☆ Ένας χρόνος έκλεισε, σαν σήμερα... Δόξα τω Θεώ.-

 

Ελαφρύ μούδιασμα, 

μετά εντονότερο, 

μετά αδυναμία. 

Νοσοκομείο. 

Κόπος να καθίσεις, κόπος και να γείρεις. 

Σε λίγα εικοσιτετράωρα διασωλήνωση 

και βαθιά καταστολή.

Δόξα τω Θεώ.

 

Έκλεισα τα βιβλία της ζωής, 

σαν ψάρακας στο γυμνάσιο 

που ακούει πρώτη φορά στην τάξη 

«κλείστε τα βιβλία, 

βγάλτε μια κόλλα χαρτί, 

απροειδοποίητο διαγώνισμα». 

Κάτω λοιπόν τα μολύβια με συνοπτικές διαδικασίες.

 Υπερταχεία για τον Δημιουργό. 

Ούτε μηνύματα σε φίλους, 

ούτε παράδοση εκκρεμοτήτων σε συναδέλφους, 

ούτε καν αποχαιρετιστήρια αγκαλιά στα ίδια τα παιδιά σου. 

Μια γυναίκα μόνο για καλό κατευόδιο 

– μα τί γυναίκα! 

Αυτή, και η Κυρία Θεοτόκος.

Δόξα τω Θεώ.

 

Και το ταξίδι ξεκίνησε, βαθύ, μακρινό. 

Πλήρως παράλυτος και άφωνος, για καιρό ατέρμονο. 

Μόνη επικοινωνία τα μάτια, κι αυτά όχι πάντα.

 Απόλυτη εξάρτηση από την διακριτική ευχέρεια τρίτων – 

αν θέλουν, 

όποτε θέλουν, 

όπως καταλαβαίνουν. 

Σιωπή, 

μετά κι άλλη σιωπή, 

και ξοπίσω της κι άλλη σιωπή, 

γαζωμένη από την έκτακτη σειρήνα των μηχανημάτων, δικών σου ή του παραδιπλανού σου 

-και τότε τρέξιμο των ιατρονοσηλευτών ΜΕΘ, 

που η ψυχραιμία τους στα ακραία θυμίζει καταδρομείς 

και επιβεβαιώνει ότι ζουν καθημερινά σε εντελώς άλλο πλανητικό σύστημα 

από την οποιαδήποτε άλλη φιλήσυχη γωνιά του νοσοκομείου. 

Ανάμεσα στα λίγα συνειδητά, 

έρχονταν αμέτρητα άλλα αχαρτογράφητα ταξίδια του μυαλού, 

κόσμοι ολόκληροι πλασμένοι για σενάρια 

που θα ζήλευε ο Σπήλμπεργκ. 

Αδύνατον να συγκεντρώσεις τον νου σε προσευχή 

– η πρώτη και τελευταία σου γραμμή άμυνας, 

στα χέρια των άλλων:

 μεσιτείες Αγίων, 

πύρινες ευχές σεβαστών γερόντων, 

προσευχές γονέων, 

στεναγμοί φίλων.

Δόξα τω Θεώ.

 

«ἐταλαιπώρησα καὶ κατεκάμφθην ἕως τέλους... ὅτι αἱ ψόαι μου ἐπλήσθησαν ἐμπαιγμάτων, καὶ οὐκ ἔστιν ἴασις ἐν τῇ σαρκί μου· ἐκακώθην καὶ ἐταπεινώθην ἕως σφόδρα... ἡ καρδία μου ἐταράχθη, ἐγκατέλιπέ με ἡ ἰσχύς μου, καὶ τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου, καὶ αὐτὸ οὐκ ἔστι μετ᾿ ἐμοῦ... μὴ ἐγκαταλίπῃς με, Κύριε· ὁ Θεός μου, μὴ ἀποστῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ· πρόσχες εἰς τὴν βοήθειάν μου, Κύριε τῆς σωτηρίας μου.»

Όσο έφυγα με χίλια, 

άλλο τόσο επιστρέφω σπιθαμή-σπιθαμή 

– αν και εντυπωσιακά γρήγορα για τα δεδομένα.

 Όση επιστροφή βιώνουν άλλοι σε εξάμηνα, 

εμένα μου συνέβη σε λίγους μήνες. 

Κι εγώ απλός θεατής, 

αναξίως ελεημένος. 

Πάμε καλά. 

Έχει κι άλλο μπροστά.

Δόξα τω Θεώ.

 

Ένιωσα ασφάλεια από τη σταθερότητα στο σπίτι,

 γιατί χτίστηκε πάνω στη Μία Πέτρα. 

Με δίδαξε η θαυμαστή καρτερία 

και ηρεμία των Παιδιών και της Τροφού τους. 

Αν κάτι με πόνεσε, είναι που δεν αποχαιρέτισα τον Μπαμπά. 

Με αξίωσε όμως ο Κύριος να προλάβω να τον αγκαλιάσω, 

να τον ξαναθαυμάσω όπως μικρός, 

να του πώ ότι τον αγαπώ. 

Μεγαλωμένος στην κακουχία και στα σκληρά,

 πατριώτης χωρίς φανφάρες, 

έφτιαξε ό,τι έφτιαξε έντιμα, 

με θυσία, 

χωρίς να προσκυνήσει κανέναν παρά μόνον τον Θεό. 

Έφυγε έτοιμος, 

αυτό είναι το πραγματικά σημαντικό. 

Θα τα πούμε ξανά, όποτε ο Κύριος θελήσει.

Δόξα τω Θεώ.

 

Και όλη η υπόλοιπη ζωή γεμάτη χαρμολύπες.

 Ανώνυμοι που ζυγίστηκαν 

και βρέθηκαν φίλοι, 

συνάδελφοι που στάθηκαν σπαθί, 

αλλά και φίλοι που άλλαξαν δέρμα. 

Πισώπλατες χαρακιές αλλά και ανέλπιστα θαύματα.

 Χρονιά πλούσια σε σοφία!

Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν.

Nasos Dedes