές μου, γιατί σ᾿ αὐτὰ τὰ στήθια

πέτρινη μένει ἡ καρδιά,

τί περιμένει;

 

Δὲν ἔχει λάδι τὸ λυχνάρι

κι οὔτε ἀγωνία νὰ προσμένει

μεσονυχτίς…

 

Μένει στὸ χῶμα κολλημένη

κι ἀκόμα… μένει

ἐκτὸς Νυμφῶνος ὁλοχρονίς.

 

Ποιὸς εἶν᾿ ὁ δρόμος ποὺ δὲν πῆρα,

ποιὸς ὁ σταυρὸς ποὺ ἀποπῆρα,

ὁ ὅρκος ποὺ ἔχω ἀθετήσει,

ἡ γῆ ποὺ ἔχω λησμονήσει;

ἡ ἄλλη γῆ…

 

Γύρω μου κελαηδοῦν ἀηδόνια,

ὡσὰν τὰ πρῶτα ἐκεῖνα χρόνια…

μὰ μέσα ἔχουν σιωπήσει,

ἡ φλόγα ἡ πρώτη πάει νὰ σβήσει,

ἔχει ἡ καρδιά μου ἀτονήσει,

ἡ ἀρρώστια ἔχει προχωρήσει…

 

ποῦ ἡ ἐλπίδα, ποιά ἡ λύση;

 

Ὁ ἥλιος ἔχει ἀπ᾿ ὥρα δύσει,

βαρὺ ποὺ πέφτει τὸ σκοτάδι,

τὰ νυχτοπούλια μελωδοῦν

σὰν ὅπως κάνουν κάθε βράδυ…

τί καρτεροῦν;

 

Θ᾿ αὐγάσει, λένε, πάλι ἡ μέρα,

θὰ τὰ μυρώσει ὁ ἀγέρας,

ὁ πρωινός.

…………………………………………

Ἄνοιξη εἶναι,

ἡ Ζωὴ

ξαναγεννιέται μὲς στὴ γῆ,

σπάζει τὶς πέτρες,

ἀφυπνίσου…

σπάζουν οἱ πέτρες!

Ἀναστήσου!

|Στ.