✨ Όσα μ' αγγίζουν Είσαι Εσύ, όσα με συγκινούνε. Όσα για αυτά αγωνίστηκα και δεν παραπονούμαι...

 

|(υπο)γράΦει η Ελένη Ζεάκη

"Η ΥΙΟΘΕΣΙΑ" - απόσπασμα 

                             Πίσω απ'την πόρτα Ο Υιός

πάνω στη σκάλα στέκει,

στη ζητιανιά της πείνας μου

ζεστό φαγάκι έχει...

Το χαίρεται περαστικού

του άγνωστου το γέλιο,

η σπιθαμή που ακουμπά

το Άγιο Ευαγγέλιο...

Ο κορεσμός της δίψας μου

στον καύσωνα της νύχτας,

το λάδι που με βάπτισε

κι ο λυτρωμός της πίσσας...

Βέλος που με σημάδεψε

και σ' ένα τοίχος μπήκα

κι ο καταρράκτης κόπασε

που την ορμή του βρήκα...

Του αηδονιού το στόλισμα

στο θόρυβο του κόσμου,

η μητρική του θαλπωρή

που δε φωνάζει δώσ'μου...

Ζεστή κουβέρτα ξομπλιαστή

το σώμα π' ακουμπάει,

το σ' αγαπώ παιδάκι μου

που αλήθεια αγαπάει...

Το χτύπημα στο στήθος μου

που γλυκοπεταρίζει,

όταν κοιτώ τη θάλασσα

και με καλωσορίζει...

Όσα μ' αγγίζουν Είσαι Εσύ,

όσα με συγκινούνε.

Όσα για αυτά αγωνίστηκα

και δεν παραπονούμαι...

Συνέχισε να μου μιλάς

όταν στον ύπνο γείρω,

να ξεχωρίζω το όνειρο

απού βαδίζω γύρω...

Να μη δειλιώ, να μη φρονώ

και ζω σε φαντασίες

και να κρατώ σφιχτά σφιχτά

ανθρώπινες φιλίες...

Θα πέσω όπως έπεσα

και θα καταματώσω

και πάλι στην αγκάλη Σου

δώσε να ξημερώσω...

Πόνος μη τύχει και φανεί

μη και πικροτερέψει,

μονός να γίνει στεναγμός

που στα μακριά θα τρέξει...

Κράτησε την οδύνη μου

μη και συναντηθούνε,

εγώ χρωστώ να αγαπώ

γιατί με αγαπούνε...