|"αμφ." επισήμανση:
Δεν ξέρω πόσο σπάνια σου΄χει τύχει
να ξεκινάς ένα βιβλίο,
όταν ξαφνικά αποκτάς, ως άλλος υπερήρωας,
εκείνο το απρόσμενο θάρρος να πετάξεις
σ΄ένα καναπέ αυτό το μαραφέτι
που΄χει γίνει η συνέχεια του χεριού μας
και να παθαίνεις κάτι...
Αφού πρώτα παρατηρείς
πως δεν θες να τελειώσει γρήγορα...
Τόσο που μόλις τελειώνεις μια σελίδα,
δεν την αλλάζεις, αλλά την ξαναπάς από την αρχή...
Κι αφού καταστρέψεις το βιβλίο
που΄χεις στα χέρια σου με μαρκαδοράκια...
...Πιάνεις όσους άτυχους βρίσκονται κοντά σου
και τους τα λες εν-θουσιασμένος και εκ-στασιασμένος...
"Δες βρε παιδί μου, που σου λέω!
Εδώ δες..."
Στην προηγούμενη σελίδα έλεγε η Μαρία...
"Οι ζωές των Αγίων είναι το δικό μας σχολείο...
(και συνεχίζει με το "μυστικό" που λέγαμε...)
|δεν σε αδικώ αν μου πεις:
"Σιγά το μυστικό, ρε φίλε!"
Σε προκαλώ όμως και σένα
και πριν από σένα,
τον εαυτό μου τον ίδιο:
Λειτουργώ έτσι στη ζωή μου;
Διαχειρίζομαι έτσι
τη λέπρα μου;
Τις συκοφαντίες εναντίον μου;
Τη μελαγχολία μου;
Την αμαρτία μου;
Τον δύσκολο άνθρωπο δίπλα μου;
Βάζω ανάμεσα σε όλ΄αυτά και μένα
τον Χριστό;
Το έχω δοκιμάσει ποτέ;
Κι αν εγώ δεν είχα ποτέ τα πνευματικά κότσια,
τόλμησα να ρωτήσω ποτέ ανθρώπους που το΄καναν;
Και μέσα στη φτώχεια τους,
στον ανάπηρο
ή στον ανήμπορο
που σπαταλούν τον εαυτό τους δίπλα τους,
στον καρκίνο τους ή στο αυτοάνοσό τους,
ή ακόμα και στον θάνατο που τους ζήλεψε,
έχουνε βάλει τον Χριστό;
Κι έτσι,
και δεν το ξέρουν;
|Είπαμε.
Όλα αυτά και πολλά άλλα
σε αυτόν τον χρυσαφένιο μικρό θησαυρό...
Δεν προσπαθώ μ΄όλα αυτά να σε πείσω ν΄αγοράσεις.
Για μένα το κάνω.
Να τα βγάλω από μέσα μου θέλω.
Δεν σχολιάζω άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου