|γράφει η Πέλη Γαλίτη
Πριν λίγα χρόνια, σε ένα συνέδριο που έγινε στην Κύπρο για τη συγχωρητικότητα, σηκώθηκε κάποιος από τους ακροατές και έθεσε την εξής ερώτηση:
"Ωραία όλα όσα μας λέτε, αλλά τους Τούρκους θα τους συγχωρήσουμε;"
Και όλοι οι ομιλητές με ένα στόμα απάντησαν:
"Ε, όχι! Τους Τούρκους δεν θα τους συγχωρήσουμε..."
Την επόμενη μέρα με πήρε τηλέφωνο εδώ στην Αμερική μια άγνωστη ως τότε κυρία, καθηγήτρια Πανεπιστημίου, η οποία είχε παρακολουθήσει το συνέδριο και με ρώτησε:
"Ισχύει αυτό με τους Τούρκους;"
Ήταν και η ίδια Κύπρια και πονεμένη αλλά η συνείδηση της την ενοχλούσε με αυτήν την απάντηση.
Φυσικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει, της είπα.
Η συγχώρηση δεν είναι επιλεκτική, ούτε έχει όρους.
Δεν θα ξεχάσουμε, θα παλέψουμε να βρούμε το δίκαιο μας ως χώρα και ως πολίτες, αλλά μέσα μας θα συγχωρήσουμε τον εχθρό μας όπως ακριβώς μας ζητά ο Χριστός, όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο και δύσκολο, όσο χρόνο κι αν μας πάρει.
Ίσως δεν ξέρουμε τι είναι η συγχώρηση, γι αυτό βγάζουμε αυθαίρετα συμπεράσματα.
Είναι προϋπόθεση να δείξει ο άλλος μεταμέλεια;
Σίγουρα αυτό βοηθά αλλά όχι, δεν είναι προϋπόθεση.
Όπως εκείνη η γυναίκα που ο άντρας της που την έδερνε και κακοποιούσε, όταν πέθανε, σκέφτηκε ότι επιτέλους θα ηρεμήσει, όμως τον έβλεπε κάθε βράδυ στον ύπνο της να της φωνάζει και να την χτυπάει.
Κόντεψε να τρελαθεί.
Πήγε σε ψυχιάτρους, πήρε φαρμακα, τίποτα.
Μόνον όταν απελπισμένη πήγε σε κάποιον πνευματικό, εξομολογήθηκε, έμαθε για τη συγχώρηση, ζήτησε και έλαβε συγχωρηση, και τον συγχώρεσε τελικά και η ίδια, σταμάτησε να τον βλέπει στον ύπνο της και ηρέμησε.
Αντίστοιχα, οι γονείς και οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών καλώς αγωνίζονται και θα πρέπει να κάνουν το παν για να επέλθει η δικαιοσύνη, να σταματήσει η συγκάλυψη και όλα όσα δικαίως ζητούν και αγωνίζονται.
Όμως ακόμα κι αν δικαιωθούν, που αυτό όλοι ευχόμαστε, θα λάβουν προφανώς μια προσωρινή ικανοποίηση, αλλά ο βαθύς πόνος δεν θα εξαλειφθεί.
Θα υποφέρουν για πάντα από την απουσία του αγαπημένου τους προσώπου, όμως θα ελαφρώσει η ψυχή τους και ακόμα πιο σίγουρα θα χαρεί και η ψυχή των παιδιών τους, όταν λίγο καταφέρουν να ρίξουν μια σταλαγματιά συγχώρησης μέσα τους.
Αυτός ο θυμός που είναι κινητήρια δύναμη τώρα, αργότερα μπορεί να γίνει σαράκι που κατατρώγει τα σωθικά.
Όσο παράλογο κι αν ακούγεται σε αυτή τη φάση, είναι ο μόνος δρόμος λύτρωσης.
Μπορεί να πάρει πολλά χρόνια, κάποιοι ίσως ποτέ δεν θα καταφέρουν να φτάσουν σε αυτό το σημείο, όμως, όπως η κακοποιημένη γυναίκα στο παράδειγμα, τότε μόνο θα λυτρωθούν και θα αποτινάξουν ένα ασήκωτο βάρος από μέσα τους, όταν κοιτάξουν, όταν είναι έτοιμοι, και προς τον δρόμο της συγχώρησης.
Αυτά, σε σχέση και με την σημερινή μέρα.
Καλή Κυριακή της Συγχώρησης (με το αντίστοιχο ευαγγέλιο)!
Καλή Σαρακοστή!
☆ Συγχωρέστε
με που επανέρχομαι με νέο σχόλιο ...
Αλλά η ανάρτησή μας με την αναδημοσίευση του υπέροχου κειμένου
της Peli Galiti συμπληρώθηκε πριν ελάχιστα λεπτά με αυτό που ανακαλύψαμε
γυρνώντας πίσω ξανά και ψάχνοντας (χωρίς προφανή λόγο είναι η αλήθεια) τις
αναρτήσεις που έχουμε κάνει εδώ και 2 χρόνια για τον Κυπριανό μας.
Ανάμεσα σε αυτές σταθήκαμε και σε αυτήν την συνέντευξη του
π.Χριστοδούλου, που μας διέλυσε, ίσως περισσότερο κι από τότε...
Γι΄αυτό και η συμπλήρωση...
"ΥΓ
συμπληρωματικό, αλλά μάλλον καίριο αυτό που ακολουθεί...
Δες μοναχά την ημερομηνία που το αναρτήσαμε τότε (5 ΜΑΡΤΙΟΥ 2023, ούτε μια εβδομάδα δλδ από την αποφράδα εκείνη...) για να καταλάβεις πως
ό,τι για μας φαίνεται "ΕΒΕΡΕΣΤ" για κάποιους έχει ήδη κατακτηθεί...
Αφού δεις λοιπόν αυτό εδώ,
τότε με άλλα μάτια (μάλλον δακρυσμένα) θα κατανοήσεις το βάθος
του Ορθόδοξου ήθους και ύφους με το οποίο έχει γράψει η Πέλη το δικό της
κείμενο...
Για να μην ψελίσεις και συ τα γνωστά και εύκολα να ειπωθούν
"Ναι καλά! Αν είχες χάσει και συ το δικό σου παιδί εκεί μέσα, αυτά δεν θα
τα΄λεγες..."
Άσε τι θα κάναμε εγώ και συ, που δεν είμαστε σαν τον
π.Χριστόδουλο και την πρεσβυτέρα του.
Εκείνον άκου και θα καταλάβεις πως από τέτοιους γονείς
βγαίνουνε τέτοια παιδιά...
[Και όλα αυτά απόγευμα Κυριακής της Τυρινής, ενώ σε λίγα λεπτά
ξεκινάει στις άγιες (και μάλλον άδειες) ενορίες μας ο Εσπερινός της Συγγνώμης...]
|ζούληξε επάνω του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου