* Ο πρωταγωνιστής και ο σεναριογράφος της σειράς για την πολυσυζητημένη σειρά, που προγραμματίστηκε να ξεκινήσει να προβάλλεται από τα τέλη Φεβρουαρίου στο MEGA για τη ζωή του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου. ...

Ο ηθοποιός Προκόπης Αγαθοκλέους που ενσαρκώνει το ρόλο του Αγίου Παϊσίου και ο σεναριογράφος της σειράς Γιώργος Τσιάκκας μίλησαν στην εκπομπή «Η Επικαιρότητα στο ραδιόφωνο της Πεμπτουσίας» και τη δημοσιογράφο Μαρία Γιαχνάκη για την πολυσυζητημένη σειρά, που ακολουθεί την πορεία του Αγίου Παϊσίου, από τη γέννησή του μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να μονάσει.

Προγραμματίστηκε να ξεκινήσει από τα τέλη Φεβρουαρίου στο MEGA ...

☆ «Όλο αυτό το θεωρώ πολύ μεγάλη ευλογία στη ζωή μου προσωπικά... Kατάφερα στο ελάχιστο να μπω στα "παπούτσια" ενός τόσο μεγάλου Αγίου......

   " - Σκέφτομαι τον Άγιο στην καθημερινότητά μου... 

Τα τελευταία 4 χρόνια που δουλεύουμε τη σειρά, δεν πρέπει να έχουν περάσει 1 ή 2 μέρες που να μην έχω σκεφτεί τον Άγιο..."

Ομολογεί ο ηθοποιός Προκόπης Αγαθοκλέους, ο οποίος υποδύεται τον Άγιο Παΐσιο στη σειρά «Άγιος Παΐσιος. Από τα Φάρασα στον Ουρανό», μίλησε για τον ρόλο του αλλά και τον β’ κύκλο της επιτυχημένης σειράς το μεσημέρι της Τετάρτης (22/1) στην εκπομπή 

«Επικαιρότητα» του ραδιοφώνου της Πεμπτουσίας Pemptousia FM με τη Δημοσιογράφο Μαρία Γιαχνάκη...

Μια τουλάχιστον αξιοπρόσεκτη συνέντευξη...

(Αύριο Παρασκευή περιμένουμε όλοι με ανυπομονησία το 1ο επεισόδιο του β' κύκλου!

Στις 9:50 το βράδυ στο mega...)

* Προσπαθούν να κάψουν τον Γέροντα Ιουστίνο στο Φρέαρ του Ιακώβ...

 Πάλι. Πρέπει να έχει χάσει ο Γέροντας Ιουστίνος (το ίδιο συμβαίνει και με τον καρακρητίκαρο π.Ιερόθεο...) τον λογαριασμό για το πόσες φορές έχουν αποπειραθεί να τον "φάνε".

 Όπως ακριβώς έκαναν και με τον προκάτοχό του, τον Άγιο Φιλούμενο...

Εύχεσθε για τον π.Ιουστίνο!

                            ~ εκ των "συν αυτώ" .-

Εγκληματίες εξτρεμιστές από την Σαμάρεια (Νάμπλους) βάζουν φωτιά στο Μοναστήρι του Φρέατος του Ιακώβ για να κάψουν τον μοναδικό μοναχό που τόσα χρόνια προστατεύει το Άγιο αυτό προσκήνυμα, τον Γέροντα Ιουστίνο.

Ο Γέροντας Ιουστίνος πολύ συχνά επικοινωνεί μαζί μου ακόμη και νύχτες και όταν ακούω τη φωνή του καταλαβαίνω πάντα ότι κινδυνεύει.

Έτσι και τώρα για άλλη μια φορά η φωνή του στο τηλέφωνο ίσα ίσα που ακουγόταν από την πίεση και την αγωνία αλλά και την προσπάθεια που έβαλε να μου μιλήσει για να μου πει : 

“Σε παρακαλώ κάνε κάτι μου ρίχνουν πετρέλαιο, βάζουν φωτιά στο μοναστήρι και θέλουν να κάψουν και μένα μαζί.”

Πριν λίγες μέρες τον πετροβολούσαν και δεν είναι η πρώτη φορά που τον έστειλαν στο νοσοκομείο ή που τον απήγαγαν. Άλλωστε στο κεφάλι του έχει ακόμη τα σημάδια από τις επιθέσεις.

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο επικοινωνώ με τις αρχές εκεί αλλά και με τον Πρέσβη της Παλαιστινιακής αρχής στην Αθήνα κ Μαρουάν Τουμπάσι ώστε να κάνει ενέργειες, όπως πάντα κάνει μέχρι τώρα για να στείλει είτε αστυνομία είτε στρατό να βοηθήσουν τον Γέροντα.

Όμως το πρόβλημα δε λύνεται έτσι διότι κάποια φορά θα τον σκοτώσουν και απλώς δεν θα καταφέρει να με πάρει τηλέφωνο.

Δυστυχώς σε επίπεδο διπλωματικό και υπουργείου εξωτερικών δεν έχει γίνει κανένα διάβημα διότι αν είχε γίνει, τώρα σίγουρα η Παλαιστινιακή ηγεσία με εντολή του προέδρου της Μαχμούτ Αμπάς θα είχε δώσει εντολή σε μοναστήρια όπως είναι το Φρεάρ του Ιακώβ, το Σαραντάριο Όρος, ο Άγιος Ιερόθεος, το Μοναστήρι της Βησθφαγής και της Βηθανίας θα είχαν σίγουρα κάποια προστασία. Αντιθέτως συχνά οι μοναχές και οι μοναχοί πέφτουν θύματα χλευασμού, ληστειών και κινδυνεύουν να τους κάψουν.

Η σιωπή των αρχών είναι ένα μεγαλύτερο έγκλημα αφού έτσι στοχεύεται η εγκατάλειψη των Αγίων Τόπων από τους Ελληνορθόδοξους. Δηλαδή τι να παραδωθούν τα Άγια Προσκηνύματα; ή να δολοφονηθούν οι μοναχοί και οι μοναχές που έχουν δώσει την ζωή τους για τους Αγίους Τόπους;

Το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο μας στην Ιερουσαλήμ, σε συνεργασία με το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλλάδας και την Παλαιστινιακή Ηγεσία πρέπει να βρει μια λύση χθες.
Οι παλαιστίνιοι που ζουν στην χώρα μας ζουν σαν άρχοντες και απολαμβάνουν και ποιοτική εκπαίδευση και καλή ζωή και θέσεις και προνόμια, γιατί λοιπόν το αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή δεν το προστατεύουν για τους Έλληνες Μοναχούς που βρίσκονται εκεί στα δικά τους εδάφη;

Μαρία Γιαχνάκη

πηγή

* Συγκλονιστικός ο Μητροπολίτης Μεσογαίας για το Συλλαλητήριο για τη Μακεδονία

Το συλλαλητήριο ήταν πανεθνικό, παλλαϊκό, κάλυπτε όλες τις ηλικίες...
Ήταν ένας αναστεναγμός της κοινωνίας ...
Διχάζει αυτό;

Τις προηγούμενες μέρες είδαμε βουλευτές να πηδάνε από το ένα καράβι στο άλλο ... κι όποιον πιάσει να τον βάζει μέσα ...
Αυτό είναι διχασμός ...
Δυστυχώς, υπάρχει διχασμός!

Είδα γιαγιάδες με τα μπαστουνάκια τους και παππούδες με τις γριές να 'ρχονται ...
Χάρηκα από τους νέους
Συγκινήθηκα με τους μεγαλύτερους ...
Είδα ιερείς, είδα αριστερούς ανθρώπους, που έχουν άλλη φιλοσοφία στην πολιτική τους σκέψη ...
Ήταν εκπληκτικός ο λόγος της κ. Αφροδίτης Μάνου ...
Με αριστερό παλμό ο λόγος ...

Ήταν μια κραυγή απέναντι στο ψέμα, στην προδοσία, στην υποτέλεια ...

Παίζεται ένα παιχνίδι με ιστορικού διαμετρήματος συνέπειες ...

Ο κόσμος έμεινε εκεί και όταν έπεσαν τα δακρυγόνα και όταν άρχισε να βρέχει !

Μου πρόσφεραν καρέκλα ... Μα είναι δυνατόν όταν πεντακόσιες χιλιάδες είναι όρθιοι, εγώ να κάθομαι; 

Πήγα να ακούσω και να παραστώ ...

Ήταν ιερό πράγμα η παρουσία μου ...

Αν μου έλεγαν να διαλέξω ανάμεσα σε μια Λειτουργία και σε αυτό, δεν ξέρω τι θα έκανα, αλλά θεωρώ ότι αυτό ήταν κάτι ιερό ...

Ο λαός είναι κάτι πολύ ιερό

Εκεί έβγαινε η κραυγή του λαού ...

Οι πολιτικοί θα έπρεπε όχι να ακούσουν τη φωνή από τα κόμματά τους, αλλά αυτή τη φωνή ... του λαού

Ακούστηκαν και ψέματα από τους διοργανωτές του συλλαλητηρίου ...

Ας πούμε ...

Είπα στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ... 

Γιατί δεν κάνει δημοψήφισμα η κυβέρνηση; Τι φοβάται; Αν ήταν μόνο 40.000, όπως μας λένε, στο συλλαλητήριο δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα... 
Και ότι και να βγει, τότε ας προχωρήσουμε όλοι μαζί. 
Αν δεν είναι δημοκρατία το δημοψήφισμα, τότε τι είναι δημοκρατία; Τα δακρυγόνα ;

Αφιερώστε 36 λεπτά από το χρόνο σας για να ακούσετε έναν Ιεράρχη που δε μασάει τα λόγια του στη συνέντευξη που έδωσε στη Μαρία Γιαχνάκη.

Ναταλία Λιονάκη: “Δεν ακολούθησα το μοναχισμό από κατάθλιψη, τον ακολούθησα γιατί πλημμύριζα από Χαρά και Φως”

Ναταλία Λιονάκη  

«Δεν ακολούθησα το δρόμο του Θεού από ερωτική απογοήτευση ούτε από κατάθλιψη. Τον ακολούθησα επειδή με πλημμύριζε από χαρά και φως ο Χριστός».

Αυτά ήταν τα λόγια της Ναταλίας Λιονάκη στη δημοσιογράφο Μαρία Γιαχνάκη όταν την είχε συναντήσει στο σπίτι της στο Παγκράτι.

 Ήταν την περίοδο που όλοι την κυνηγούσαν για να μιλήσει στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Οι δύο γυναίκες είχαν καθίσει για ώρες μαζί στον καναπέ του σπιτιού της Ναταλίας. 

Είχε βρεθεί για λίγες ώρες ώστε να δει τη μητέρα της που ήταν ασθενής΄.

Τότε έλεγαν όλοι ότι η Ναταλία ήταν σαν χαμένη. 

Όμως η Ναταλία δεν ήταν καθόλου σαστισμένη απλώς είχε παραδώσει την ζωή της. 

Στο θέλημα του Θεού προσπαθώντας να κόψει το δικό της θέλημα όπως λένε στην μοναστική ζωή. 

Είχε βάλει στόχο να αξιωθεί να την δεχθούν στον Μοναχισμό.

Στα χέρια της κρατούσε πάντα το κομποσκοίνι κι έλεγε την ευχή: 

«Κύριε Χριστέ ελέησόν με». 

«Έχω πάντα τον Χριστό στο μυαλό μου και κάνω πάντα νοερή προσευχή. 

Δεν με θλίβει τίποτα μόνο νιώθω την χαρά που προσεύχομαι και προσπαθώ με την προσευχή να μην αποσπώ το νου μου.».

Η Ναταλία έδινε απαντήσεις πνευματικές σε όσους την ρωτούσαν για την επιλογή της αλλά κανείς δε μπορούσε να καταλάβει αν δεν είχε σχέση με το Θεό τι σήμαιναν τα λόγια της...

apantaortodoxias

[από τον Μπάμπη Αμ.]

ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ, ΜΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ...

(Συγκλονιστικό!!! Αφιερωμένο στον απίθανο ηλεκτρολόγο που μας έφτιαξε το αυτοκίνητο, Παναγιώτη Κ.,και μας το διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια...)

Περιγράφει τα όσα απίστευτα έζησε η φίλη, Μαρία Γιαχνάκη...

   Πρωτοδημοσιεύτηκε στις 28.8.17 

~ Αποκλειστικές εικόνες από το χάος των μεταναστών στη Μόρια! - Σκουπίδια, καταπατήσεις ιδιοκτησιών, ατέλειωτα γκέτο...

"Το μεταναστευτικό είναι μια μεγάλη απάτη για τον ελληνικό λαό

Ατέλειωτος σκουπιδότοπος η Μόρια. Ιδιοκτησίες στα χέρια των Μεταναστών" λένε οι κάτοικοι

Γράφει η Μαρία Γιαχνάκη

Σα να μην υπάρχει γυρισμός, οι επεκτάσεις των καταυλισμών για τους Μετανάστες  στην Μυτιλήνη συνεχίζονται.

Οι περιουσίες των κατοίκων καταπατώνται. Οι τοπικοί φορείς πλέον σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Δήμαρχοι, περιφερειάρχης, ιδιοκτήτες ξενοδοχείων και κάτοικοι έχουν καταλάβει την μεγάλη απάτη που κρυβόταν πίσω από την ανθρώπινη φιλανθρωπία και αλληλεγγύη.

Η Μόρια, το κεφαλοχώρι της Μυτιλήνης, ο άλλοτε τουριστικός προορισμός με τις αρχαίες γέφυρες και τα υδραγωγεία, σήμερα είναι πια μια χωματερή.

Το σημείο που βρίσκεται ο καταυλισμός των Μεταναστών ο λεγόμενος χώρος φιλοξενίας κατά τον πρωθυπουργό, ή στρατόπεδο ψυχών σύμφωνα με οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων ή όπως αλλιώς έχει ονομαστεί, σήμερα είναι τόπος μικροβίων, σκουπιδιών και νεκροταφείο ονείρων.

Γύρω από τον καταυλισμό οι ιδιοκτησίες των κατοίκων της Μυτιλήνης έχουν καταστραφεί. Οι Μετανάστες κόβουν τους κορμούς από τα ελαιόδεντρα για να ανάψουν φωτιά και να ζεσταθούν.

 Άλλοι κάνουν μπάνιο γυμνοί στην ύπαιθρο, άλλοι πετούν τα σκουπίδια όλου του καταυλισμού στα ρέματα της περιοχής γεμίζοντας επικίνδυνα τα σημεία από όπου βρίσκουν διέξοδο τα νερά της βροχής.

Ακόμη και τα δέντρα που βρίσκονται στα χωράφια της Μόριας έχουν σκουπιδοσακούλες στα κλαδιά τους.

«Δεν υπάρχει σωτηρία λένε οι κάτοικοι, φοβόμαστε ότι η ζωή μας πια δεν θα γίνει καλύτερη αφού φανταστείτε σε λίγο αυτές οι περιοχές που μένουν οι Μετανάστες θα είναι απροσπέλαστες.

Κι εμείς εκεί έχουμε τις ελιές μας , τις περιουσίες μας, τα σπίτια μας. Τι θα γίνουμε; Η κυβέρνηση είναι πια ανύπαρκτη. Μας κορόιδεψαν και εξαφανίστηκαν. Εδώ κορόιδεψαν τον Δήμαρχο, την περιφέρεια. Άλλα τους είπαν και άλλα μας έκαναν. Και τώρα τρέχουν στην Αθήνα να βρουν τον υπουργό και τον πρωθυπουργό. Ούτε αυτοί θα κάνουν κάτι. Βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας.» 

Αυτή είναι μια μαρτυρία από τις πολλές που αφουγκράστηκε το iellada.gr που παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις στη Μυτιλήνη.  Εκεί οι περισσότεροι κάτοικοι ως τώρα ήταν φοβισμένοι διότι κάθε φορά που σηκώνουν κεφάλι οι απειλές έρχονται βροχή.

«Χθες έφυγαν 100 μετανάστες και ήρθαν 200 », μας καταθέτει άλλος κάτοικος της Μυτιλήνης που οι ιδιοκτησίες του στην μόρια έχουν καταστραφεί.  

«Άλλες φορές δεν φεύγει κανείς κι έρχονται 150 με 180 άτομα. Τι θα απογίνουμε. Το χάνουμε το νησί μας.  Αν ρωτήσεις τους αρμόδιους δε θα σου πουν πόσοι μετανάστες ζουν εδώ θα σου πουν δεν ξέρουν ακριβώς και ας ξεπερνούν τους 8.000.

Αυτό που βλέπετε εδώ γίνεται και στα άλλα νησιά και σε λίγο θα γίνεται και σε άλλα σημεία της Ελλάδας. Θα γίνουμε ένας ατέλειωτος σκουπιδότοπος. Δε θα μπορούμε να πάμε στα σπίτια μας, στις περιουσίες μας και θα αναγκαστούμε να φύγουμε από το νησί μας.

Η επέκταση των καταυλισμών συνεχίζεται και ας λένε ότι δεν συνεχίζεται και η Αθήνα δεν ασχολείται. Την πραγματική εικόνα που βιώνουμε εμείς εδώ δεν την βγάζει κανείς προς τα έξω. Υπάρχει μεγάλη προπαγάνδα στην ενημέρωση και από τους απεσταλμένους δημοσιογράφους. Πείτε μου είδατε πουθενά σε κρατικό μέσο που είναι μόνιμα εδώ αυτές τις εικόνες των σκουπιδότοπων ; Είδατε να μιλάει ποτέ κανείς από μας για τους φόβους μας και τα προβλήματά μας ; Όχι. Γιατί υπάρχει αυτή η γραμμή. Ε λοιπόν φτάνει. Πρέπει να μάθει ο ελληνικός λαός για τα παθήματά μας τα οποία ήταν αποτέλεσμα της άγνοιας, της φιλανθρωπίας και κυρίως της εμπιστοσύνης που δείξαμε στην κυβέρνηση.

Ε, λοιπόν η Μυτιλήνη χάνεται γιατί έδειξε μεγάλη ανοχή και την πάτησε.»

Φωτ.: Μ Παυλέλης, Γ Στεφάνου

πηγή

(Εμείς είδαμε την είδηση από την φίλη, Μπέτη Μπιζά)

Σημεία και Άνθρωποι - Η γερόντισσα Τιμοθέη Καθηγουμένη Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδας - Αγίου Νεκτάριου...

Πώς η Αίγινα έγινε το νησί του Αγίου Νεκταρίου; 

Από το κελί του Αγίου Νεκτάριου η γερόντισσα Τιμοθέη, Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδας, μιλά στη Μαρία Γιαχνάκη και την εκπομπή «Σημεία και Άνθρωποι» για την εποχή που ο Άγιος Νεκτάριος έφτασε στην Αίγινα και άρχισε τη δημιουργία της αδελφότητας, διαγράφοντας μια πορεία γεμάτη δοκιμασίες, έως το τέλος της ζωής του...

|μας έστειλε η μικρή Ελισσάβετ, φίλη του Αγίου...

* Το παγκόσμιο φαινόμενο της προσβολής της Θείας Κοινωνίας, τα δικαιώματα και οι ανθρώπινες ελευθερίες (Μητρ. Μεσογαίας)

Για την πανδημία, τις ανθρώπινες ελευθερίες 

και τα δικαιώματα που ενδεχομένως καταπατούνται 

με αφορμή τον κορωνοϊό, 

αλλά και για το παγκόσμιο φαινόμενο της προσβολής της Θείας Κοινωνίας, 

μίλησε στη δημοσιογράφο Μαρία Γιαχνάκη, 

ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαος, 

για το Διεθνές Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων Ορθοδοξία.

✨ Ανακοινώθηκε επισήμως! Ποιες 2 νέες σειρές ετοιμάζουν οι δημιουργοί της τηλεοπτικής σειράς μετά τον Άγιο Παΐσιο... |"Είναι η κρυφή σου, η ατέλειωτη δίψα είναι η δίψα για καθαρό ουρανό..."

"Να εύχεστε για όλους εμάς, που είμαστε σ' αυτή την ομάδα, που προσπαθούμε να παράξουμε τέτοιες σειρές" 

Μαρία Γιαχνάκη, διευθύντρια Ιινστιτούτου "Άγιος Μάξιμος ο Γραικός" 

 voucherergasia.gr

 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Με τρεμάμενη φωνή για το άφθαρτο σκήνωμα του Γέροντος Βησσαριώνος του Αγαθωνίτου...

 

Στην εκπομπή «Η Επικαιρότητα στην Πεμπτουσία» με τη Μαρία Γιαχνάκη, μίλησε την Παρασκευή 22 Ιανουαρίου, ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγάθωνος Γέροντας Γερμανός, όπου με τρεμάμενη φωνή περιέγραψε τα γεγονότα και τις στιγμές της παλαιότερης και ευρέως γνωστής στο πανελλήνιο αποκαλύψεως του αφθάρτου σκηνώματος του μακαριστού Γέροντος Βησσαριώνος του Αγαθωνίτου. Αναφέρθηκε με ιδιαίτερη συγκίνηση στα πλούσια πνευματικά χαρίσματα του Γέροντoς, ενός μοναχού, όπως είπε, σιωπηλού, εξόχως ασκητικού, πάνω απο όλα φιλανθρώπου, του οποίου τον εσωτερικό κόσμο εγνώρισε ο Θεός απο τους ουρανούς.

Ο Γέρων Βησσαρίων, είπε ο Καθηγούμενος Γέρων Γερμανός, θυσίασε τον εαυτόν του για τον συνάνθρωπο, με τους πνευματικούς απογόνους του μακαριστού Γέροντος να βαδίζουν ακριβώς πάνω σε αυτήν τη γραμμή της ακοίμητης μοναστικής λειτουργίας, προσευχής και φιλανθρωπίας. Ο Καθηγούμενος αναφέρθηκε και στην ιστορία της Ιερά Μονή Αγάθωνος, ενώ καθόλη της διάρκεια της συζητήσεως έπαλλε απο συγκίνηση για τον μακαριστό Γέροντα Βησσαριώνα και τα όσα συνοδεύουν αυτόν τον σπουδαίον άνθρωπο του Θεού.

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΗΧΗΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ:

Το άφθαρτο σκήνωμα του μακαριστού Γέροντος Βησσαρίωνος του Αγαθωνίτου:

 

 

ΔΕΙΤΕ – Τριάντα χρόνια από την κοίμηση του Γέροντα Βησσαρίωνα του Αγαθωνίτη

 

πηγή

Ο κόσμος θα ταυτιστεί με τον άγιο Νεκτάριο, βλέποντας την ταινία

{Σε αυτήν την ανάρτηση συγκεντρώσαμε όλο το υλικό, που έχουμε δημοσιεύσει από πρόπερσυ το καλοκαίρι, που πρωτομάθαμε για την ταινία και διασταυρώσαμε μέσω του ίδιου του Άρη πως θα είναι εκείνος τελικά που επιλέχτηκε από την σκηνοθέτιδα Γελένα Πόποβιτς.

Η αγωνία μας και η προσμονή μας είναι τεράστια, λόγω κυρίως της αγάπης μας προς τον Άγιο. Αν ρίξετε μια ματιά στις συνεντεύξεις της Γέλενα και του Άρη θα καταλάβετε γιατί είμαστε τόσο ενθουσιασμένοι. Μετά μάλιστα και από τις χθεσινές αποκλειστικές φωτογραφίες της Μαρίας Γιαχνάκη (την οποία και ευχαριστούμε από καρδιάς) από το αδελφικό orthodoxianewsagency, το μόνο που πραγματικά απομένει είναι να δούμε την ταινία, που ετοιμάζεται μέσα σε τόσες αντιξοότητες ετοιμάζεται να βγει! Όταν με το καλό βγούμε και μεις απο τις τρύπες μας... Ας ευλογήσει ο Άγιός μας!}

                                                                                                                                 ~ "αμφοτεροδέξιος"

  

H Yelena Popovic συγγραφέας, σκηνοθέτης και παραγωγός του «Man of God», της ταινίας που διηγείται τη ζωή και τις δοκιμασίες του Αγίου Νεκταρίου της Αίγινας, καθώς υπομένει το άδικο μίσος των ανθρώπων ενώ κηρύττει το Λόγο του Θεού, έδωσε μια αποκλειστική συνέντευξη στον Πρακτορείο Ορθοδοξία και τη δημοσιογράφο Πέπη Οικονομάκη λίγες ημέρες πριν αρχίσουν και πάλι τα γυρίσματα που είχαν διακοπεί λόγω των μέτρων για την πανδημία. 

Η ταλαντούχα δημιουργός εξηγεί τι την ώθησε να κάνει ταινία τη ζωή του Αγίου, μιλά για τη συνεργασία της με τους διεθνούς φήμης ξένους ηθοποιούς που θα πρωταγωνιστήσουν, όπως είναι ο Μίκυ Ρουρκ και ο Αλεξάντερ Πετρόφ αλλά και τους ‘Έλληνες Άρη Σερβετάλη, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Νικήτα Τσακίρογλου και πολλούς άλλους. 

 ‘Οσον αφορά την καθυστέρηση των γυρισμάτων λόγω κορωνοϊού, η Yelena Popovic την αποδίδει σε ένα ακόμη πειρασμό… ένα εμπόδιο από τα πολλά που είχε ο Άγιος στη ζωή του, αλλά και όλοι μας κατά τη διάρκεια του βίου μας.

***

Άρης Σερβετάλης:
«Γνώρισα έναν Άγιο και πλέον τον αισθάνομαι πολύ κοντά μου…»

  

O πρωταγωνιστής της ταινίας εξήγησε αρχικά το πως του αποδόθηκε ο ρόλος «H Yelena Popovic αρχικά με είχε προσεγγίσει, για να συμμετέχω στην ταινία με οποιονδήποτε ρόλο και, αφού δήλωσα τη διαθεσιμότητά μου, μου είπε να κάνω τον Άγιο τελικά… Είναι μία ευλογία να κάνω αυτόν τον ρόλο…».

Σχετικά με το εάν γνώριζε τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου πριν του προταθεί ο ρόλος, ο κύριος Σερβετάλης δήλωσε: «Γνώριζα πολύ επιφανειακά… Δεν είχα μελετήσει τον βίο του… Ωστόσο, πριν την έναρξη των γυρισμάτων μελέτησα. Ο Άγιος ήταν πολυγραφότατος. Διάβασα κάποια βιβλία του, προσπάθησα να μπω στο πνεύμα του, αλλά το πιο σημαντικό από όλη αυτή τη μελέτη ήταν ότι έμαθα το πώς μπορεί να γίνει κανείς καλύτερος χριστιανός… Ο Άγιος θυσιαζόταν, αφιέρωνε όλον τον προσωπικό του χρόνο στον Θεό και τους συνανθρώπους του. Βλέποντας όλα αυτά, ήθελα κι εγώ να μπω σε αυτόν τον καθημερινό αγώνα, να γίνω πιο χριστιανός…».

Σε ερώτηση για το εάν χρειάστηκε να αλλάξει τη ζωή του, για να έρθει πιο κοντά στη μορφή του Αγίου κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ο Άρης Σερβετάλης απάντησε πώς άλλαξε τον τρόπο που τοποθετείται στην καθημερινότητά του, το πώς διαχειρίζεται το χρόνο του, για να μπει στην κάθαρση. «Προσπάθησα να ακολουθήσω αυτόν τον αγώνα, που κάνει ένας ορθόδοξος χριστιανός, για να γίνει αυτή η αυτογνωσία, μια μάχη με τον ίδιο μου τον εαυτό… Προσπάθησα η διαδρομή του Αγίου να γίνει παράδειγμα προς μίμηση και στην προσωπική μου ζωή. Το πώς εμπιστεύτηκε όλη του τη ζωή στα χέρια της πρόνοιας του Θεού, πώς ενδυναμώθηκε από αυτό…».

Ο διάσημος ηθοποιός δήλωσε πως όλοι οι συντελεστές αισθάνθηκαν την παρουσία του Αγίου κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων… «Ήταν αισθητή η παρουσία του και η ευλογία του, για να γίνει η ταινία… Γίνονταν πράγματα που έχουν ένα ειδικό βάρος… Δεν μπορείς να τα μεταφέρεις εύκολα στους άλλους αυτά… Για παράδειγμα, έβλεπες ότι κάποια στιγμή θα πέσεις κάτω από την κούραση, ότι δεν αντέχεις άλλο, αλλά ξαφνικά ερχόταν ένα κύμα ενδυνάμωσης… Κοιταζόμασταν μεταξύ μας με αυτά που γίνονταν…»

Όσο για το τι αποκόμισε από την ταινία, είπε ταπεινά: «Γνώρισα έναν Άγιο και πλέον τον αισθάνομαι πολύ κοντά μου, έγινε ένα πρόσωπο οικείο και πολύ ζωντανό… Αισθάνομαι αυτή την αλλοίωση ως προς τον εαυτό σου. Είναι σαν να έχεις γνωρίσει ένα φίλο και να αισθάνεσαι ότι αυτή η σχέση είναι αιώνια. Αισθάνομαι ότι εμπλουτίστηκε η σχέση μου με ένα νέο πρόσωπο μακροπρόθεσμα… Μέσα από τον βίο του Αγίου διαπίστωσα ότι μέσα στον αγώνα, αποκαλύπτεται ο εαυτός σου… Τη συκοφαντία και ό,τι συμβαίνει το παίρνεις σαν ένα θέλημα Θεού και αισθανόμουν αυτό το μεγαλείωδες… Είδα πώς αφήνεται κάποιος μέσα στις κακουχίες να εμπιστεύεται ακόμα περισσότερο τον Θεό και να παίρνει θέση σε σχέση με την εχθρότητα, αλλά όχι με τα πρόσωπα… Πώς είναι να μπορεί κανείς να παίρνει θέση απέναντι στην πράξη και όχι στο πρόσωπο… Αυτό είναι κάτι που με συγκίνησε… Μπορούσε (ο Άγιος) να κρίνει την πράξη και όχι τα πρόσωπα… Αυτό είναι κάτι φωτισμένο… Ήταν χαριτωμένος, διότι το έκανε στην πράξη και όχι στα λόγια… Εμείς είμαστε εμπαθείς… Ο Άγιος είχε βγει από αυτό!».

Όσον αφορά τη συνεργασία του με την σκηνοθέτιδα και σεναριογράφο της ταινίας, Yelena Popovic, είπε: «Την εκτίμησα πάρα πολύ. Δεν γίνονται εύκολα τέτοιες ταινίες. Χρειάζεται πίστη για να το κάνεις αυτό… Η αισθητική της και η ματιά της με βοήθησε, μου έδωσε χώρο, χρόνο για να το κάνω αυτό…».

Σχετικά με τη συνεργασία του με τους ξένους ηθοποιούς της ταινίας, ο κ. Σερβετάλης δήλωσε: «Η συνεργασία με τον Μίκυ Ρουρκ ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία… Οι συνθήκες δεν βοήθησαν να έχουμε μεγάλη επαφή μεταξύ μας… Είναι εκρηκτική φυσιογνωμία… Συμμετέχοντας στον ίδιο χώρο, τοποθετείται πολύ δυνατά μέσα στο σετ». Όσο για τον Ρώσο αστέρα, Αλεξάντρ Πετρόφ, είπε: «Τρομερός άνθρωπος, εξαιρετικό παιδί, πολύ καλός συνεργάτης».

Το μήνυμα της ταινίας είναι πολλαπλό, πολυεπίπεδο. Προσωπικά αυτό που πήρα εγώ είναι ότι στη ζωή πέφτουμε και πρέπει να σηκωνόμαστε. «Με πίστη στον Θεό αποκαλύπτονται τα πράγματα και ο εαυτός μας, όταν μπαίνεις στη διαδικασία του να αγωνίζεσαι… Είναι ο μόνος τρόπος να δεις ποιος πραγματικά είσαι και να συνδεθείς με τον δημιουργό σου».

 

***

 

Οι φωτογραφίες είναι από τη Μαρία Γιαχνάκη

 

Δείτε ακόμα

Ο Άρης Σερβετάλης ως Άγιος Νεκτάριος: οι πρώτες φωτογραφίες από τα γυρίσματα του «Man of God».

 

Έτσι αποφάσισα να γυρίσω ταινία για τον άγιο Νεκτάριο

 

"Ο άγιος Νεκτάριος δεν διεκδίκησε ποτέ την ανθρώπινη δικαιοσύνη, μόνο τη θεία..." ~ Άρης Σερβετάλης 

 

 

Οδοιπορικό στην Κατεχόμενη Κύπρο. Έλληνες εγκλωβισμένοι στο Ριζοκάρπασο...(Από την εξαιρετική αποστολή της δημοσιογράφου Μαρίας Γιαχνάκη στην Κατεχόμενη Κύπρο).

Μπήκαμε στην Κατεχόμενη Κύπρο, καταγράφοντας ζωές, μνήμες, δυσκολίες, αναστεναγμούς και ιστορίες ηρώων που συνεχίζουν να ζουν στην Πατρίδα τους εγκλωβισμένοι.

Από την εξαιρετική αποστολή της δημοσιογράφου Μαρίας Γιαχνάκη στην Κατεχόμενη Κύπρο
Οι Ελληνοκύπριοι που ζουν εγκλωβισμένοι στην περιοχή επιβιώνουν μόνο με την βοήθεια του ΟΗΕ, ξεχασμένοι από την κυπριακή και την ελληνική κυβέρνηση.

Στο δρόμο για το Ριζοκάρπασο και την Αγία Τριάδα , τα χωριά όπου ζουν οι εγκλωβισμένοι Ελληνοκύπριοι από το 1974, το ταξίδι δεν είναι το ευκολότερο. Όχι μόνο από πλευράς στρατιωτικών ελέγχων, αλλά κυρίως από πλευράς έντονων συναισθημάτων.

Όλη η διαδρομή απεικονίζει την τραγική πραγματικότητα, για το τι εγκλήματα έχουν διαπράξει οι εισβολείς στο νησί των Αγίων, όπως λέγεται η Κύπρος.

Στον ορίζοντα απλώνονται απέραντες εκτάσεις με στάχια και θυμάρια και ξαφνικά στο τοπίο «παρεμβάλλονται», τεράστια τζαμιά που κάποια από αυτά μοιάζουν με το μπλε τζαμί της Κωνσταντινούπολης.

Όμως αυτό που πραγματικά εξοργίζει τον επισκέπτη, είναι ότι τα εκατοντάδες εκκλησάκια που συναντά, είναι κατεστραμμένα. Τα τέμπλα κακοποιημένα, εικόνες ανύπαρκτες. Τα περισσότερα από αυτά έχουν γίνει στάβλοι ζώων ή αποχωρητήρια.

Μπαίνοντας μέσα στις εκκλησίες, μόνο τότε μπορεί να καταλάβει κανείς το μέγεθος της καταστροφής, το μέγεθος των εγκλημάτων που διέπραξαν οι εισβολείς καταπατώντας και σπάζοντας τα πάντα.

Στο Ριζοκάρπασο και την Αγία Τριάδα ζουν 300 περίπου Ελληνοκύπριοι. Μετά την εισβολή παρέμειναν στα σπίτια τους, ρισκάροντας την ζωή τους.

Δεν ήθελαν να γίνουν πρόσφυγες ούτε να παραχωρήσουν τα σπίτια τους στους εισβολείς. Μια μικρή κοινωνία που κάνει καθημερινά τον κύκλο της, φέρνοντας στον κόσμο νέες ζωές και αποχαιρετώντας τους ηλικιωμένους που φεύγουν.

Μια περιοχή που κάποτε ήταν δική τους και ελεύθερη, αλλά τώρα ανήκουν μόνο λίγα τετραγωνικά μέτρα στον καθένα.

Οι εγκλωβισμένοι Ελληνοκύπριοι ήρωες, δεν σκέφτηκαν λεπτό την εγκατάλειψη, μόνο έσφιξαν τις γροθιές τους, έκαναν την καρδιά τους πέτρα κι έμειναν να αντιμετωπίσουν την οδυνηρή πραγματικότητα, συζώντας με τον εισβολέα.

Η Μαρία Νικολάου γεννήθηκε λίγες μέρες μετά την εισβολή, σήμερα 41 χρονών, δεν έχει ζήσει ούτε μία μέρα ελεύθερη:

«Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι νιώθω ελεύθερη, επειδή ζω στην πατρίδα μου. Αυτό δεν είναι ελευθερία, είναι συμβιβασμός. Ένας συμβιβασμός που πονάει, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Λυπάμαι που και τα παιδιά μου τα έφερα στον κόσμο κάτω από αυτές τις συνθήκες και τα αναγκάζω να ζουν έτσι, μέσα στο φόβο αλλά δεν έχω άλλη λύση. Ελπίζαμε ότι κάποια στιγμή θα ελευθερωθούμε, αλλά τώρα ακούμε ότι ίσως να διαλέξουν μια λύση που τελικά εμείς μπορεί και να ανήκουμε στην κυβέρνηση των Τουρκοκυπρίων επίσημα».

Οι δουλειές γι’ αυτούς είναι λιγοστές. Κάποιοι ασχολούνται λίγο με την κτηνοτροφία ή την καλλιέργεια της γης, αλλά με δυσκολία αφού δεν μπορούν να προωθήσουν τα προϊόντα τους κι έτσι στο τέλος τα παρατούν.

Κάθε Τετάρτη ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών με ειδική αποστολή στέλνει στους εγκλωβισμένους τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης και φροντίζει και για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη. Όμως στα βλέμματα των εγκλωβισμένων, παρά την βοήθεια που λαμβάνουν, μπορεί να αντιληφθεί κανείς το πόσο άβολα νιώθουν ακόμη μετά από τόσα χρόνια γι’ αυτήν την βοήθεια.

Οι εικόνες που καταγράφουμε την ώρα της αποστολής του ΟΗΕ στο Ριζοκάρπασο, μιλούν από μόνες τους. Υπερήλικοι εγκλωβισμένοι σέρνονται σε ένα κτίριο του χωριού που καταφθάνει ο ΟΗΕ και με σκυμμένο το κεφάλι διαλέγουν από τα καφάσια λίγα φρούτα λαχανικά ψωμί. Οι πιο νέοι κουβαλούν συσκευασίες νερού ή τσουβάλια με πατάτες. Για κάποιους που είναι φτωχότεροι από άλλους, οι υπόλοιποι τους παραχωρούν μέρος του μεριδίου τους.

Η Αγγελική Προδρόμου είναι υπεύθυνη από την πλευρά των Ελληνοκυπρίων για την αποστολή αυτή. Όταν τη ρωτάς για την καθημερινότητα θα σου πει ότι η ζωή δεν είναι απλή για τους εγκλωβισμένους:

«Δεν είναι απλό να μεγαλώνεις τα παιδιά σου στα κατεχόμενα , να ονειρεύεσαι να δημιουργείς. Πάντα έχεις το φόβο της επόμενης στιγμής. Ό,τι μας πήραν δεν μας το δίνουν πίσω. Και τώρα αν κάνουμε τα στραβά μάτια και πάρουν κάτι είτε ένα μέτρο γης είτε έναν χώρο που μας ανήκει δεν το ξαναπαίρνουμε πίσω. Η ζωή μας βρίσκεται σε καθημερινή άμυνα. Προσπαθούμε να ζούμε αρμονικά μαζί τους αλλά είναι τόσο διαφορετική η κουλτούρα μας, η άποψή μας για τη ζωή που τα χνώτα μας δεν ταιριάζουν. Δεν είμαστε ελεύθεροι. Θα ήταν μεγάλο ψέμα να σας πω ότι νιώθουμε καλά. Όταν δεν μπορούμε να δούμε την ελληνική σημαία να κυματίζει, όταν δεν τολμούν οι παλιοί να μάθουν στους νέους τα παραδοσιακά μας τραγούδια, τους χορούς , όταν δεν μπορούμε να μαζευτούμε πολλοί σε έναν χώρο εκτός κι αν είναι η Τετάρτη που λαμβάνουμε την βοήθεια από τον ΟΗΕ , πως να πούμε ότι είμαστε ελεύθεροι. Ακόμη και τώρα που μιλάμε μαζί σας μπορεί όταν εσείς φύγετε εμείς να ελεγχθούμε γι αυτό».
Η υπεύθυνη της αποστολής του ΟΗΕ πάντα απολαμβάνει την αγάπη των ηλικιωμένων οι οποίοι κάθε φορά που τους επισκέπτεται την αγκαλιάζουν και την φιλούν.

Νίκι Τζέισον, υπεύθυνη ΟΗΕ: «Zούμε στιγμές συγκίνησης όταν ερχόμαστε εδώ. Δεν είναι απλή η κατάστασή τους και το γνωρίζουμε. Θέλουμε να τους κάνουμε να νιώθουν ότι είμαστε κοντά τους και όταν ερχόμαστε να μας βλέπουν σαν οικογένειά τους. Είναι πολύ συναισθηματικοί άνθρωποι και έχουν πολλή ευγνωμοσύνη μέσα τους».

Στο ελληνικό σχολείο τα λιγοστά παιδιά ονειρεύονται μέσα από την μόρφωση που τους παρέχεται, ελπίζοντας μια μέρα να αλλάξουν τα πράγματα. Το σχολείο και οι γιορτές τους ίσως είναι ο μόνος πραγματικά ζωντανός οργανισμός που κάθε φορά ξυπνάει μνήμες , δυναμώνει συνειδήσεις και δημιουργεί έντονη την ελπίδα για το καλύτερο μέλλον. Αλλά και αυτό το συνεννοούνται πολλές φορές με τα μάτια όχι με τα λόγια μιας και «οι τοίχοι στο Ριζοκάρπασο έχουν αυτιά».

«Μας παρακολουθούν κάθε λεπτό, τι θα πούμε, τι θα κάνουμε αν μιλήσουμε, τι άποψη έχουμε για τις συνομιλίες που γίνονται τώρα», λέει χαμηλόφωνα η κυρία Παναγιώτα, κρατώντας σφιχτά την σακούλα με το ψωμί που πήρε από την αποστολή του ΟΗΕ.

Στην περιοχή της Καρπασίας η μια ιστορία ανταγωνίζεται την άλλη. Οι άνθρωποι είναι φαινομενικά σκληροί γιατί έτσι έμαθαν να ζουν αλλά ουσιαστικά ευαίσθητοι που όταν σου μιλούν τα μάτια τους πάντα είναι υγρά.

Η Μ. Γιαννίκου είχε φύγει από την περιοχή με το σύζυγό της και την οικογένειά της για τη Αυστραλία ως πρόσφυγες. Όμως η καθημερινότητα μακριά από το Ριζοκάρπασο ήταν τόσο ξένη και η νοσταλγία τους οδήγησε πίσω στο χωριό τους δίπλα στους εγκλωβισμένους συγχωριανούς τους.

«Ο σύζυγός μου ήθελε να γυρίσουμε κι εγώ δεν περίμενα δεύτερη κουβέντα. Πάντα κρατούσα ζωντανές τις μνήμες από το χωριό μας. Πήραμε την απόφαση να έρθουμε και είπαμε «πουθενά πιο ελεύθερος από τον τόπο σου». Δυστυχώς ο σύζυγός μου μετά την επιστροφή μας πέθανε, αλλά τον σκεπάζει το χώμα της πατρίδας του όχι ξένο χώμα».

Από το Ριζοκάρπασο στην Αμμόχωστο η διαδρομή σε γεμίζει και πάλι οργή. Οργή για τις καταστροφές, για τις ανεκμετάλλευτες εκτάσεις, αλλά και για τα σπίτια που κρύβουν τον πόνο της κάθε οικογένειας που τα άφησε στα χέρια του εισβολέα.

Η Αμμόχωστος είναι ίσως η μόνη πόλη που θα επιστρέψουν στους Κυπρίους όταν θα ολοκληρωθούν οι συνομιλίες και βρεθεί λύση για το Κυπριακό.

Ήδη σιγά σιγά γίνονται βήματα από τις δύο πλευρές μέσω οργανώσεων να παίρνουν κλειδιά εκκλησιών και να τις φροντίζουν, βάζοντας το πόδι τους με μικρά βήματα στα περίχωρα της Αμμοχώστου.

Αμμόχωστος, η πόλη φάντασμα

«Δεν θέλω τη διχοτόμηση γιατί μετά τελείωσε η πατρίδα μου. Κι εγώ τη θέλω όλη. Θέλω να πηγαίνω παντού», λέει με δάκρυα η Αννίτα Ιακώβου που στα 14 της χρόνια έτρεχε μαζί με όλους τους Αμμοχωστιανούς κατοίκους να σωθεί εγκαταλείποντας την Αμμόχωστο πίσω τους.

Η Αμμόχωστος άδειασε σε λίγες μόνο ώρες από τους κατοίκους της όταν έγινε γνωστή η εισβολή των Τούρκων και όταν άρχισαν να πολεμούν.

Οι κάτοικοι της πόλης τρομοκρατημένοι έχοντας άγνοια για το τι πρέπει να κάνουν βγήκαν στους δρόμους όπως ήταν, αφήνοντας τα πάντα πίσω τους, ανοικτές τηλεοράσεις, τα πιάτα στο τραπέζι, το φαγητό στην κατσαρόλα, τις πόρτες και τα παράθυρα ανοικτά να παίζουν τα παραθυρόφυλλα μέχρι σήμερα.
 

"Φύγαμε με σκοπό να επιστρέψουμε. Δεν φύγαμε για να εγκαταλείψουμε την πόλη μας και τα σπίτια μας. Όμως δεν γυρίσαμε ποτέ. Κοιτούσαμε πίσω μας όταν φεύγαμε και βλέπαμε τους δρόμους γεμάτους από τους κατοίκους της πόλης να έχουν όλοι την ίδια κατεύθυνση, δεν ξέραμε τι θα γινόταν τι θα μας συνέβαινε. Φύγαμε για λίγο για να περάσει η μπόρα αλλά δεν γυρίσαμε ποτέ", μας λέει η Αννίτα Κάρουλα, που μαζί με μια ομάδα κατοίκων της Αμμοχώστου δραστηριοποιούνται για την επιστροφή της πόλης στα χέρια τους.

Η Αμμόχωστος είναι ίσως η πιο τρανταχτή απεικόνιση της πραγματικότητας. Μετά την εισβολή νέκρωσε. Οι κάτοικοι έφυγαν, τα σπίτια έμειναν όπως τα άφησαν και 41 ολόκληρα χρόνια η αλμύρα της θάλασσας και η εγκατάλειψη τρώει τα ντουβάρια και τις αναμνήσεις των κατοίκων της που σκορπίστηκαν σε όλα τα σημεία του ορίζοντα.

Στην πόλη φάντασμα απαγορεύεται η πρόσβαση ακόμη και στον ΟΗΕ. Μόνο ποντίκια, φίδια κι ερπετά ζουν στα σπίτια που άλλοτε έσφυζαν από ζωή.

Η πόλη περικυκλωμένη από ελεύθερους σκοπευτές, μέσα της κρύβει το μυστήριο που γεννήθηκε από την ημέρα της εισβολής. Ακατοίκητη και απροσπέλαστη. Οι κατοχικές δυνάμεις έκλεισαν τις εισόδους της και τύλιξαν με μαύρα πανιά τα τείχη της. Μια πόλη φάντασμα που στην ιστορία της ανθρωπότητας έχει αφήσει τα σημάδια της ανεξίτηλα.

Τραγική ειρωνεία, η συνήθεια των πρώην κατοίκων της. Επισκέπτονται την Αμμόχωστο έξω από τα τείχη, καρφώνουν το βλέμμα τους στα κτίρια που λιώνουν και προσπαθούν να μπουν νοερά μέσα σε αυτά για να ξαναζήσουν λίγες από τις στιγμές που άφησαν ξαφνικά μετέωρες να τους αναμένουν.

«Κάποτε θα γυρίσουμε», είναι η φράση που βγαίνει από το στόμα τους.

«Ερχόμαστε έξω από τα τείχη της και μυρίζουμε τον αέρα της κολυμπάμε στα νερά της θάλασσάς της και νιώθουμε ότι είμαστε στο σπίτι μας γιατί εδώ είναι όλη μας η ζωή και την θέλουμε πίσω», αποκαλύπτει η παρέα της Τούλας, του Πέτρου Ιακώβου, της Αννίτας και του Νίκου Κάρουλα. Ήδη με τις προσπάθειες που έχουν κάνει, έχουν καταφέρει τουλάχιστον να ανοίξουν και να συντηρήσουν την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του Ξωρινού που βρίσκεται έξω από τα τείχη.

Κυρήνεια: Η πόλη της απόβασης των Τούρκων, το πιο διάσημο τουριστικό θέρετρο, που σύμφωνα με τις επαφές που γίνονται δεν είναι εύκολο πια να επιστραφεί στους Ελληνοκυπρίους

Στην Κυρήνεια που στιγματίστηκε από την απόβαση των Τούρκων οι Eλληνοκύπριοι αποφεύγουν να πηγαίνουν. Ολόκληρες περιουσίες, σπίτια, κτήματα, πατρικά, επιχειρήσεις μέσα σε μια νύκτα δόθηκαν «δώρο» σε Τούρκους και άλλαξαν χέρια.

Σήμερα πολλά από τα σπίτια των Ελληνοκυπρίων πουλήθηκαν από Τουρκοκύπριους σε Άγγλους που μένουν μόνιμα στην περιοχή. Οι Κύπριοι ιδιοκτήτες των κατοικιών αυτών σήμερα, όσοι έχουν τη δύναμη επισκέπτονται τα πατρικά τους και έρχονται αντιμέτωποι με την τραγική πραγματικότητα γεμίζοντας την ψυχή τους καημό και αγανάκτηση.

Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά, η Κύπρος συνεχίζει τις διαπραγματεύσεις που κατά καιρούς σταματούν από αδιέξοδο.

Τον χρόνο που έρχεται θα προστεθεί άλλος ένας χρόνος ντροπής στην πλάτη των προσφύγων, των εγκλωβισμένων, των αγνοουμένων, των θυμάτων.

Η ιστορία συνεχίζει να καταγράφει τις πράξεις, τα λάθη και την εγκληματική αδιαφορία που πολλές φορές οδηγεί στην προδοσία ενός ολόκληρου λαού, που έχει το δικαίωμα της ελευθερίας αλλά ματώνει ακόμη και σήμερα γι’ αυτό…

Πηγή
(Εμείς απο τον Γκοτζια Γιωργο)