"Ενθουσιώδεις επευφημίες" στον Άγιο Νεκτάριο-προστάτη της Φυσικής Αγωγής (εκτός των άλλων...)

                 Κοίτα και ζήλεψε! Τι Άγιο έχουμε...

 |έναρξη α(μ)φιερώματος με μια "αμφ." - δημοσίευση από τις 8/11/2014, όταν ακόμα ήτανε βρεφάκι... Αύριο το λοιπόν, κάθε 2 ώρες και μια ανάρτηση για τον Προστάτη μας.-|

"...Δεν ξέρω ποιός προστατεύει εσάς, 

αλλά εμένα με προστατεύει ο Άγιος Νεκτάριος,

Μητροπολίτης Πενταπόλεως ο Θαυματουργός..."

[Standing ovation στον "Εμπνευστή"...]

Η ανακήρυξη του Αγίου Νεκταρίου, ύστερα από εισηγητική πρόταση επιτροπής Καθηγητών Φυσικής Αγωγής, ως Προστάτη των Γυμναστών!!!

* 15 ΜΑΡΤΙΟΥ 2006

Άγιος Νεκτάριος προστάτης των γυμναστών.

Μετά από αίτηση της Πανελληνίας Ένωσης Καθηγητών Φυσικής Αγωγής προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησιάς, με αίτημα την επίσημη ανακήρυξη του Αγίου Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπολεως του Νεοφανούς και Θαυματουργού ως προστάτη της Φυσικής Αγωγής και του Αθλητισμού, 

ο Υφυπουργός Παιδείας κ. Γιώργος Καλός συναίνεσε, με τεκμηριωμένη απάντηση στο αίτημα των γυμναστών.

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος 

σε απάντηση του έγγραφου της Πανελληνίας Ένωσης Καθηγητών Φυσικής Αγωγής, 

που επεβλήθη στις 2 Μαρτίου 2006, 

ανακήρυξε τον Άγιο Νεκτάριο 

προστάτη της Φυσικής Αγωγής.

~ Άρθρο της Ελένης Αυλωνίτου

 Πρωταθλήτρια Κολύμβησης- Διδακτορικό στην Εργοφυσιολογία- Λέκτωρ στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και εσχάτως...Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ (!)

 "Οι Ελληνες γυμναστές αποκτήσαμε επιτέλους αυτό που μας έλειπε τόσα χρόνια. 

Όχι, δεν πρόκειται ούτε για την επαγγελματική μας κατοχύρωση, ούτε για την αντιμετώπιση του μαθήματος της γυμναστικής με τη δέουσα σοβαρότητα από την πολιτεία, ούτε καν γιά την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων όσων γυμναστών εργάζονται σε ιδιωτικά γυμναστήρια. 

Με την έγκριση όμως της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και με απόφαση του 9ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Πτυχιούχων Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού αποκτήσαμε προστάτη άγιο!

 Οπότε από εδώ και πέρα, δεν ξέρω ποιός προστατεύει εσάς, αλλά εμένα με προστατεύει ο Άγιος Νεκτάριος, Μητροπολίτης Πενταπόλεως ο Θαυματουργός!

Επειδή ενδέχεται να μην είστε εξοικειωμένοι με τις σχετικές διαδικασίες περί προστατών αγίων, θεωρώντας την όλη υπόθεση κάπως μεσαιωνική, μπορώ να σας βεβαιώσω ότι ακόμα και σήμερα, όποιος κλάδος δεν έχει παραδοσιακά προστάτη άγιο και νοιώθει την έλλειψη, μπορεί εύκολα να αποκτήσει. 

Δεν έχει παρά να απευθυνθεί στην Ιερά Σύνοδο, που αφού μελετήσει το αντικείμενο του κλάδου και το συγκρίνει με τους βίους των αγίων, σου βρίσκει έναν άγιο που σε κάποια στιγμή της ζωής του άσκησε ένα παρεμφερές επάγγελμα, σου τον εγκρίνει γιά προστάτη και σου τον υποδεικνύει.

Αναζήτησα τον βίο του Αγίου Νεκταρίου και διαπίστωσα πως όντως, πριν χειροτονηθεί είχε εργαστεί ως παιδονόμος στο Αγιοταφικό Μετόχι της Πόλης.  

Αργότερα μάλιστα ο Άγιος Νεκτάριος είχε συγγράψει και μελέτη για το θέμα της φυσικής αγωγής. 

Διαβάζοντας πάντως τον βίο του Αγίου Νεκταρίου διαπίστωσα και άλλα σημεία ομοιότητας με τους σημερινούς Ελληνες γυμναστές. 

Ο ΆγιοςΝεκτάριος υπήρξε άνθρωπος που αδικήθηκε συστηματικά στη ζωή του, κατάσταση την οποία νοιώθουν απόλυτα οι καθηγητές φυσικής αγωγής στην Ελλάδα, που και το ζόρι τραβάνε και νοιώθουν πως δεν αναγνωρίζεται η εκπαιδευτική προσφορά τους..."

 

Οι θέσεις του αυτές αναπτύσσονται στην ομιλία του «Περί Γυμναστικής», 

η οποία εκφωνήθηκε στις 21-8-1893 στα εγκαίνια

του νεοσύστατου Γυμναστικού Συλλόγου Κύμης,

όπου διετέλεσε Ιεροκήρυκας.

Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε ελαφρώς προσαρμοσμένο για γενικότερη χρήση στις 3-5-1901 σ’ ένα δυσεύρετο περιοδικό.

Ο Άγιος Νεκτάριος, λοιπόν, ως σύγχρονη κατακλείδα όλων των προγενέστερων Πατέρων, στην ομιλία του Περί Γυμναστικής ξεκινά από την αφετηρία του «ενός υλο-πνευματικού όντος», 

που είναι ο άνθρωπος.

 Όταν το σώμα πάσχει, όλος ο άνθρωπος πάσχει. 

Κι επειδή πολλοί παράγοντες επιβουλεύονται την υγεία της ψυχής και του σώματος, «ο άνθρωπος οφείλει να προνοήσει υπέρ της ενισχύσεως αμφοτέρων». 

Διότι το σώμα που έχει ευεξία υπηρετεί την ψυχή πρόθυμα και ακούραστα, η δε ψυχή όταν σωφρονεί και υγιαίνει, χειρίζεται και τις δυνάμεις του σώματος με σωφροσύνη. 

Έτσι, ο Άγιος δέχεται τη «σύμμετρο σωματική γυμνασία ως αναγκαία άσκησιν», 

όχι μόνο λόγω του στενού συνδέσμου μεταξύ ψυχής και σώματος, αλλά και 

«διότι η μεν άκρα της ψυχής ανάπτυξις δια τους υπερβάλλοντας πόνους φθείρει το σώμα, η δε άκρα του σώματος ανάπτυξις δια την αδιάλειπτον άσκησιν φθείρει την ψυχήν (κατά τον Αριστοτέλη)».

Έπειτα προχωρεί βαθύτερα και εξηγεί 

γιατί η υπερβολική σωματική άσκηση 

«διττώς την ψυχήν διαφθείρει»: 

διαφθείρει διπλά την ψυχή, 

έμμεσα μεν με την επερχόμενη ασθένεια, 

άμεσα δε με την υπερβολική δύναμη του σώματος. 

Διότι η υπερβολική δύναμη του σώματος, 

το καθιστά ανυπότακτο, 

θρασύ και απειθές προς τα προστάγματα της ψυχής. 

Του παρέχει δε το θράσος να επαναστατεί κατά του πνεύματος.

Άρα, 

αν θα θέλαμε να απομονώσουμε έναν ουσιαστικό ορισμό, 

θα λέγαμε ότι ο σκοπός της γυμναστικής, 

κατά τον Άγιο Νεκτάριο, 

είναι «η ενίσχυσις των σωματικών δυνάμεων προς πρόθυμον ικανοποίησιν των απαιτήσεων του πνεύματος.»

Θεωρεί, λοιπόν, «οιωνό άριστο» 

τη σύσταση του εν λόγω Γυμναστικού Συλλόγου 

και στόχος τέτοιων συλλόγων είναι 

η σωματική γυμνασία και η πνευματική ανάπτυξη, 

οι δύο πόλοι γύρω από τους οποίους στρέφεται η τελεία μόρφωση και η τελεία αγωγή. 

Γι’ αυτό, καλεί την Πολιτεία και την κοινωνία να στηρίξει το Γυμναστικό αυτό Σύλλογο, 

προκειμένου να εκπληρώσει ανεμπόδιστα το σκοπό τον οποίο προτίθεται.

Αργότερα, ως Διευθυντής της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής (1894-1908), 

ο σοφός Παιδαγωγός φρόντιζε ιδιαίτερα για τη βελτίωση της διατροφής και την άθληση των ιεροσπουδαστών.

Λέγεται, μάλιστα, ότι καθιέρωσε το ποδόσφαιρο (!), 

ύστερα από παράκληση των σπουδαστών να τους επιτραπεί.

Ο Καθηγητής του ΤΕΦΑΑ του Παν/μίου Αθηνών, Διαμαντής Γεωργούλιας, 

στην παραπάνω ομιλία του Αγίου, 

βλέπει μια δημοκρατική και ηθική θεώρηση της αγωγής, 

εξαιτίας των όρων «ελεύθερου» και «ευηγμένου» πολίτη, που χρησιμοποιεί ο Άγιος. 

Η θεώρηση αυτή οδηγεί τον Καθηγητή Γεωργούλια σε μια «ολική ανάπτυξη της φύσης του Ανθρώπου, όπως αυτά διδαχθήκανε από τους Αρχαίους Έλληνες Φιλοσόφους και τους Πατέρες της Εκκλησίας».

Η Αρετή και η Καλοκαγαθία, όπως συνάγεται, 

είναι οι βασικές αρχές στις οποίες στοχεύει η σωματική παιδεία. 

Φυσικά, δεν παραλείπει να τονίσει τον πνευματικό σκοπό της γυμναστικής, 

ο οποίος, κατά τον Άγ. Νεκτάριο, είναι 

«να αναδείξει ουχί αθλητάς των γυμναστικών αγώνων, αλλ’ άνδρας τελείως μεμορφωμένους, ικανούς προς πάσαν επιχείρησιν, γνωστόν δε ότι η άσκησις προθυμοτέρους προς τους αγώνας καθιστά δια την έξιν και φιλοπονωτέρους δια την προς τους πόνους οικείωσιν». 

Ο Καθηγητής αναφέρεται, επίσης, στο ρόλο των Γυμναστικών Συλλόγων και την ενίσχυσή τους από τους άρχοντες και την κοινωνία. 

Επισημαίνει δε ότι ο Άγιος επανέφερε το ζητούμενο και χαρακτηρίζει τις θέσεις του ως «Φάρο και Φωτεινό Κέντρο μετά από πολλούς αιώνες λήθης και παραγκωνισμού της σύμμετρης σωματικής παιδείας του ανθρώπου». 

Δικαίως προτείνει να αξιοποιηθεί η παραπάνω παιδαγωγική θεωρία από την εκπαίδευση.

O Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος Βλάχος 

με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004 

είχε ανασύρει το λόγο του Αγ. Νεκταρίου "Περί Γυμναστικής" 

και σχολίασε θετικά το γεγονός 

ότι σε μια εποχή που υπήρχε ευφορία για τη δημιουργία Γυμναστικών Συλλόγων, 

τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη, 

εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων που αναβίωσαν στην Αθήνα το 1896, 

ο Άγιος αναγνώριζε την αναγκαιότητα της σωματικής αθλήσεως, 

αρκεί να γίνεται σύμμετρα 

και παράλληλα με την άσκηση της ψυχής.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου, αναλύοντας τον Περί Γυμναστικής λόγο, 

εντοπίζει και επιμένει στα σημεία 

που αιτιολογούν 

την ανάγκη αρμονικής ανάπτυξης των δυνάμεων της ψυχής και του σώματος, 

στη μεσότητα ως χαρακτηριστικό της σωφροσύνης,

 στη φθορά που προξενεί στην ψυχή 

η υπερβολική άσκηση του σώματος, 

στην πνευματική, δηλαδή, διάσταση της γυμναστικής, 

που έχουμε προαναφέρει. 

Τέλος, 

τονίζει το σκοπό των Συλλόγων, 

που κατά τον Άγ. Νεκτάριο είναι 

η φιλία, 

η αδελφοποίηση, 

η απομάκρυνση από την αντιζηλία, 

η ευγενής άμιλλα, 

η φιλοτιμία, 

η απομάκρυνση από την αργία, 

τη χαυνότητα, 

την αμέλεια 

και κάθε κακία 

για να προετοιμάσουν άνδρες ισχυρούς 

για την υπεράσπιση της πατρίδας.

Όμως, ο ανωτέρω συγγραφέας 

παίρνει αφορμή να προχωρήσει πολύ περισσότερο 

και να εξηγήσει στα επόμενα 

και σε άλλα παρεμφερή κείμενά του 

πως οι αθλητές που ακολουθούν την ορθόδοξη θεραπευτική μέθοδο 

δε χρειάζεται να καταφύγουν σε γκουρού, 

όπως κάνουν αρκετοί, για «νοερά προπόνηση». 

Η ορθόδοξη θεολογία, αναφέρει,

έχει μια ολόκληρη θεολογία 

για την εξισορρόπηση των ψυχικών 

και σωματικών δυνάμεων, 

ώστε η ψυχή να διευθύνει το σώμα 

και η Χάρη του Θεού να διευθύνει την ψυχή. 

Έτσι, ολόκληρος ο άνθρωπος κυβερνάται σωστά.

Ακόμη, τονίζει ότι, 

όπως αποδεικνύουν και οι ΠαραολυμπιακοίΑγώνες,

το «νους υγιής εν σώματι υγιεί» δεν είναι απόλυτο.

 Εξάλλου, το παραπάνω απόφθεγμα 

προέρχεται από τον Ιουβενάλιο, λατίνο ποιητή (1ο-2ο αι. μ. Χ.) 

και το πλήρες χωρίο είναι: 

«orandum est ut sit mens sana in corpore sano”, δηλαδή, «είναι ευκταίο να υπάρχει υγιής νους σε υγιές σώμα».[20] 

Εάν απολυτοποιούσαμε το «νους υγιής εν σώματι υγιεί», 

η άθληση θα ήταν αυτοσκοπός 

και θα οδηγούμασταν σε σωματολατρεία.

Έτσι, παίρνουμε κι εμείς αφορμή 

να εμβαθύνουμε και να θυμηθούμε 

ότι «τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα καταισχύνη τα ισχυρά» (Α΄ Προς Κορ. α΄ 27), 

όπως απέδειξαν τόσοι Άγιοι, 

αλλά και εξακολουθούν να αποδεικνύουν τόσοι σύγχρονοί μας, 

παρότι είναι αδύναμοι και ασθενείς σωματικά. 

Το σώμα μας το σεβόμαστε ως «ναό του Αγίου Πνεύματος», το οποίο λάβαμε από το Θεό...  

(Α΄ Προς Κορ. στ΄ 19), 

σύμφωνα με τη διδασκαλία του Απ. Παύλου. 

Όμως, ο ίδιος τονίζει ότι 

«η σωματική γυμνασία προς ολίγον εστίν ωφέλιμος, η δε ευσέβεια προς πάντα», 

γιατί υπόσχεται αγαθά και ανταμοιβές για την παρούσα και για τη μέλλουσα ζωή 

(Προς Τιμ. Α΄ δ΄ 8).

Άλλωστε, η Εκκλησία πάντοτε συνδύαζε και παραλλήλιζε το σωματικό με τον πνευματικό αγώνα, τον αγώνα της ευσεβούς ζωής. 

Για παράδειγμα, 

στο χώρο του αθλητισμού τα ρεκόρ διατηρούνται με την εγρήγορση.

Ομοίως, στην πνευματική ζωή δεν πρέπει να αμελούμε, διότι η Αγία Γραφή ονομάζει την αμαρτία «μυρμηκολέοντα» (Ιώβ δ΄ 11). 

Δηλαδή, στην αρχή εμφανίζεται ως μυρμήγκι, 

αλλά αν δεν το αντιμετωπίσουμε εγκαίρως 

και με τα κατάλληλα πνευματικά μέσα, 

θεριεύει και γίνεται λιοντάρι.

Γι’ αυτό, ο μαθητής του Αγ. Δημητρίου, 

ο Άγιος Νέστορας, 

ο οποίος νίκησε το γίγαντα Λυαίο,

έχει οριστεί ως προστάτης των αθλητών.

Οι Άγιοι, που χαρακτηρίζονται αθλητές του πνεύματος 

και αγωνίζονται στο πνευματικό στάδιο, 

δεν αισθάνονται ποτέ άδειοι, 

αφενός μεν, 

γιατί ο αγώνας τους γίνεται με τη Χάρη του Θεού 

και όχι με ανθρώπινα μέσα, 

αφετέρου δε, 

γιατί ο αγώνας αυτός δεν έχει τέλος 

και είναι μια διαρκής τελείωση, 

όπως εύστοχα σχολιάζει 

ο Σεβ. Μητρ. Ναυπάκτου Ιερόθεος.

 

πηγές:

1) 2) 3) 4)