«Κραταιὰ ὅπως ο θάνατος ἡ ἀγάπη» αναφέρεται στο Άσμα Ασμάτων (8,6). Κι έτσι, όταν χάνουμε ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, ο θάνατος μπορεί να επεμβαίνει στη σχέση μας με τον πρόσωπο αυτό, αλλά δεν μπορεί να διασπάσει τον σύνδεσμο της μεταξύ μας αγάπης.
Όσο θα υπάρχει μέσα μας ως μνήμη καρδιακή, όσο το παράδειγμά του θα φωτίζει τη ζωή μας, τόσο περισσότερο το αγαπημένο μας πρόσωπο θα ζει μαζί μας.
Κι ακόμα, όσο η Βασιλεία του Θεού -η Βασιλεία που έκανε μέλος τον άνθρωπό μας- αποκτά εκτόπισμα και κυριαρχία μέσα μας, τόσο η παρουσία του θα είναι εντός μας ζωηρή.
Και με άλλα λόγια, αν η αγάπη μας για τον άνθρωπο που έφυγε είναι αληθινή, αν το πρόσωπό του είναι και είναι ο θησαυρός μας, κι αν «ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός μας, ἐκεῖ εἶναι καὶ ἡ καρδιἀ μας» (Ματθ. 6, 21), τότε με τον θάνατο του αγαπημένου εκχωρούμε άλλο ένα κομμάτι της καρδιάς μας στη Βασιλεία του Θεού.
Μέχρι να έλθει η στιγμή να συναντηθούμε με όλους στο εόρτιο Δείπνο των Εσχάτων, στο πανηγύρι της χαράς και της ζωής που μας επιφυλάσσει ο Σωτήρας Χριστός - ὁ Ὢν ὀ Ἦν καὶ ὀ Ἐρχόμενος.
Πηγή: «Φωνή Κυρίου», 23/9/2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου