🆘Όποτε ακούγεται η φράση "ευτυχώς δεν θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές"...

 * αφιερωμένο στους αγαπημένους φίλους που δοκιμάζονται στην Ρόδο...

Γράφει η Γαία Δημητρίου:

Όποτε ακούγεται η φράση 

"ευτυχώς δεν θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές" 

είναι μια μεθοδική τοποθέτηση φόβου 

πάνω στον φόβο του θανάτου, 

ακριβώς για να μην ειπωθεί το προφανές ότι 

ΝΑΙ, ΘΡΗΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ.

 Γιατί ένας άνθρωπος δεν είναι απλά ένα κουφάρι,

 ένα σαρκίο που το μεταφέρει εδώ κι εκεί 

κι άμα λάχει απλά μετακομίζει σε άγνωστη γη 

χωρίς μαγιά στα χέρια του.

 Ένας άνθρωπος είναι η γη του, 

είναι ο τόπος του, 

είναι η λεμονιά του και η ροδιά του, 

είναι η αυλή του, 

το γαϊδούρι του, 

το σπίτι που δούλεψε όλη του την ζωή να στηλώσει, 

είναι τα εγγόνια του 

που παίζουν ανέμελα στην παραλία, 

είναι το μνήμα των γονέων του 

που θέλει να ανάβει το κερί του, 

είναι η επιχείρηση του 

που δανείστηκε για να δομήσει, 

είναι το ξενοδοχείο του, 

τα μαγαζιά του, 

είναι οι συνήθειες του, 

οι ασφάλειες του, 

ο κάματος του, 

είναι τα όνειρα του, 

είναι η προσπάθεια μιας ζωής ολάκερης. 

Ο άνθρωπος είναι το τέλεσμα του, 

από αυτό ορίζεται 

και σε αυτό βρίσκει απάγκιο η ψυχή.

Ναι θα μου πείτε, 

εσύ βρε Γαία,

 μας μιλάς για πνεύμα 

και ότι το μόνο που έχει ο άνθρωπος 

είναι η ψυχή του και τα πνευματικά του όπλα. 

Ισχύει αυτό, και πάντα θα ισχύει.

Όμως η ύλη θέλει σέβας, 

θέλει αναγνώριση, 

θέλει θέωση 

και είναι εκεί ακριβώς 

που πατάει το πνεύμα για να εκδηλωθεί. 

Έτσι λοιπόν είναι ύβρις να λέμε, 

έχει ο θεός θα τα ξαναφτιάξεις, 

ΟΧΙ και η αυλή μου Θεός είναι, 

και ο κήπος μου και το σπιτικό μου, 

το χωριό μου, 

με τις εικόνες του, 

με τις αναμνήσεις του, 

με την ζεστασιά του, 

με την ουσία του, 

την πλατεία του, 

την εκκλησία του, 

το καμπαναριό του και αυτά, 

έτσι δεν ξαναφτιάχνονται.

Κι αν είχαμε πόλεμο 

λες ναι, έχουμε πόλεμο, 

έτσι είναι ο πόλεμος, 

τα χάνεις όλα σε μια στιγμή, 

χάνω παιδιά, 

χάνω συντρόφους, 

όλα στάχτη. 

Τώρα μωρέ τι έχουμε; 

Ειρήνη μήπως; 

Ειρήνη ή πόλεμο; 

Για ξάνοιξε να δεις 

ότι ακόμα και στον πόλεμο πολλές φορές 

οι κατακτητές το άφηναν άθικτο το χωριό, 

ζούσαν κι αυτοί εκεί.

Τώρα μωρέ για ποιες ανθρώπινες ζωές μιλάς, υποκριτή;

Ξέρεις κανένα δέντρο να ζει χωρίς την ρίζα του 

και να ψηλώνει ο κορμός του; 

Ξέρεις κανένα δέντρο χωρίς ρίζα 

να έχει μεγάλα δυνατά κλαδιά 

και να κάνει καρπούς;
Πόλεμο έχουμε μωρέ 

και κατακαίει τα πάντα σε αυτή την χώρα.

Μάζεψε την πίστη σου,
Οργάνωσε την καρδιά σου.
Και τάισε τα παιδιά σου.
Κλάψε με τον διπλανό σου.

Για σήμερα, 

μην σκέφτεσαι το αύριο.
Μείνε με τους αγαπημένους σου.
Κι εσύ ξέρεις.

Ναι θα τα καταφέρεις, 

γιατί Θεό έχεις μέσα σου, 

Θεό θα ξανακαμώσεις. 

Θα σηκωθείς 

και θα ξανανιώσεις ελπίδα σύντομα.

Για σήμερα, 

μην σκέφτεσαι το αύριο.

Τάισε τα παιδιά σου, 

τα ζώα σου.

Πότισε το χώμα σου με δάκρυα και πίστη...

|επιμέλεια ανάρτησης: Δαμιανός Τσάγκας 

|η δεύτερη εικόνα από τον Μπάμπη Αμερινό.

Την τιτλοφόρησε "Περιμένοντας το Εθνικό πένθος"...