«Ελάτε και σεις. Όλοι εσείς, εσείς οι μέθυσοι, εσείς οι αδύνατοι, εσείς οι ακόλαστοι... Ελάτε και σεις...|Του κόσμου οι κουρασμένοι

 

 Ολόγυρα οι άνθρωποι και οι καιροί -ου φιλικοί οι μεν (αλαλιασμένοι από το ανερμάτιστο και αισχρό των εξουσιών), ου μενετοί οι δε- δημιουργούν τα μικρά καλυβάκια της μοναξιάς ή της άσκησης ή της απομόνωσης για τον καθένα μας. 

Εκεί όπου στις βαθιές νύχτες του κόσμου καίμε ένα κεράκι κάθε βράδυ για να θυμηθούμε το φως και να ελπίσουμε στο Φως του προσώπου Του....

 

Οι πιο τολμηροί (ή και αναιδείς) κλείνοντας τα μάτια αρπάζουμε το ρούχο Του και διεκδικούμε έλεος. 

"Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με"...

την ευχή κι ένα δάκρυ. 

Σκέφτομαι πως κάποτε θα περάσει και από την οδό των δικών μας δακρύων. 

Ή θα τα ανεβάσουν οι άγγελοι. 

Μπορεί και οι άγιοι που επικαλούμαστε. 

Πάντως χαμένα δεν θα πάνε.

Τις προάλλες, στον καφέ ενός απογεύματος, 

ο λατρεμένος μου φίλος άρχισε ξαφνικά να λέει 

τον μονόλογο του μέθυσου Μαρμελάντωφ 

από το "Έγκλημα και τιμωρία" 

όπου ο Χριστός, 

αυτός ο ίδιος των δικών μας δακρύων... λέει:

 

«Ελάτε και σεις. 

Όλοι εσείς, εσείς οι μέθυσοι, 

εσείς οι αδύνατοι, 

εσείς οι ακόλαστοι... 

Ελάτε και σεις.

 

Και τότε οι δίκαιοι θα διαμαρτυρηθούν 

και οι φρόνιμοι θα απορήσουν: 

Μα Κύριε, πώς τους δέχεσαι;

 

Και ο Χριστός θα πει: 

Αν τους δέχομαι, κύριοι δίκαιοι, 

αν τους δέχομαι, κύριοι σώφρονες, 

το κάνω γιατί κανένας από αυτούς 

δεν έκρινε ποτέ τον εαυτό του άξιο. 

Και θα μας απλώσει τα χέρια Του, 

θα μας ανοίξει την αγκαλιά Του, 

και εμείς θα πέσουμε στα πόδια Του 

και θα τα καταλάβουμε όλα».

 

Γαλήνεψε το μέσα μου....

δίπλα στα κουλουράκια το χαμόγελο 

και η βεβαιότητα του φίλου 

περί της επικειμένης ευτυχίας των ταπεινών 

έσιαξε λίγο τις ζάρες του παλιού βελούδου 

που ο καθένας έχει στην καρδιά του, 

από τις εποχές της δόξης των ανθρώπων. 

Βγήκαν μικρές ροζ καραμελίτσες 

από φωτογραφίες παιδικών χρόνων, 

αναστήθηκαν τρυφεράδες, 

άνοιξαν αγκαλιές φευγάτων αγαπημένων,

 παρελθόντα γέλια έπαιξαν αρχαίες μουσικές....

 

Δίπλα ο φίλος έπινε espresso 

και έλεγε κάτι άλλο πια 

αλλά δεν μπορούσα να ακούσω. 

Εγώ άκουγα συνέχεια την πρώτη 

και την τελευταία φράση του μέθυσου 

"Ελάτε και σεις"....

"Και θα μας απλώσει τα χέρια Του, 

θα μας ανοίξει την αγκαλιά Του, 

και εμείς θα πέσουμε στα πόδια Του 

και θα τα καταλάβουμε όλα".

 

                                    ΕΛΕΝΑ