* Ομόνοια-Εξάρχεια ένας εξάψαλμος δρόμος ... |Ο Άγιος Πορφύριος και ο π.Ανανίας στα περιβόλια του Παραδείσου... [Νώντας Σκοπετέας/ μέρος 1ο

Είδαν να στέκονται μαζί απέναντι απ τον θρόνο.

Να εκλιπαρούν για έλεος και για όσους έχουν πόνο!

Λίγο μπροστά ο Πορφύριος, ξωπίσω του ο Ανανίας!

Χριστού Απόστολοι εκλεκτοί αγάπης και θυσίας!

Από ψηλά αφουγκράζονται φωνές αναγκεμένων!

Όσων προστάτευαν στη γη παθών εξαρτημένων!

Ερείπια, ναυάγια, απελπισιάς οι σκλάβοι,

που μόνο όποιος σύμπασχε μπορεί να καταλάβει!

Σεργιάνι ακατάπαυστο στα Άνω Περιβόλια!

Σύμμαχοι και υπερασπιστές στου πονηρού τα βόλια!

Τώρα θα ναι στο πλάι μας περσότερο  από πρώτα,

με λογισμό και μ΄ όνειρο , με παραδείσου ρότα!

 Πατέρας είναι εκείνος που γεννάει… μέσα μας τον Χριστό. 

Ποιμένας αυτός που οδηγεί με ασφάλεια και νοιάξιμο αληθινό το ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε ο Κύριος και που το καταρτίζει, το κάνει πιο άρτιο, πιο ολοκληρωμένο δηλαδή, κατηχώντας και υπουργώντας το! 

Υπουργοί του Θεού και του λαού Του οι ποιμένες!

 Ανώτερος του υπουργού Του ο Θεός και ο λαός Του! Υπό το έργο! Τέτοιοι ποιμένες, υπουργοί του Υψίστου, αφοσιωμένοι ολοκληρωτικά στον καταρτισμό του Αγίου Λαού του Υψίστου, ήταν αυτοί οι δυο!

Πόσα κοινά είχαν αυτοί οι εκλεκτοί Απόστολοι του Χριστού! 

Μα αυτό που ιδίως τους ένωσε, ήταν η αγάπη η θυσιαστική για τον πάσχοντα συνάνθρωπο, για τον εξαρτημένο από τα πάθη κακώς έχοντα, για τον πεπτωκότα απελπισμένο, τον ναρκομανή, τον αλκοολικό, την πόρνη, όποιον δεινώς πληγωθέντα  κυλιέται στης ληστρικής  αμαρτίας την οδύνη! 

Δεν νομιμοποιούσε η διδασκαλία τους μήτε εξωράιζε! 

Δεν αγαπολογούσαν, μήτε αμνήστευαν! 

Συνέπασχαν! 

Καταλάβαιναν την δύναμη των φιλεπίστροφων παθών, την ροπή προς την εξάρτηση, την αδυναμία της χωρίς Χριστό μη ύπαρξης! 

Κι έπαιρναν όλα τα μηδενικά που έστελνε ο Θεός στον δρόμο τους και τους γιάτρευαν τις πληγές με έλαιον και οίνον και λάβαιναν αυτά την χαμένη τους αξία!

Και ανέθαλαν οι μαραμένοι ανθοί των ψυχών τους! 

Και γίνονταν διαμάντια πολύτιμα και κήποι ευωδέστατοι οι ψυχές των πρώην παραλυτικών και ασώτων. 

Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης και ο μακαριστός π.Ανανίας Κουστένης! 

Ο ένας ο Άγιος της Ομόνοιας και ο άλλος ο Άγιος γέροντας των Εξαρχείων!

Από την Ομόνοια ως τα Εξάρχεια , από τον Άγιο Γεράσιμο ως τον Άγιο Νεκτάριο, από την πολυκλινική ως το ίδρυμα! 

Ένας εξάψαλμος δρόμος! 

Βήματα μετρημένα! 

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα όπως έγραψε κι ο ποιητής! 

Όσο κι αν τα χνάρια τους προσπαθούν να τα σβήσουν εκείνοι που Θεοστυγώς τούτους τους δρόμους πλέον περπατούν ή και παρελαύνουν, αυτές τις διαδρομές του Ουρανού πάντοτε θα τις θυμίζει και θα τις φωτίζει το Πανάγιο Πνεύμα.

Κι έτσι θαυμαστά, όπως αυτοί οι δυο θαυμαστά μεταφέρονταν, νοερώς ή και υποστατικώς, στο ηρωικό και μαρτυρικό παρελθόν της Αγίας μας Πίστης, έτσι και κάποιοι κρυμμένοι από τον κόσμο «τρελοί» και παράξενοι, της διπλανής πόρτας διαλεχτοί, μεταφέρονται στο τότε και πηγαίνουν ως τον Άγιο Γεράσιμο να πάρουν ευχή απ τον ταπεινό παππούλη τον τόσο φωτεινό που θεράπευε ψυχές και σώματα με την χάρη του Χριστού και έπειτα αξημέρωτα  να προλάβουν τον ξενύχτη παπά Ανανία που ξεκινά τον Όρθρο άλλης μιας σπουδαίας μέρας της Αγίας Ορθοδοξίας, συντροφιά με την χορεία αυτής της σελίδας του συναξαριού που εκείνος λάτρεψε και εμβάθυνε όσο ελάχιστοι...

|Νώντας Σκοπετέας