✨ Στο Άγιο φως ν’ αναστηθεί, ο ανθός ψηλά να υψωθεί να πει Χριστός Ανέστη...

 

|γράφει η εκ των "συν αυτώ" καλλιτέχνιδα Ελένη Ζεάκη...

("αμΦ." επισήμανση:

Σε προ(σ)καλούμε να ψάξεις λίγο παραπάνω 

στα γραΦόμενα της Ελένης

και να ανακαλύψεις το κρυΦό νόημα,

που κρύβεται καλά

πίσω από τις όμορΦες εικόνες που μας περιγράΦει...)

✨ Κάποτε την πρωτομαγιά 

την κελαηδούσαν τα πουλιά

και στις αυλές οι κόρες.

Ήταν χαρούμενες πολύ 

με του κυρού τους τη βουλή,

δεν έβλεπαν τις ώρες.

Κρυφά κοιτούσε να φανεί η κόρη 

που επιθυμεί ο γιος του νοικοκύρη.

Καλώς τες, έχουμε μπαξέ, 

διαλέξτε, πάρτε κι από με 

ό,τι αγαπάτε όλες.

Κι όποια στα μάτια είχε δει 

την έσπρωχνε η διπλανή

να μπει να πάρει απ΄ όλες.

Βγαίναν στους δρόμους με κλωστή,

κεντούσαν πάνω σε κλαδί, 

που λυγερό ήταν πολύ

σαν λυγαριάς τους κλώνους.

Παίρνανε σβάρνα τους αγρούς, 

νερό κρασί μες στους ασκούς, 

ξερό τυρί και σπόρους.

Στον ίσκιο βάζανε χαλί, 

τόσο που χώραγαν πολλοί

να μοιραστούν τους χώρους.

Τραγούδι εβίβα και βιολί, 

ποιος θα καθίσει τι θα πει, 

ποτέ δε βάζαν όρους.

Είχε χαρά η προσμονή 

του Μάη η πρώτη να φανεί 

να ξεχυθούν στους δρόμους.

Μα ήταν κι αυτή η Παρασκευή,

που’ταν θλιμμένο το πουλί 

με χαμηλά τους ώμους.

Βγήκαν και τότε τα παιδιά, 

μα’ ταν θλιμμένα και αυτά

λουλούδια να μαζέψουν.

Και να’ναι μοσχομυριστά, 

όλα με χρώματα ζεστά

Στον Κύριο ν’ αρέσουν.

Στο Άγιο φως ν’ αναστηθεί 

ο ανθός ψηλά να υψωθεί

να πει Χριστός Ανέστη.

Μικρός καρπός να γεννηθεί, 

να μένει και να καρτερεί

μες στου Μαγιού τη ζέση.

Θα ‘ρθει ο Ιούνης 

θα χαθεί μες στο χρυσό του κάμπου εκεί,

στη μέση θα τον ρίξει.

Αέρας μέσα στη σιωπή 

σιμά στην πέτρα τη ζεστή 

ο Ιούλης να το θρέψει.

Τον Αύγουστο να ξεχαστεί,

που ‘ναι της Παναγιάς γιορτή,

Σεπτέμβρη να ξυπνήσει.

Να πέσουν πάλι τα νερά,

λίγα πολλά για τα καρπά 

που ‘σαν στης γης τη μέση.

Και στου Οκτώβρη την αρχή, 

που το νερό ήρθε πολύ,

δεντρί ψηλό να δέσει.

Αν σταματήσουν τα πουλιά 

στη γη να κελαηδάνε

δε θα υπάρχει ούτε καρπός 

οι άνθρωποι να φάνε...