|γράφει η Ελένη Ζεάκη
(που πάντα καταφέρνει να μας εκπλήσσει...)
Είσαι ο φάρος που οδηγεί
στη σύγχρονη ιστορία
να 'ρθουν λαοί αλλόφυλοι
μες στην Ορθοδοξία
Που 'ν' Το λιμάνι της ζωής
κι οι άνθρωποι σαν πλοία
στην Πλατυτέρα αγκάλη σου
μητέρα Παναγία
Σε μια φουρτούνα βρέθηκα
κι εγώ σ' ένα λημέρι
που καπετάνιος ήτανε
γενναίο καλογέρι
Έπιασε το χεράκι μου
και μου' πε μη φοβάσαι
εδώ θα κάτσεις δίπλα μου
κι ήσυχη θέλω να' σαι...
Αυτά που εξιστορούμαι,
λαμβάνουν χώρα το ευλογημένο 2011.
Για μενα ίσως θα "έπρεπε" να ήταν
η δυσκολότερη της ζωής μου...
Αλλά δεν ήταν τελικά...
Διότι γνώρισα Αγίους...
Μάλλον ο Θεός
μου έφερε Αγίους στο δρόμο μου,
όπου με "νάρκωσαν"...
με "μπόλιασαν" με Το Πνεύμα Το Άγιο...
και ήμουν άλλη...
Αυτή η νάρκωση δεν ήταν αναισθησία
αλλά δύναμη, υπομονή, θάρρος
και τόσα... που δεν περιγράφονται...
Σημαντικό να αναφερθεί είναι
πως ότι καλό είχα τότε,
ένας ηρωισμός,
μια δυναμική...
δεν ήταν δικό μου...
τέλος !
Εκείνος που ξεκίνησε απο τα Φάρασα
(πάρε το Φάρο στα ίσα...
δες ...Φάρος ίσα..μπρος...
Φα -ρα -σα)
και πήγε στον ουρανό
(Ο Άγιος Παΐσιος μας )
Εκείνος δηλαδή,
που είχε Το Φάρο Της Ζωής
από τα γεννοφάσκια του...
Δούλεψε σε μένα απαλά,
απλά,
γλυκά...
λουκουμίσια !
Με πήγε καταρχάς στον ασκητή στο Αγιοφαραγγο,
Άγιο γέροντα Θεόδωρο...
και μου έκανε το πρώτο "εμβόλιο".
( Υπάρχει στο διαδίκτυο!
Βρείτε να μάθετε για τον Άγιο Θεόδωρο...)
Ήταν σε μια κορφή επάνω,
πράγμα δύσκολο για μια γυναίκα
μόνη με 3 μωρά να ανεβαίνει
ντάρι ντάρι...
που δηλαδή αυτό ζητούσε η ψυχή μου...
Οπότε βρέθηκα στην αγκαλιά του
"φίλου του Αγίου Παϊσίου "
του πατέρα Νικόλαου Μαρκάκη.
Ήταν πλέον στον κόσμο λόγω ηλικίας.
Ευτυχώς !
Για μένα ήταν το μεγαλύτερο δώρο
που έχω λάβει στη ζωή μου!
Μεγαλόσχημος Αγιορείτης μοναχός.
Ασκητής,
που έζησε για πολλά χρόνια στο Άγιον Όρος
κοντά στον Άγιο Γέροντα Παΐσιο.
|Στη μιά μεριά του ρέματος
ο ένας κατοικούσε
αντικριστά σ' ασκηταριό
ο άλλος φίλος ζούσε
"Ο φίλος μου ο Παΐσιος"
κάθε φορά να λέει
κρέμομαι απ' τα μάτια του
που απ' τη χαρά του κλαίει
Σε εκείνον ήταν άγνωστο
πως ήδη ξεχωρίζει
γιατί ο κάθε ασκητής
του κόσμου δεν γνωρίζει
Μιλάει λοιπόν απ' την καρδιά
τη θύμιση του φέρνει
κι εγώ πουλάκι αδύναμο
κάθε καημό μου παίρνει
Ήταν χαρακτηριστικός
ο τρόπος που μιλούσε
έναν μεγάλο Άγιο
φίλο αποκαλούσε
"Ο φίλος μου ο Παΐσιος:
Φίλος της οικουμένης!
Άγιος τόσο προσιτός
που δεν το περιμένεις!
Είναι το πλεον δύσκολο
να βρεις στον κόσμο απάνω
φίλο σου τόσο μπιστικό
να ακουμπήσεις πάνω
Μου 'λέγε μου ξανάλεγε
πολλά τα είχα ακούσει
μ' άρεσε που το γήρας του
του 'δινε Χάρη τόση
Να λέει όλο Του Θεού
και να επαναλάμβανει
σαν να μην μίλησε γι' Αυτόν
ξανά να αναθιβάλλει!
Να τρέφομαι και να ζητώ
πάλι να φέρει λόγο
είναι αχόρταγη σ' αυτά
καρδιά που φέρει πόνο...
-"Ο φίλος μου ο Παΐσιος"
(νύχτες που προσευχόταν)
"... με μπόρες , με κατακλυσμό
στην πόρτα μου φαινόταν...
Ήταν παιδί μου αδύνατο
άνθρωπος να περάσει
τέτοιο θεριό ο ποταμός
κι είχε πολύ βραδιάσει..."
Θυμάμαι το χαμόγελο
που' χε ζωγραφισμένο
στα μάτια και στα χείλη του
απ' την καρδιά βγαλμένο
-"Τέτοια χαρά που ένοιωθα
όταν με επισκεπτόταν!...
παράδοξο να το σκεφτώ
δεν ξέρω πως γινόταν!
-"Καλώς τονε το φίλο μου!
...γελούσαμε παρέα...
σαν τα παιδιά στη ζαβολιά
που κάνουν κι είναι ωραία!
Πετούσε, δεν περπάταγε
τον είχα συνηθίσει
δεν κουβεντιαζαμε γι' αυτό
ήταν εκείνου η φύση...
Να του μιλάω ήθελε
για το νησί της Κρήτης
τα μέρη απου έζησα
πριν γίνω ερημίτης
Μου έλεγε πως τα' βλεπε
τόπους και μοναστήρια
και δεσποτάδες που κρατούν
Αγίων τα χατίρια!
(Του έκανε αναφορά ο Άγιος Παΐσιος, λέει
για τον μακαριστό γέροντα Νεκτάριο
της Παναγίας Καλυβιανης...
όπου ο Άγιος Παΐσιος τον κατέτασσε
στους 5 πιο άξιους στην υφήλιο!)
-"Θα' ρθω στην Κρήτη"... μου' λεγε
κι είχα χαρά μεγάλη!...
δεν πρόλαβε παιδάκι μου
θα ' ρθει με Χάρη άλλη."
Ο Άγιος Παΐσιος ως γνωστόν
είχε πολλά χαρίσματα
και μπορούσε να βλέπει και να δρα
έξω απο το χώρο και το χρόνο.
Είχε πει στον γέροντα μας,
πως θα έρθει στη νότια Κρήτη
όπου κατοικούσε "ο φίλος του"...,
αρρώστησε ωστόσο σωματικώς,
μα να μετά την κοίμησή του ήρθε!
Στο Δαμνιονι στέκει αγέρωχος ο Ναός αφιερωμένος στον Άγιο Παΐσιο μας...
και είναι ο Φάρος που οδηγούνται πολλοί
στην απάνεμη αγκαλιά του Αγίου μας...
Να που επιβεβαιώθηκε!
Ο Άγιος στην Κρήτη
μόνιμο σπίτι έφτιαξε
σε χαρακιού τη μύτη
Ούτε αέρας το κουνά
Η αλμύρα δεν το πιάνει
Στου Λυβικου το πέλαγος
με εισβολείς τα βάνει
Και εποπτεύει το νοτιά
τα σύνορα προσέχει
σαν στρατιώτης σε σκοπιά
Χριστού τα όπλα π' έχει
"Ο φιλος μου ο Παΐσιος"
τη γη όλη σκεπάζει
σα να σε βλέπω γέροντα
που σε διασκεδάζει!
Να κουβεντιάζετε μαζί
του ανθρώπου τα ωραία
στου παραδείσου τις αυλές
που κάνετε παρέα
Και να σου λέει σήμερα
πήγα σε τόπους τόσους
και λουκουμάκια κέρασα
σε άρρωστους ανθρώπους...
Εκείνα που Το Έλεος
να αδειάσουν δεν αφήνει
και γλύκα απ' τον παράδεισο
στους δυστυχείς αφήνει.
Προτού αγιοκαταταχθεί
αυτά λαμβάνουν χώρα
και σήμερα τόσοι ναοί
χτίζονται κάθε ώρα
Και φίλοι του χριστιανοί
σ' όλη την οικουμένη
τον βίο του τον έμαθαν
Έλληνες μα και ξένοι
Μέσα απ' το διαδίκτυο
γι' αυτόν έχουν ακούσει
κι ηθοποιοί το βίο του
τον έχουν ενσαρκώσει
Και δεν υπάρχει ούτε παιδί
να μην έχει ακούσει
που ούτε ο Έλβις Πρίσλεϊ
φήμη δεν έχει τόση!
Παίρνω κι εγώ απ' το χιούμορ σου
και σου μιλάω έτσι
φίλο σε θέλω ζήλεψα !!
Δώσε μου αυτή τη θέση !!
Στου παραδείσου τα σκαλιά
έξω που θα σκοντάψω
να 'ρθεις να γίνεις το σκαλί
και μέσα να περάσω
Γιατί να είμαι άξια
μονάχη δε νομίζω
στολίδια φτιάχνω όμορφα
μα τελικώς κοπρίζω
Και προσευχή στο γέροντα
να σου μιλήσει κάνω
όπως εμένα και πολλούς
στο νου μου απου βάνω
Να μας φυλάς στα γήινα
ταπείνωση να δίνεις
του παραδείσου της πηγής
κρύο νερο που πίνεις...
|Στις 15 Μαΐου 2022
ορφάνεψε από Αγίους το Τυμπάκι Ηρακλείου
Έφυγε σε ηλικία 100 ετών
ένας κρυφός Άγιος.
Ο τελευταίος φίλος
και Πνευματικό τέκνο
του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου.
Ο Άγιος Γέροντας Νικόλαος Μαρκάκης.
|Έφυγες,
γιατί το ποθούσες πολύ
να φύγεις στον ουρανό
να συναντήσεις τα παιδιά σου.
Μου έλεγες,
"θέλω να φύγω παιδι μου
Να παω να συναντήσω τα παιδιά μου
και τους δικούς μου...
Μόλις όμως είναι να φύγω
έρχονται και με παρακαλούν,
μη φύγεις, μη φύγεις,
γιατί σε θέλουμε ακόμα στη Γη
να προσεύχεσαι
και αμέσως με γυρίζουν πάλι πίσω
και δεν με αφήνουν να πεθάνω...
Μου έλεγες πως έρχονται πολλοί
και σου κρατούν δώρα, δώρα, δώρα.
"Κεκοιμημένοι είναι παιδάκι μου
που τους μνημονεύω...
Δεν τους γνωρίζω...
Μια στιβα απο χαρτάκια
ηταν στο τραπεζάκι του...
ζώντες και μη...
- Γέροντα δεν κοιμάσαι;
- Κοιμήθηκα μισή ώρα το πρωί...
Όποτε πήγαινα ήταν ξάγρυπνος...
όλη την νύχτα καθιστός να προσεύχεται...
- Δεν κουραστικές; δεν πεινάς;
- Όχι, όταν διαβάζω για όλους σας
είμαι χορτάτος,
σαν να έχω φάει ένα τσικάλι φαΐ...
Αυτό που με συγκλόνιζε ήταν η αγάπη του...
-Σ' αγαπώ παιδί μου!
(Χωρίς να ρωτήσω)
-Να ξερες πόσο σ' αγαπώ!
Εκείνο που με συγκλόνισε περισσότερο ήταν
όταν μου περιέγραψε τον παράδεισο
πως είναι!!!
- Έκανα 40 μέρες προσευχή και νηστεία...
ειχα τάξει σε ενα φίλο μου που κοιμήθηκε
να το κάνω...
να δω αν πήγε καλά...
- Να δεις παιδί μου ομορφιά!!!
- Να δεις παιδί μου σπίτια,
πλακόστρωτα,
κήπους όμορφους που δε βάζει ο νους σου!!
Αυτό μου χρειάστηκε πολύ πολύ σύντομα...
Περιέγραψα στα παιδιά μου τον κόσμο Του Θεού
και τους ζητούσα να τον ζωγραφίσουν...
Πίστευα και ήλπιζα
να είναι η ζωγραφιά της ζωής τους...
Να μη φοβηθούν θάνατο!
Να μην πιστέψουν
σε ομορφιά αυτού του κόσμου!
Αυτό ήθελε ο γέροντας...
Δεν εχω λόγια.
Πόσο μας αγάπησε...
Πόσο καλός πατέρας ήταν...
Όταν όλοι οι υπόλοιποι ήταν θλιβεροί
σε ότι περνούσα
εκείνος μου έδινε
χαρά,
χαρά
χαρά ατελείωτη...
Δεν έχω μιλήσει ως τώρα.
Ήρθε η ώρα να μάθει
περισσότερος κόσμος τον γέροντα Νικόλαο
Τον φίλο του Αγίου Παϊσίου...
Βρήκα εναν αδερφό τυχαία στο διαδίκτυο, παιδι κι εκείνο του γέροντα...
που πολύ τον αγάπησε...
Και του έστειλα
τη φωτογραφία του γέροντα μας.
Μου είπε
ότι του έκανα το μεγαλύτερο δώρο
στη ζωή του!
Θέλω αυτό το δώρο να το μοιραστούμε.
Θέλω να πηγαίνετε όσοι ζείτε στο Τυμπάκι,
(στον τόπο καταγωγής του)
όπου βρίσκεται και ο τάφος του
και να τον προσκυνάτε...
και να ανάβετε λιβάνι..
να φροντίζετε το μνημείο και να του λέτε :
- Ευχαριστούμε γέροντα
που κατέβασες τον Άγιο Παΐσιο τον φίλο σου
στην Κρήτη....
12 Ιουλίου η μνήμη του!
Βοήθεια μας!
[Η φωτογραφία του Αγίου Παϊσίου,
που μου έδωσε ο γέροντας ευλογία τότε,
μαζί με τον ίδιο τον γέροντα Νικόλαο,
στο εκκλησάκι του σπιτιού μου...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου