~ γράφει ο δημοσιογράφος, Βασίλης Κοντογουλίδης
Όταν στις 12 Ιουλίου του 1994
κοιμήθηκε ο απλός και ταπεινός παππουλης του Αγίου Όρους
με το ξακουστό σε όλη την πνευματική Ελλάδα όνομα Παΐσιος,
δεν νομίζω ότι υπήρχε κοινός νους που θα φανταζόταν
γιατί ο Αγιορείτης πάτερ Παΐσιος
έδωσε την τελευταία του επιθυμία
να ταφεί στο Μοναστήρι της Σουρωτης.
Σχεδόν 30 χρόνια μετά.
η σημερινή εικόνα ξημέρωμα
της εορτής του Αγίου δίνει την απάντηση:
Και που θα πήγαιναν περισσότερες από 100.000 ψυχές,
και μέχρι το ξημέρωμα ανήμερα
βρήκαν καταφύγιο στο σπίτι του Αγίου,
σε αυτό το γαλήνιο μοναδικό προσκύνημα στον τάφο του;
Σε όλη τη χώρα τελέστηκαν αγρυπνίες
στις εκκλησιές και σε παρεκκλήσια,
αλλά το σημείο αναφοράς ήταν η Σουρωτή.
Οι τεράστιοι υπαίθριοι χώροι του Μοναστηριού
κατακλύστηκαν από χιλιάδες αυτοκίνητα
που ήρθαν από όλη τη χώρα.
Η οργάνωση τέλεια.
Εθελοντές του Μοναστηριού κατεύθυναν τους οδηγούς
και στη συνέχεια υπήρχαν δύο τρόποι
για να ανέβεις στην εκκλησία
και στον τόπο του προσκυνηματος:
Είτε πεζός στην δύσκολη ανηφόρα,
είτε περιμένοντας τα λεωφορεία που ανεβοκατέβαιναν
για να εξυπηρετήσουν τον κόσμο.
Η μέση ώρα αναμονής
για να ανάψεις το κεράκι στον Άγιο
έφτανε τα 45 λεπτά
και η μέση ώρα για να προσκυνησεις
τον τάφο του τις 4 ώρες!
Κι όλα αυτά την ώρα
που ο εσπερινός και η αγρυπνία ήταν σε εξέλιξη.
Οι γλυκιές φωνές των μοναχών,
τα σπουδαία κηρύγματα του Μητροπολίτη Κασσανδρείας Νικοδήμου
και του προσκεκλημένου Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιου
και η γαλήνη που εξέπεμπε ο Άγιος,
έλουσαν τις ψυχές με φως αγαλλίασης και ελπίδας.
Γι αυτό τον ολοζώντανο Άγιο ξενύχτησαν
παιδάκια που τόσο αγαπούσε,
μητέρες και πατέρες,
νέοι και νέες,
ηλικιωμένοι,
άνθρωποι όλων των ηλικιών
και των κοινωνικών στρωμάτων,
ο λαός του Θεού,
απλός,
λαϊκός,
καρτερικος.
Άνθρωποι που βίωσαν
και βιώνουν θαύματα
από τον ολοζώντανο σύγχρονο Άγιο της εποχής,
που προφήτεψε τα χρόνια που ζούμε,
και που απλόχερα ανταποκρίνεται
σε όσους αγνά ζητούν τη βοήθεια και προστασία του.
Είναι μια νύχτα μοναδική,
η νύχτα που ξημερώνει η 12η Ιουλίου.
Είναι η νύχτα με τον Άγιο Παΐσιο...
● ● ●
~ Δες όμως συνδιαστικά κι αυτό που υπογράφει το ίδιο βράδυ (μέσα στο σκοτάδι από το κινητό του, εξ΄ου και χωρίς τόνους) ο Κωνσταντίνος Σύμπουρας:
" Βγαινοντας απο την αγρυπνια του Αγιου Παισιου θυμηθηκα καποιες χαριτωμενες λεπτομερειες απο τη δεύτερη και την τριτη επισκεψη μου
στον Αγιο μας Παισιο ...και τις κατεγραψα.
- Τη δευτερη φορά που επισκεφτηκα τον Αγιο Παισιο ειχα γραμμενα τρια θεματα που ηθελα να τον ρωτησω.
Οταν εφτασα στην Παναγουδα (το κελι του) ειδα καμμια εικοσαρια αδερφους- προσκυνητες να καθονται στα κουτσουρα στον κηπο και ο γεροντας να τους μιλαει.
Σκεφτηκα...
Δεν ειναι σωστο να ψαξω τρόπους να βρεθω μόνος μαζι του για να κανω τα ερωτηματα μου...
Θα καθησω και θα ακουσω τι λεει...
στο τέλος θα παρω την ευχη του ...
Και δοξα τω Θεω...
Με το που καθησα ομως τον ακουω να λεει...
"Ας υποθεσουμε, ρε παιδι καποιος εχει αυτο το προβλημα"
...και αρχισε να αναλυει τη συμβουλη του στο πρώτο μου ερωτημα
Κι αμεσως μετα λεει...
"Ας υποθέσουμε, ρε παιδι καποιος εχει αυτο το προβλημα"
...κιαρχισε να αναλύει τη συμβουλη του στο δευτερο μου ερωτημα
Αμεσως μετα συνεχισε στο τριτο ερωτημα...
...και γω εχω μεινει αναυδος για τον υπεροχο προσωπικο τροπο που βρηκε να απαντησει σε ολους τους προσκυνητες...
Ο γεροντας συνέχισε να λεει "πολλα ακομα ας υποθεσουμε"....που απευθυνονταν σε αλλους αδερφους που καθονταν στα κουτσουρα...
- Την τριτη φορα που πηγα στον Αγιο, ημουν αποφασισμενος να κανω πονηρια.
Ειχα παρει μαζι μου ενα κασετοφωνο για να τον ηχογραφησω οταν θα μας μιλαει.
Το ειχα στο σακιδιο μου και θα το παταγα να κανει ηχογραφηση χωρις να με δει κανεις ...
Ετσι το είχα μελετησει
Μας υποδεχτηκε απο την πίσω πορτα...
Φαγαμε τα υπεροχα λουκουμακια του....
αφου τιναξαμε τα μερμηγκακια...
Και τοτε μου λεει...
Φερε μου ρε παιδι το σακίδιο σου εδω πριν μιλησουμε να κλεισω τωρα το κασετοφωνο...
Γιατι μετα θα το παρεις χαλασμενο...
Αληθεια...πιο πολυ χαρηκα που μου εδειξε πως βλεπει τα παντα...παρα στενοχωρεθηκα.
Ημασταν μια ωραια παρεα και μιλησε σε ολους μας γενικα...
Αλλα ηταν πολυ ευκολο να καταλαβεις...ποτε ο τονος του ειχε "προσωπικη χροια" κυτταζοντας καποιον.
Στο τελος μας λέει....
Αντε παλληκαρια τωρα να πηγαίνετε...
Και του λεω...
Με μια διαθεση πιο πολυ χαρας παρα αναιδειας...
"Που να παμε γέροντα;
Που θα βρουμε καλυτερα;
Καλον εστιν ημας ωδε μενειν"
Και εκει...τα ακουσα...
"Ε βρε παιδι μου...
Στον πολεμο ημουν ασυρματιστής...
και εστελνα μηνυματα...να έρθουν ενισχυσεις...η αεροπορία να χτυπήσει τις θεσεις του εχθρού .
Και ερχόταν ενας στρατιωτης και μου ελεγε .. βάλε μας κανα τραγουδακι να ακουσουμε στον ασυρματο...
Εχουμε πολεμο....καταλαβες παιδι μου;
Πρέπει να στειλω μηνυματα....
να προσευχηθω...κοσμος ποναει, πεθαίνει...
Δεν εχει τραγουδακια!"
Ντραπηκα...
Εσκυψα το κεφαλι..
Του φιλησα το χερι...
Νομιζω μουριξε και σφαλιαριτσα...αλλα περασαν πολλα χρονια ..και ξεθωριασαν οι αναμνησεις
Την ευχη του Πατερα μας Αγιου Παισιου ναχουμε!!!
Να σκεπει την Ελλαδα και τους Ελληνες!
Κύριε ελέησον
ΑπάντησηΔιαγραφή