ΤΑ χείλη του μουδιασμένα ζητούσαν νερό.
Είχε 3 μέρες νά φάει καί νά πιεί κάτι...
Ακολουθίες πολύωρες, μετάνοιες, μελέτη, ο κανόνας στό κελί του, η κατά μόνας αγρυπνία.
Όλα μαζί τού δίνανε μιά μικρή γεύση από την άσκηση τών μεγάλων Άσκητών τής ερήμου που ζούσανε έτσι όχι γιά μερικές ημέρες, αλλά σχεδόν όλη τους τήν ζωή !
ΗΤΑΝ τυπικό τού Μοναστηριού του νά κρατούνε τριήμερη -απόλυτη- νηστεία οι Πατέρες μέχρι τήν πρώτη Προηγιασμένη.
Ήταν παράδοση νά κάνουνε ένα γερό ξεκίνημα στήν Αγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή...
ΔΙΨΑ...
Αυτό τό αίσθημα ήταν φοβερό !
Ήταν πλέον Τετάρτη απόγευμα.
Η Προηγιασμένη έφτανε στό τέλος της.
Έφτανε η στιγμή πού μετά από σχεδόν τρείς ημέρες πλήρους νηστείας θα άνοιγε τό στόμα του γιά νά φάει.
Ο Ιερέας κάλεσε τούς πιστούς.
«Μετά φόβου Θεού Πίστεως καί Άγάπης προσέλθετε».
Μιά μικρή ζαλάδα τόν έκανε νά πιάσει τήν κολόνα τού Ναού.
Ένας - ένας οι Μοναχοί σάν πουλάκια άνοιγαν τό Στόμα τους περιμένοντας τήν Μάνα τους Εκκλησία νά τά ταΐσει.
Ήρθε η σειρά του.
Άνοιξε τό Στόμα του.
Ο Ίερέας λέγοντας
«…εις Άφεσιν Άμαρτιών καί Ζωήν τήν Άιώνιον» τόν Μετάλαβε Σώμα καί Αίμα Κυρίου.
Τό στόμα του γέμισε τροφή Ουράνια.
Γιά πρώτη φορά, εκείνη τήν στιγμή κατάλαβε, σάν νά είχε κάποια Θεία επίσκεψη, ότι τρώει τόν Θεό !!
Χρόνια Μοναχός, εκείνη η στιγμή όμως άνοιξε ο Πνευματικός κόσμος μέσα του, μπροστά του !!
Εκείνη τή στιγμή κατάλαβε.
Πίστευε, όμως τότε κατάλαβε !!
Κατάλαβε χωρίς εξηγήσεις, χωρίς ο ίδιος νά μπορεί να καταλάβει πώς κατάλαβε !!
Άνοιγόκλεισε τά μάτια του γεμάτος Φόβο, Χαρά, Αγωνία, Ειρήνη, πλήρη κατανόηση.
Κατακλύστηκε από ευγνωμοσύνη.
Απομακρύνθηκε από τό Άγιο Ποτήριο.
Πήγε καί κάθισε καί πάλι στό Στασίδι του.
Τα μάτια του ήταν διαφορετικά.
Τό κορμί του πλέον στεκόταν όπως οι Άγιογραφίες τού τοίχου !!
Ήταν καί δέν ήταν πλέον εκεί !!
Όλα είχανε χαθεί πλέον !!
Η Κούραση, η Δίψα, η Πείνα, οι Λογισμοί, όλα χάθηκαν !!
Ένα πράγμα κυριαρχούσε πάνω στό είναι του.
Αυτή η γεύση τού Χριστού !!
Η Πρώτη Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία τής Αγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστής μόλις είχε τελειώσει.
Καθώς όλοι βγαίνανε από τό Καθολικό τού Μοναστηριού, μερικοί Πατέρες τόν άκουσαν νά μονολογεί :
«Πώς είναι δυνατόν νά έφαγα εγώ τόν Θεό ;;
Τί πήρα μέσα μου ;;
Έφαγα τόν ΧΡΙΣΤΟ, ξεδίψασα από τό Αίμα Του, χόρτασα από τό Σώμα Του…»
Τό βήμα του γοργό, λές καί βιαζόταν νά πάει κάπου !!
ΠΡΟΛΑΒΕ καί μπήκε στ Κελί του.
Εκεί μέσα, μόνος του πλέον, γονάτισε.
Ούτε τό Ράσο έβγαλε, ούτε τό Καλυμαύχι του, ούτε το Κουκούλι !!
Έτσι όπως ήταν γονάτισε χάμω.
Άπλωσε τά χέρια του στό ξύλινο πάτωμα, όπως ένας ζητιάνος πού ζητά έλεος.
Σιωπή !!
Είχε βραδιάσει γιά τά καλά.
Έμεινε έτσι ώρα αρκετή.
Ξάφνου ανασηκώθηκε !!
«ΦΤΑΝΕΙ ΚΥΡΙΕ…φτάνει» είπε ξεσπώντας σέ λυγμούς.
«Δέν αντέχω τήν Άγάπη Σου…αποτραβήξου γιατί η καρδιά μου δέν αντέχει».
ΟΙ λυγμοί σιγά σιγά σταμάτησαν !!
Έμεινε μέ τά σιωπηλά του δάκρυα νά διασχίζουν τό Πρόσωπό του.
Έμεινε όρθιος μέ τά Ράσα του, τό Κουκούλι στραβό πάνω στό Καλυμαύχι του, τά μάτια του καθάρια, τά γένια του ανακατωμένα, τά χέρια του τρεμμάμενα !!
ΤΟ κελάκι του νά μοσχοβολά ευωδία πού πρώτη φορά οσφράνθηκε στην ζωή του !!
Μά εκεί στά χείλη του ήταν ακόμα αυτή η γεύση τού Θεού, αυτή η γεύση πού πλέον θά τόν συνόδευε γιά όλη του τήν ζωή !!
«Γεύσασθε καί ίδετε ότι Χριστός ο Κύριος» ήθελε νά βροντοφωνάξει σέ όλους τούς Άνθρώπους τής Γής !!
«Ω, ΧΡΙΣΤΕ μου…θέλω νά σέ Τρώω καί νά σέ Πίνω μέχρι νά πάψω νά υπάρχω»,
είπε σιγανά καί σφράγισε τό Σώμα του μέ τό σημείο τού Σταυρού !!
Ακούστηκαν κάποιες πόρτες νά ανοίγουν.
Μετά από λίγο άνοιξε καί τήν δική του πόρτα νά δεί τί γίνεται.
Ξημέρωνε, αυτό είχε γίνει !!
Όλο τό βράδυ πέρασε χωρίς νά τό αντιληφθεί !!
Δέν ένιωθε κούραση, δέν ένιωθε πείνα.
Ένιωθε ταϊσμένος Αιωνιότητα, Άφθαρσία !!
ΔΥΟ Πατέρες τόν συνάντησαν καθώς πήγαιναν στόν Ναό νά τόν ετοιμάσουν γιά τήν Πρωινή Άκολουθία.
«Τόσο νωρίς Πάτερ, ξεκουράστηκες»; τόν ρώτησαν πρόσχαροι.
Ίσιωσε τό Κουκούλι του.
Τούς κοίταξε στά μάτια.
Εκείνοι τά χάσανε, σά νά βλέπανε κάποιον άλλον Άνθρωπο !!
«Δόξα τώ Θεώ, είμαι καλά», είπε καί χαμήλωσε τό βλέμμα του !!
ΟΙ Πατέρες κοντοστάθηκαν μέ απορία, κοιτάχτηκαν αναζητώντας απάντηση σ’ αυτό τό φωτεινό αλλοιωμένο βλέμμα τού αδελφού τους, αλλά δέν συνέχισαν.
Πήγανε μέσα στό Ναό.
Άρχισαν νά ανάβουν τά καντήλια.
Εκείνος στάθηκε ακίνητος στό μέσο τής αυλής.
Σήκωσε τό βλέμμα του πρός τόν Ουρανό.
Έκανε τόν Σταυρό του.
Πήρε μιά βαθιά ανάσα καί μπήκε κι' αυτός στό Ναό γιά τήν Πρωινή Άκουλουθία.
Άλλη μιά μέρα ξεκίνησε, άλλη μιά μέρα πιό κοντά πρός τήν Ζωή, τήν Αγάπη !!
Άλλη μιά μέρα πιό κοντά στό Τέλος πού θά ’ναι η Άρχή !!
ΚΑΘΩΣ ανέβαινε στό Στασίδι του τό Σώμα του ανατρίχιασε ολάκερο σά νά απεκδυόταν όλο αυτό τό βίωμα !!
Χαμογέλασε συγκαταβατικά.
«Μέχρι τήν άλλη φορά λοιπόν…» ψέλισε καί έβγαλε τό κομποσχοίνι από τήν τσέπη τού Ζωστικού του !!
Τό Τάλαντο χτύπησε, η Καμπάνα ήχησε.
Άρχισαν νά εισέρχονται στό Καθολικό οι Πατέρες μέ τάξη καί ησυχία !!
Οι Μοναχοί πήρανε τίς θέσεις τους.
Ο Έφημέριος φόρεσε τό Πετραχήλι του καί έβαλε «Ευλογητός» !!
Στεκόταν στό στασίδι του καί μέ τό βλέμμα του κοιτούσε έναν έναν τούς Πατέρες.
«Άραγε, πόσοι αδελφοί βίωσαν κάτι τέτοιο πού εγώ γιά πρώτη φορά βίωσα χθές…» αναρωτήθηκε !!
Εκείνη τη στιγμή, ένας αδελφός περνούσε από μπροστά του.
Σταμάτησε.
Γύρισε πρός τό μέρος του, τού έπιασε τό χέρι.
«Μήν τά αναλύεις πολύ…αυτά είναι πράγματα τού Θεού…» είπε πραεία τή φωνή καί πήγε πρός τό αναλόγιο γιά νά διαβάσει τό κάθισμα τού Ψαλτηρίου !!
Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή μόλις είχε αρχίσει.
Άλλη μιά πορεία γιά τήν Ανάσταση πού εφέτος ήρθε από τήν αρχή…!!
~ έγραψε ο π.Παύλος Παπαδόπουλος
|εμείς από την εκ των "συν αυτη", Ουρανία Τσιπτσούκη
(η φωτογραφία δανεισμένη από εδώ...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου