☆ – Παπά-Νικόλα, ήρθα να εξομολογηθώ, να ξεκριματιστώ. Φόρεσε το πετραχήλι... |Η εξομολόγηση του λήσταρχου Νταβέλη στον Άγιό μας παπά Νικόλα τον Πλανά...

 

Σήμερα τιμάται ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς: 

Ο άγνωστος πνευματικός του Λήσταρχου Νταβέλη

(2 Μαρτίου)

Πρόκειται για μία εορτή όχι εξαιρετικά διαδεδομένη. 

Ωστόσο, όπως φαίνεται, ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς συνδέεται με τον πασίγνωστο Λήσταρχο Νταβέλη.

Η Εκκλησία στις 2 Μαρτίου τιμά τη μνήμη του Αγίου Νικολάου του Πλανά. Παραθέτουμε μία μαρτυρία, ένα άκουσμα για τον παπα-Νικόλα Πλανά από την έδρα της Θεολογικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. 

Ο λήσταρχος Νταβέλης γονάτισε στο πετραχήλι και είπε κάθε αναισχυντία της νύχτας και της μέρας.

Την Μεγάλη Σαρακοστή του 1966, παρακολουθώ μάθημα ηθικής στην Α΄ αίθουσα της Θεολογικής Σχολής. Διδάσκων ήταν ο Ιωάννης Καρμίρης, άνδρας σοφός και πεπαιδευμένος, ωραίος για το αρρενωπό και σοφό του χαρακτήρα. 

Αυτός ο μεγάλος δάσκαλος της δογματικής και της ηθικής αναφέρθηκε σε κάποια του παράδοση στο μυστήριο της εξομολογήσεως.

 Μεταξύ των άλλων είπε πως την ανάγκη για εξομολόγηση την αισθάνονται όλοι οι άνθρωποι. 

Οι τύψεις της συνειδήσεως είναι μεγάλη τυράγνια. 

Και οι πιο μεγάλοι ληστές και κακούργοι ψάχνουν άνθρωπο εμπιστοσύνης, παπά ευλαβή, να εξομολογηθούνε. 

Και αναφέρθηκε στον αρχιληστή της Αττικής, τον Νταβέλη, που ίσως ήταν και ο τελευταίος λήσταρχος στον χώρο μας:

Ο παπα-Νικόλας Πλανάς στην εποχή του λειτουργούσε σε δυο-τρία εκκλησάκια. 

Ο προφήτης Ελισσαίος, στην πλαγιά του Λυκαβηττού, του ήταν πολύ αγαπητό. 

Φαίνεται πως η τελευταία εκκλησία που έκλεινε την πόρτα, για να μείνουν μόνοι οι Άγιοι στα εικονοστάσιά τους, ήταν του προφήτη Ελισσαίου.

Ο παπα- Νικόλας συντρόφευε τους Αγίους με τις προσευχές του, μέχρι να πέσει η βαθειά νύχτα. 

Έτσι, ένα απόβραδο, αφού άναψε την κανδήλα της παρακαταθήκης κι ενώ ακόμη δεν είχε δρασκελίσει την βορεινή πόρτα του ιερού βήματος, βλέπει να ανοίγη η μικρή πόρτα της εκκλησιάς, να κλείνη βεβιασμένα και ο αρχιληστής Νταβέλης, αρματωμένος σαν αστακούδι, να αμπαρώνη την πόρτα με σύρτες και με μάνταλα.

Ο παπάς μαρμάρωσε. 

Κοντανάσαινε. 

Και ο νους του ήρθε σε μεγάλη αμηχανία. 

Οι λογισμοί του είπαν: 

«Θα νομίζη ο καημένος πως οι άνθρωποι που με πλησιάζουν, μου αφήνουν χρήματα και ήρθε να με ληστέψη».

 «Κύριε, το τέλος μου εγγίζει: μη επιτρέψης να θορυβηθή η ψυχή μου».

Ο ληστής ξαρματώθηκε. 

Άφησε την πανοπλία του στα στασίδια και με βαριά βήματα προχώρησε στον ξαφνιασμένο παπά.

– Παπά- Νικόλα, ήρθα να εξομολογηθώ, να ξεκριματιστώ. Φόρεσε το πετραχήλι.

Γονάτισε στο πετραχήλι ο κατάδικος και είπε κάθε αναισχυντία της νύχτας και της μέρας: 

Τους θανάτους, τις ληστείες και τις βιαιότητες. 

Ο Όσιος άκουγε τον ληστή, χωρίς να αποδοκιμάζη την πώρωση της ψυχής του.

 Μόνον του είπε:

– Όλα αυτά θα σου τα συγχωρέση ο Θεός. 

Αν όμως η πολιτεία σε συλλάβη, με τους δικούς της νόμους δεν ξεύρω τι θα κάνη. 

Και του διάβασε συγχωρητική ευχή.

Ο ληστής ασπάστηκε το πετραχήλι και την δεξιά του, τις άγιες εικόνες, φόρεσε τα άρματά του κι έφυγε μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. 

Ο Όσιος ξημέρωσε στην εικόνα του Χριστού, ζητώντας την άφεση και την συγχώρηση του ληστού Νταβέλη...

  ● Από το βιβλίο: 

«Μορφές που γνώρισα να ασκούνται 

στο σκάμμα της Εκκλησίας».

Α’ έκδοση Σεπτέμβριος 2010

Ιερά Μονή Δοχειαρίου, Άγιον Όρος

   ~ από τον Φαίδωνα Χριστοδουλάκη

 ● Σχόλιο Παναγιώτη, εκ των "συν αυτώ":

Μια ακόμη απόδειξη πως δε μπορείς να πεις «Αυτός είναι κακός», αλλά μόνο ότι «Μέχρι τώρα επέλεξε την κακία». 

Και από την άλλη… πόσοι από τα θύματά του γνώρισαν τη μετάνοιά του; 

Η δική μας η γενιά θυμάμαι να έχει τουλάχιστον έναν άλλο Νταβέλη, έναν Πάσσαρη δηλαδή, να μας διδάσκει τη δυνατότητα αλλαγής του ανθρώπου. 

Έτσι κι εμείς οφείλουμε να έχουμε το νου μας ότι ίσως να μη γνωρίσουμε τη μετάνοια των ανθρώπων που μας πλήγωσαν…

☆ παπα Νικόλαος Πλανάς (1851 – 1932): 

Ο θαυματουργός φτωχόπαπας της Αθήνας

“Είναι ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοϊκότερος των ανθρώπων… είναι αξιαγάπητος, είναι απλοϊκός και ενάρετος, είναι άξιος του πρώτου Μακαρισμού του Σωτήρος”.

( Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης) 

Στις 10 το βράδυ της 2ας Μαρτίου 1932, έκανε το σημείο του Τιμίου Σταυρού και είπε: 

«Τον δρόμο τετέλευκα. 

Δόξα σοι ο Θεός! 

Η Θεία Χάρη να σας ευλογεί!»

“Εγώ παιδί μου με την υπομονή τα έβγαλα πέρα τα τόσα σκάνταλα που μου παρουσιαζόντουσαν”.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Τᾶς τοῦ πλάνου παγίδας ἐκφυγῶν, ἱερώτατε, ἀπλανῶς ἐπορεύθης διὰ βίου, πατὴρ ἠμῶν, Νικόλαε ἀοίδιμε Πλανᾶ, οὐράνια χαρίσματα λαβῶν, ἀγρυπνίαις καὶ νηστείαις, ἱερουργῶν ὁσίως τῷ Κυρίῳ σου. Ὅνπερ καθικετεύων ἐκτενῶς, Νάξιον ἱεράτευμα, πρέσβευε δωρηθῆναι καὶ ἠμὶν τὸ θεῖον ἔλεος.

~ «Πιέτο, πάτερ μου, να γίνης καλά»... |Όταν ο παπα Νικόλας ο Πλανάς εκδιώχθηκε, ήρθε ο ίδιος ο Άγιος Παντελεήμονας για να τον παρηγορήσει και αργότερα να τον γιατρέψει

 

Ο Άγιος Νικόλας Πλανάς έγινε εφημέριος εις τον Άγιον Παντελεήμονα, εις τον Νέον Κόσμον.

Η ενορία του απηρτίζετο από… 13 οικογένειας.

Εις το διάστημα της εφημερίας του, τον επεσκέφθη ένας ιερεύς άνευ ενορίας, τον παρεκάλεσε να συλλειτουργήσουν, και αυτός ως καλός και αγαθός τον εδέχθη ολοψύχως.

Αυτός όμως ο ιερεύς τα συνεφώνησε με τούς τότε επιτρόπους της εκκλησίας του Αγίου Παντελεήμονος, τον έδιωξαν και τον έστειλαν εις την εκκλησίαν τού Αγίου Ιωάννου της οδού Βουλιαγμένης (τον «Κυνηγόν», ως τον έλεγαν τότε).

Η ενορία της εκκλησίας αυτής απηρτίζετο από… οχτώ οικογενείας!

Και η πληρωμή τού ιερέως ήτανε ένα κομμάτι κρέας από το μανάρι των Απόκρεω ή των Χριστουγέννων.

Αυτό δεν τον πείραζε, είχε κεφάλαιον την νηστείαν. Αρκεί να είχε εκκλησία να λειτουργή.

Αυτός ο διωγμός από την εκκλησία τού Αγίου Παντελεήμονος τού έφερε μεγάλο ψυχικό πόνο.

Μια βραδιά, φεύγοντας από τον Άγιο Ιωάννη για να πάη στο σπίτι του, έκλαιγε στο δρόμο.

Έρημος ο τόπος τότε.

Βλέπει άξαφνα στο δρόμο ένα νεαρό παλληκάρι και τού λέγει:

– Τι κλαις, πάτερ μου;

– Κλαίω, παιδί μου, γιατί με διώξανε από τον Άγιο Παντελεήμονα.

– Μη λυπείσαι, πάτερ μου, και εγώ είμαι πάντοτε μαζί σου.

Τού λέγει: Ποιος είσαι συ, παιδί μου;

– Εγώ, τού λέγει, είμαι ο Παντελεήμων, πού μένω στον Νέο Κόσμο- και τον έχασε αμέσως από εμπρός του.

Αυτήν την οπτασίαν την διηγείτο ο ίδιος επί λέξει εις μίαν κόρη της συνοδείας του...

Από τότε, πάντοτε την παραμονή του αγίου Παντελεήμονος, ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς, τελούσε Αγρυπνία στον ιερό ναό του στον Ιλισσό.

Μια χρονιά όμως ήταν άρρωστος με υψηλό πυρετό. Οι δικοί του τον απέτρεπαν να πάει για την Αγρυπνία.

Εκείνος φλεγόταν από αγάπη προς τον Άγιο.

Και πήγε.

Όπως έλεγε αργότερα, τη νύχτα, μετά τη Λιτή ακούμπησε, εξαντλημένος από τον πυρετό, στην άκρη της Αγίας Τραπέζης.

Και βλέπει εμπρός του τον Άγιο «να κρατά ένα μικρό ποτήρι γεμάτο φάρμακο» και του λέει:

«Πιέτο, πάτερ μου, να γίνης καλά».

Το πήρε, το ήπιε, έφυγε ο πυρετός, έγινε τελείως καλά. Και έλεγε:

«Επί μίαν εβδομάδα είχα τη γλύκα στο λάρυγγά μου… Το θεώρησα αμαρτία και αγνωμοσύνη να μη το ειπώ…».

|Η Ροδουλα Βαιλακη κοινοποίησε στην fb ομάδα μας "ο αμφοτεροδέξιος & οι συν αυτώ"...

πρωτοδημοσιεύσαμε σαν σήμερα, γιορτή του Αγίου, το 2022...

☆ «Δεν μου λες πάτερ μου, τι έχεις να πεις τώρα;;». Και της απαντά ο ιερέας: «Ησύχασε ευλογημένη, εδώ πρόκειται περί Αγίου…»

 

    «ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΤΟΙΣ ΕΝ ΤΗ ΓΗ ΑΥΤΟΥ ΕΘΑΥΜΑΣΤΩΣΕΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ» (Ψαλμός ΙΕ΄.15)!!!

Το παρακάτω, αποτελεί αφήγηση του πρ. Διευθυντού Δημοτικής Εκπαιδεύσεως κ.Μανώλη Καπετανάκη:

Ένας από τους πολύ μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας μας, είναι ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς. 

Ήταν σύγχρονος του γέροντα μου Φιλοθέου Ζερβάκου, και έλαμψε με την θαυμαστή βιωτή του.

Κάποια ημέρα εταξίδευα, μετά την κοίμηση του πατρός Φιλοθέου, με κατεύθυνση την Ι.Μονή Λογγοβάρδας της Πάρου, με το πλοίο “Αιγαίον”. 

Ήταν Σάββατο πρωΐ και το πλοίο επλησιάζε στην Πάρο. 

Εκείνο το Σάββατο το καράβι ήταν άδειο. 

Εγώ άρχισα να κάνω βόλτες, στα διαμερίσματα του πλοίου, ολομόναχος. 

Κάποια στιγμή, ευρέθηκα στο σαλόνι της πρώτης θέσεως και βλέπω έναν ιερέα. 

Φαινόταν παραδοσιακός και  σεβάσμιος ιερέας, τον χαιρετώ λοιπόν και αυτός ανταποδίδει τον χαιρετισμό. 

Εν συνεχεία του λέω: 

“Γέροντα να πιούμε δύο καφεδάκια, να περάσει λίγο η ώρα;;”. 

“Να πιούμε.”, μου απαντά. 

Πηγαίνω στο μπαρ, φέρνω τα καφεδάκια μας, κάθομαι δίπλα του και συστήθηκα. 

Ο Ιερέας ήταν κάποιος πατήρ Αντώνιος από την Νάξο.

Λέω τότε στον π.Αντώνιο: 

“Πατέρα έχετε κάτι ωφέλιμο να μου πείτε, να περάσει όμορφα η ώρα μας;;” και μου απαντάει:

“Έχω κάποια σπουδαία εμπειρία από την γιαγιά μου, την οποία συνηθίζω να αφηγούμαι. 

Άκου λοιπόν…:

Η γιαγιά μου ήταν νεωκόρος, σε μία Εκκλησία στην οποία υπηρέτησε ο παπά Νικόλας ο Πλανάς, όταν ήταν ιερέας στην Νάξο. 

Μία των ημερών, ημέρα Πέμπτη, λέει ο παπά Νικόλας στον προΐστάμενο ιερέα του Ναού:

«Πάτερ μου, έχω ένα επείγον ραντεβού στην Πάρο σήμερα, δώσε μου την ευχή σου να πάω να τακτοποιήσω την υπόθεση που έχω…» 

και ο προϊστάμενος του έδωσε την άδεια.

Μόλις φεύγει ο παπά Νικόλας για το επείγον ραντεβού του στην Πάρο, ο προϊστάμενος ιερέας φωνάζει την γιαγιά μου και της λέει: 

«Είναι η πρώτη φορά που ο παπά Νικόλας μου είπε ψέματα. 

Θέλει, λέει, να πάει στην Πάρο, σήμερα, για κάποια υπόθεση… 

Πώς θα πάει στην Πάρο, αφού κάθε Πέμπτη δεν έχει καράβι για την Πάρο;; 

Κάνε μου την χάρη, σε παρακαλώ, τρέξε γρήγορα και παρακολούθησε να δεις τι γίνεται».

Τρέχει η γιαγιά μου και βλέπει τον παπά Νικόλα να κατευθύνεται προς μία απόμακρη παραλία. Κοίταζε η γιαγιά μου για κάποιο καΐκι ή βάρκα αλλά τίποτα, ερημιά. 

Τότε ξαφνικά, βγάζει το ράσο του ο παπά Νικόλας, το πετάει στην θάλασσα, και μ’ ένα σάλτο ευρίσκεται πάνω στο ράσο και αρχίζει επί του ράσου να πλέει με κατεύθυνση την νήσο Πάρο!!!

Σαστίζει η γιαγιά μου!!! 

Τρέχοντας επιστρέφει στον Ναό, έκθαμβη θα έλεγα, και περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια όλα τα θαυμαστά που έζησε στον προϊστάμενο. 

Ο προϊστάμενος ιερέας δεν επίστεψε λέξη, και είπε στην γιαγιά μου: 

«Αυτά τα πράγματα, αποκλείεται να γίνονται σήμερα… 

Λοιπόν, σταμάτα τα παραμύθια, διότι θα σε κοροϊδεύει όλος ο κόσμος». 

Η γιαγιά μου όμως επέμενε χωρίς να δέχεται τις αντιρρήσεις του προϊσταμένου, κάτι που τελικά δεν μπορούσε να παραβλέψει ο ιερέας, οπότε της εζήτησε να ευρεθούν το απόγευμα και να παραφυλάξουν στο σημείο όπου αναχώρησε ο παπά Πλανάς για την Πάρο.

Έτσι και έγινε. Η γιαγιά και ο ιερέας ευρέθηκαν στο συγκεκριμένο σημείο παρατηρώντας την θάλασσα προς την Πάρο. 

Αφού επέρασε περίπου μία ώρα, βλέπουν στο βάθος του ορίζοντα μία μαύρη κουκίδα, η οποία σταδιακά μεγάλωνε, μέχρι που τελικά διέκριναν τον παπά Νικόλα να ταξιδεύει πάνω στο ράσο του... 

Φθάνει στην παραλία ο παπά Νικόλας, βγαίνει από την «αυτοσχέδια βάρκα» του, σκύβει, παίρνει το ράσο από την θάλασσα, το τινάζει, το φοράει και αρχίζει να ανηφορίζει προς τον Ναό!

Λέει τότε η γιαγιά μου στον «παγωμένο» προϊστάμενο ιερέα: 

«Δεν μου λες πάτερ μου, τι έχεις να πεις τώρα;;».

Και της απαντά ο ιερέας: «Ησύχασε ευλογημένη, εδώ πρόκειται περί Αγίου…»”!!!

         Μετά από αυτά, τα θαυμαστά που άκουσα, έκανα τον Σταυρό μου, επικαλέσθηκα τις πρεσβείες του Αγίου Νικολάου του Πλανά και συνέχισα συγκλονισμένος το προσκυνηματικό ταξίδι προς την Ι.Μ.Λογγοβάρδας...

  |εμείς από την Θεοδούλα Παρασκευοπούλου

Ο θαυματουργός φτωχόπαπας της Αθήνας

Ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς κι από κάτω η παλιά Αθήνα, από την Ακρόπολη ώς το Λυκαβηττό 

Ο άγιος τούτος, που γιορτάζει 2 Μαρτίου, άγιος που πρόφτασε τον 20ό αιώνα, ήταν παντρεμένος και είχε κι ένα γιο. Όμως χήρεψε λίγο μετά τη γέννηση του παιδιού του. Γι' αυτό ο λαός μας τον αναγνωρίζει ως προστάτη των παντρεμένων ζευγαριών. 

Κάποτε παρακάλεσα κι εγώ, αν και ανάξιος και τεμπέλης στην προσευχή, για ένα ζευγάρι που κόντευε να βαρέσει διάλυση. Τώρα, με τη χάρη του Θεού, αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις τους. Λέτε να έβαλε το χεράκι του ο άγιος παπα-Νικόλας;

Ξέρω και μια πρόσφατη εμφάνισή του σε στενή συγγενή καλού μου φίλου, που αγνοούσε εντελώς την ύπαρξή του και μετά ανακάλυψε ποιος είναι, ψάχνοντας τη φωτογραφία του στο Διαδίκτυο. Εμφάνιση που είχε τεράστια σημασία για τη ζωή της.

Μεγάλη υπόθεση λοιπόν αυτό το σκυφτό γεροντάκι, που ήξερε ελάχιστα γράμματα κι η φωνή του δεν ήταν και τόσο καθαρή - αλλά η καρδιά του ήταν πεντακάθαρη...

Αυτό το γεροντάκι που μιλούσε με τα άλογα, που γιάτρευε τα άλογα των αμαξάδων, που τα παιδιά το 'βλεπαν να περπατάει χωρίς να πατάει κάτω (φίλος μου γνώρισε μια γιαγιά στην Αθήνα που είχε ζήσει αυτή την εμπειρία όταν ήταν κοριτσάκι)...

Λίγα λόγια για τον βίο του

Ο παπα - Νικόλας Πλανάς ήταν άνθρωπος άκακος, απονήρευτος και με βαθειά ταπείνωση. 

Ο προγνώστης Θεός τον επροίκισε με το προορατικό χάρισμα, ενώ ήταν ακόμα μικρό παιδί. 

Με την μεγάλη απλότητα που τον διέκρινε, διηγόταν: “Μια βραδυά χειμωνιάτικη, που καθόμασταν στο τζάκι είπα στον πατέρα μου: “Πατέρα, αυτή την στιγμή εβυθίσθη το καΐκι μας το 'Ευαγγελίστρια' έξω από την Πόλη”. Έντρομος ο πατέρας μας, λέγει στην μητέρα μου: “Γυναίκα, τι λέγει το παιδί”; Και όντως, αυτή τη στιγμή επνίγη το καΐκι μας...”. Για να αποφύγη τον θαυμασμό των άλλων, αλλά και τον πειρασμό της υπερηφανείας έλεγε, ότι “όλα τα παιδιά είναι προορατικά”.

Δεκατεσσάρων ετών έμεινε ορφανός από πατέρα και στα δεκαεπτά νυμφεύθηκε στην Αθήνα, όπου μετεκόμισε με την μητέρα και τα αδέλφια του από την γενέτειρά του την Νάξο. Η σύζυγος του απέθανε σε νεαρή ηλικία, αφού εν τω μεταξύ απέκτησαν ένα αγόρι. 

Στην πολυθόρυβη πόλη και μέσα σε τόσες φροντίδες, αφού ήταν πατέρας και μητέρα μαζί για το παιδί του και παράλληλα πνευματικός πατέρας για τους ενορίτες του, έζησε βίον αληθινού ασκητού με νήψη, προσευχή και λατρευτική ζωή.

Τις πρώτες γραπτές μαρτυρίες για την αγιότητα του παπα-Νικόλα τις έχουμε από τον σύγχρονό του Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

Ο Παπαδιαμάντης ήταν ψάλτης του, στο Εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου, κοντά στο Μοναστηράκι της Αθήνας.

Έψαλλε στους εσπερινούς και τους όρθρους, στις λειτουργίες και τις ολονυκτίες, που τελούσε με κατάνυξη, αλλά και μεγαλοπρέπεια ο παπα-Νικόλας. Μπόρεσε δε να διεισδύση στο βάθος της αγιασμένης αυτής ύπαρξης και να αντιληφθή το πλήθος των χαρισμάτων της, τα οποία ήταν επιμελώς κρυμμένα κάτω από το κέλυφος της απλότητας και της ταπείνωσης, γιατί ήταν και εκείνος εντεταγμένος στην ίδια προοπτική, ήταν δηλαδή, φορέας της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Τον ονομάζει άξιο λειτουργό του Υψίστου και τον αντιπαραβάλλει με τους “επαγγελματικούς ιερείς”, όπως τους αποκαλεί, και συνεχίζει: 

“Είναι ο ταπεινότερος των ιερέων και ο απλοϊκότερος των ανθρώπων... είναι αξιαγάπητος, είναι απλοϊκός και ενάρετος, είναι άξιος του πρώτου Μακαρισμού του Σωτήρος”.

Ήταν, όπως όλοι οι Άγιοι, αφιλοχρήματος και ελεήμων. 

“Περνούσε πολύ χρήμα από τα χέρια του, αλλά αμέσως διοχετευόταν στην ελεημοσύνη. Ως και νεαρούς διάκους βοηθούσε να σπουδάσουν. 

Πολλές φορές δεν είχε ούτε μια πεντάρα πάνω του. Χωρίς να το προσέξη κάποτε πήρε ένα αμάξι να τον πάη σε κάποιο σπίτι. Όταν έφθασαν και ηθέλησε να πληρώση... κοιτάζει για χρήματα, ξανακοιτάζει, τίποτα. 

Βρέθηκε σε αμηχανία. 

Του λέγει ο αμαξάς: “Δεν είσαι συ ο εφημέριος του Αγίου Ιωάννου, ο παπα - Νικόλας;”

- “Ναι, παιδί μου, εγώ είμαι”.

- Έ, δεν θέλω λεφτά. Μόνον την ευχή σου!””. 

Σε μια άλλη περίπτωση κάποιος, που του διάβασε κάποτε παράκληση, του έδωσε ως πληρωμή κάποιο σεβαστό ποσόν, μέσα σε κλειστόν φάκελο. Αυτός, καθώς πήρε τον φάκελο, τον έδωσε αμέσως κλειστόν σε μια πτωχή, που τον περίμενε πότε να τελειώση την παράκληση. Ο άνθρωπος που του τον έδωσε, άναψε από στενοχώρια. “Μα τον ευλογημένον”, έλεγε, “να μην κοιτάξη καν τι του έδωσα;!”.

Έδειχνε μεγάλη υπομονή στους πειρασμούς και τις δοκιμασίες και αφάνταστη ψυχραιμία. Έλεγε κάποτε ο ίδιος, συμβουλεύοντας μια πνευματική του κόρη: 

“Εγώ παιδί μου με την υπομονή τα έβγαλα πέρα τα τόσα σκάνταλα που μου παρουσιαζόντουσαν”.

Μεγάλη σημασία έδινε στην προσοχή και την συγκέντρωση του νου κατά την διάρκεια της προσευχής και της λατρείας. 

Στις διδασκαλίες του προς τα πνευματικά του παιδιά τόνιζε πολύ το σημείο αυτό. Μάλιστα, όταν έβγαινε να θυμιάση, κατά την διάρκεια του Όρθρου, πολλές φορές τον είδαν να θυμιά άδεια στασίδια, ενώ αντίθετα δεν θυμιούσε κάποιους από τους παρισταμένους. 

Με το πνευματικό του χάρισμα διέκρινε ότι, κάποιοι από τους παρόντες σωματικά ήσαν ουσιαστικά απόντες, αφού ο νους τους ήταν σκορπισμένος και τριγυρνούσε έξω εδώ κι εκεί, ενώ κάποιοι που απουσίαζαν, λόγω ασθενείας ή για άλλους λόγους, ανωτέρους της θελήσεώς τους, ήσαν νοερά παρόντες και προσευχόντουσαν την ώρα εκείνη.

Λειτουργούσε συχνά και μνημόνευε στην Αγία Πρόθεση πάρα πολλά ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων. 

Αξιώθηκε να ακούση ψαλμωδίες αγγέλων.

Προτρέπουμε την ανάγνωση του βίου του, που προκαλεί μεγάλη γλυκύτητα στην καρδιά, όρεξη για προσευχή, μετάνοια και διάθεση για διόρθωση και μίμηση της θεάρεστης ζωής του.

π. Γ. Παπαβαρνάβας

ΟΟΔΕ

* Πώς θα κοινωνήσει, αφού η λέπρα του είχε καταστρέψει το στόμα;

 Στο διάστημα του μισού αιώνα 

που λειτουργούσε ο άγιος Νικόλαος Πλανάς, 

χωρίς διακοπή 

(διότι δεν αρρώστησε ποτέ), 

έτυχε κάποια φορά εκεί στην ενορία του, 

σ’ ένα στενό δρομάκι να κρύβεται 

ένας λεπρός σε προχωρημένο στάδιο. 

Του είχαν φαγωθεί τα χείλη του 

από την φοβερή ασθένεια. 

Πήγε μια φορά ο Πατήρ να τον κοινωνήσει, 

αλλά το κατεστραμμένο του στόμα, 

δεν μπορούσε να παραλάβει 

το Άγιο Σώμα του Κυρίου. 

 Χωρίς κανένα, μα κανένα δισταγμό, 

ο άγιος έσκυψε 

και με το στόμα του επήρε το θείο Μαργαρίτη, 

που είχε πέσει και τον «κατέλυσε»!

Κατόπιν ο ασθενής μεταφέρθηκε σε λεπροκομείο 

μαζί με την κόρη του που είχε μολυνθεί 

και της είχαν φαγωθεί τα δάχτυλα...

(Διασκευή)

 Πηγή

|πρωτοδημοσιεύτηκε στις 2 Μαρτίου 2018

~ Διαβάστε ακόμα:

Ο μέθυσος Αλέκος κι ο ταπεινός λευίτης

  

Το φιλί του Ψάλτη

  

Χαστούκι στη ματαιοδοξία (αληθινή ιστορία) 

Ο παπα-Νικόλας Πλανάς († 2 Μαρτίου) μέσα από τη γραφίδα του Παπαδιαμάντη

Από τη ζωή του Αγίου Νικολάου Πλανά

Το ιστορικό εκκλησάκι του Προφήτη Ελισσαίου στο Μοναστηράκι

Ο θαυματουργός φτωχόπαπας της Αθήνας

Στην ενορία του Αγίου Νικολάου Πλανά

ΑΙΓΑΙΟΥ ΑΥΡΑ: Ο ταπεινός Άγιος Νικόλαος Πλανάς...

"Η ζωή του ταπεινου Αγίου Νικόλα Πλανά..." Ήταν δέκα η ώρα το βράδυ της 2ας Μαρτίου του 1932.

Έκανε το σημείο του Τιμίου Σταυρού.

Ψιθύριζε προσευχές.

Είπε: "Τον δρόμον τετέλευκα!".

"Δόξα σοι ο Θεός!".

"Η Θεία Χάρη να σας ευλογεί" ...και άλλα, και άφησε τον κόσμο αυτό.

* Οι εκπομπές Αιγαίου Αύρα, με την μοναδική φωνή του αγαπημένου μας ψάλτη

Μικές Κουλλιάς

και τα προσεγμένα κείμενα της

Kiriaki Alexiadou Emmanouilidou

δίνουν λίγο Φως στις σκοτεινές μας μέρες! Μοιράζομαι την τελευταία τους για έναν αγαπημένο Άγιο της εποχής μας. Καλή ακρόαση!

Mazlimi Maria

 ~

Eglise Grecque Orthodoxe Saints Constantin et Hélène

☆ Ο θαυμαστός τρόπος με τον οποίο ο Άγιος Εφραίμ Νέας Μάκρης και ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς «πήγαν» στην (αγία) Γερόντισσα Μακρίνα...

      |(Θεό)τρελα πράγματα! 

Σε όσους όμως ευλογημένους έχουν γνωρίζει έστω και λίγο τον κ.Μανώλη, δεν κάνουν τόσο μεγάλη εντύπωση...|

Ο Εμμανουήλ Καπετανάκης (πρ. Διευθ. Δημοτικής Εκπαιδεύσεως) αφηγείται προσωπικές εμπειρίες του κοντά στην μακαριστή Γερόντισσα Μακρίνα, Ηγουμένη της Ι. Μ. Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριάς Βόλου. 

Η (αγία) Γερόντισσα Μακρίνα εκοιμήθη 4 Ιουνίου 1995...

«Η Γερόντισσα είχε πάρα πολύ δυνατή προσευχή! 

Δηλαδή η προσευχή της Γερόντισσας τρυπούσε τον ουρανό, τρυπούσε πέτρες! 

Μια μέρα με φωνάζει και μου λέει: 

“θέλω μία χάρη από σένα”. 

Εγώ λέω 

“Γερόντισσα ότι θέλετε ευχαρίστως. 

Τι χάρη θέλετε;” 

Μου λέει: 

“έχω μία πάρα πολύ μεγάλη ευλάβεια στον Άγιο Εφραίμ της Νέας Μάκρης. 

Θα ήθελα να σας παρακαλέσω 

(μου μιλούσε στον πληθυντικό), 

θέλω ένα τεμάχιο Αγίου Λειψάνου”. 

Λέω: 

“είναι πάρα πολύ δύσκολο. 

Έχω την μητέρα μου τόσα χρόνια 

από το ‘84 μέχρι το ‘92, 

που έγινε αυτή η ιστορία (αρρώστησε η μητέρα του) 

8 χρόνια στο σπίτι, 

όπως την ξέρετε, 

δεν έχω πάει 8 χρόνια στη Γερόντισσα.

 Συνδέομαι με τη Γερόντισσα Μακαρία της Νέας Μάκρης 

και μετά από 8 χρόνια να πάω να της πω 

«ένα τεμάχιο λειψάνων να το πάω στην Πορταριά;». 

Και μου λέει: 

“σας παρακαλώ πάρα πολύ”. 

Λέω: 

“εντάξει Γερόντισσα ευχαρίστως. 

Κάντε ευχούλα 

κι εγώ θα το βρω το λείψανο να σας το φέρω. 

Δι’ ευχών σας, όχι με τις πλάτες τις δικές μου”. 

Μου λέει: 

“θέλω και κάτι άλλο”.

 Λέω “κι άλλο;”

 “Βέβαια” μου λέει. 

“Το άλλο που θέλετε, τί είναι;” 

Λέει: 

“ευλαβούμαι πάρα πολύ τον Άγιο Νικόλαο το Πλανά. 

Θα ήθελα, μου λέει, 

κι άλλο ένα τεμάχιο του Αγίου Νικολάου του Πλανά 

και να τα φέρετε για τα δύο μαζί”. 

Λέω: 

“Γερόντισσα είναι πάρα πολύ δύσκολο

διότι η λάρνακα από πληροφορίες που έχω,

είναι κλειδωμένη με 9 κλειδιά με επιτροπή.

 Οπότε πού να τους βρω τους εννιά 

να τους παρακαλέσω να ανοίξουμε τη λάρνακα, 

να πάρουμε το λείψανο και να σας το φέρω;”. 

Μου λέει 

“σας παρακαλώ πάρα πολύ, κάντε αγάπη”.

 Λέω 

“εγώ κάνω αγάπη και εσείς κάντε ευχή”. 

Και λέω από μέσα μου 

“άμα τα βρείτε εσείς, θα είναι ένα πολύ μεγάλο θαύμα”.

Κατεβαίνω στην Αθήνα την εποχή εκείνη 

και μία Τρίτη απόγευμα με παίρνουν τηλέφωνο και μου λένε 

“ο κύριος Καπετανάκης;”. 

Λέω “ο ίδιος”. 

Μου λέει “είστε πολύ τυχερός”. 

Λέω “γιατί;”.  

 “Ελάτε να σας δώσουμε το λείψανο του Αγίου Εφραίμ”.

 Χωρίς να έχω καμία επικοινωνία με τη Γερόντισσα (Μακαρία). 

Μου δίνει τη διεύθυνση που το είχανε φέρει σ’ ένα σπίτι. 

Πήγα στο σπίτι, 

πήρα το λείψανο, 

το φέρνω εδώ, 

το βάζω μέσα,

λαμπάδα, λιβάνι... 

Μου λέει η Μαρία 

“τι έγινε;”. 

Λέω: 

“το δι’ ευχών Μαρία, νάτο. 

“Κάναμε πολύ κόπο για να έρθει το λείψανο;” 

Λέει: “όχι”. 

Λέω: 

“η Γερόντισσα Μακρίνα!”. 

Αυτό έγινε ημέρα Τρίτη. 

Την Πέμπτη δέχομαι άλλο ένα τηλέφωνο.

“Ο κύριος Καπετανάκης;” 

Λέω “βέβαια”. 

Μου λέει 

“στο τάδε σημείο, στο τάδε σπίτι

σας έχουμε φέρει λείψανο του Αγίου Νικολάου του Πλανά.

Ελάτε να το πάρετε”. 

Τα έχασα... 

Πηγαίνω φέρνω το λείψανο, 

τα βάλαμε δίπλα δίπλα και παίρνω τηλέφωνο τον Παπαδημητρίου. 

Τον Ευάγγελο, ανιψιό του εκδότη Αλεξάνδρου Παπαδημητρίου 

και του λέω, το και το.

Και μου λέει 

“άκουσε να δεις, εφόσον ήρθαν οι Άγιοι, 

θα πάμε δι’ ευχών και πανηγυρικά”. 

Παίρνει τη γυναίκα του, 

παίρνει και μία Γεωργία, 

η οποία ήταν πολύ γνωστή στην Πορταριά 

και πήγαμε οι τέσσερις μας πανηγυρικά. 

Μας περίμεναν με εξαπτέρυγα, 

με θυμιάματα και και…

Η χαρά δε της Γερόντισσας Μακρίνας ήταν απερίγραπτη. 

Διότι τα ήθελε 

με όλη της την καρδιά αυτά τα λείψανα. 

Και οι Άγιοι ήρθανε

χωρίς να κάνω καμία ενέργεια 

και χωρίς να κάνω κανένα κόπο. 

Το λυπηρό είναι 

ότι όταν έγινε η εκφορά του λειψάνου της στην κηδεία, 

είχαν αφήσει ανοιχτή την πόρτα του κελιού 

και της τα κλέψανε. 

Και λέω, 

τόσο πολύ είναι το χριστιανικό συναίσθημα 

σε ορισμένους ανθρώπους που θέλουν 

και αυτή τη στιγμή να εκμεταλλευτούν;»

|Youtube: Η Γερόντισσα Μακρίνα της Ι. Μονής Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριάς-Βόλου! (dromokirix)

|εμείς από τη Φιλιππία Βενετσάνου

[δείτε αν θέλετε κι αυτό...

Το φιλί του Ψάλτη

 Κάθε σελίδα του και ένα δάκρυ …ένας γλυκός αναστεναγμός…μια θύμιση….Πενήντα ολάκερα χρόνια από νέος, ανύπαντρος ακόμα, ψάλτης στον Ταξιάρχη του όπως τον έλεγε με αγάπη. Τότε που στο χωριό υπήρχαν άλλες τέσσερις ενορίες …Η Παναγία στη Χώρα, Η Υπαπαντή στο Ξεχώρι κι ο Σωτήρας στα Πρίπιτσα … Δεν έλειψε ποτές του από Λειτουργία Κυριακή…

Αποσπερού αρχίζει η γιορτή και ο ήχος της Βδομάδας ! συνήθιζε να λέει όποτε έπαιρνε την θέση του στο ψαλτήρι για τον εσπερινό του Σαββάτου. Και ξελειτούργησε, χωρίς να προσμένει αντάλλαγμα, Παππούληδες που τον εκτίμησαν, τον πιστό και ταπεινό αυτόν διάκονο του αναλογίου …Και αυτός τους σεβάστηκε και δεν τους αρνήθηκε ποτέ. Πάντα τους υπάκουγε και τις μικροπαραξενιές τους τις υπέμενε κρυφοχαμογελώντας αγαθά…Και όλους τους έκλαψε σαν μικρό παιδί όταν έφυγαν για τα άνω σκηνώματα … Στο ξόδι τους τον θυμούνται να ψέλνει χαρμόσυνα δακρυσμένος, κοιτάζοντας κάθε τόσο με αγάπη από το υπερυψωμένο του στασίδι τις ησύχιες γνώριμες μορφές τους που τόσο τις αγάπησε.

Στις μεγάλες γιορτές πάντα ντυμένος με τα καλά του, της Λαμπρής τα ρούχα και από πάνω το πολυλιβανισμένο ρασάκι του, που του διάβασε ευχή ο Δέσποτας για να το φορεί και γι αυτό πάντα πριν το ντυθεί, συνήθιζε να το ασπάζεται σαν εικόνισμα με μια ευλάβεια απαράλλαχτη. Η φωνή του και αυτή ανέγγιχτη όπως τότε που ο δάσκαλός του ο Γεώργιος εκ Μάνης του μάθαινε τα πρώτα … πα βου γα στις πηγές της Βονάς, εκεί που ήχοι του Θεού αναμιγνύονταν με φωνές αγγελικές … Γαλήνια πάντα αυτή η φωνή, να φανερώνει την συγκίνηση αυτού που σέβεται τις ιερές στιγμές,τις ανεπανάληπτες … Ιεροπρεπής και τώρα στα γεράματά που ψέλνει με την γνώριμη σε όλους φωνούλα του, «φιλοξενούμενος» πλέον σε Εκκλησιά διπλανού χωριού που έχει ακόμα Παπά… Πόσο ευτυχισμένος είναι όταν μια φορά τον μήνα ο Παπά-Γιάννης έρχεται να λειτουργήσει στον Ταξιάρχη του … Δεν κυλάει μέρα χωρίς να τον επισκεφθεί δυο και τρεις φορές … Πάντα έχει μια αιτία όταν η γυναίκα του και τα παιδιά και τα εγγόνια από το τηλέφωνο τον μαλώνουν που βγαίνει μες στο κρύο…-Μα να αφήσω αφώτιστη την Εκκλησιά … Κύριε Ελέησον .. δεν παθαίνω τίποτα ! φυλάει ο Ταξιάρχης !

Σάββατο απόγευμα…Αύριο ο Παπά –Γιάννης θα είναι απ τις έξι στον ναό … Αχάραγα και αυτός θα έρθει να ετοιμάσει τα βιβλία του, να μελετήσει το Τυπικό της μεγάλης ημέρας …Κυριακή του Τελώνου και Φαρισαίου …Αρχίζει το Τριώδιο… Το βιβλίο που έχει μέσα την ψυχή του …Αυτό που πάντα του καρτέραγε πως και πως, να ανοίξει τις πύλες του ευσπλάχνου ελέους του Ζωοδότη Χριστού. Και τι πειράζει που δεν θα ρθει ο Παπά –Γιάννης για Εσπερινό αφού πρέπει να πάει κι αλλού ….Αυτός θέλει να θυμηθεί και να μνημονεύσει τόσους Λειτουργούς του Υψίστου που χρόνια κάθε τέτοιο απόγευμα γιορτάζανε μαζί του τον ερχομό της Θείας Κατάνυξης …Ναι θα πάει αυτός μόνος στον Ναό…Θα ανάψει όλα τα καντήλια του τέμπλου και μπρος στην εικόνα του Παντεπόπτη Χριστού πάνω στην πολυκαιρισμένη ψάθινη καρέκλα θα ακουμπήσει όρθιο το μεγάλο βιβλίο ….Θα πει το Απόδειπνο με τους Χαιρετισμούς της Παναγίας από την θέση του και ύστερα θα κατέβει αργά-αργά όπως τότε, θα βάλει τρεις στρωτές μετάνοιες μπροστά στον Χριστό θα του φιλήσει τα πόδια και ύστερα θα αγκαλιάσει το Τριώδιο …Θα το πάρει στα χέρια του με την ευλάβεια της πρώτης φοράς θα το φιλήσει και ύστερα σκυφτός με πίσω βήματα, θα ξαναπάει στην θέση του να ψάλει με όλη του την κατάνυξη σε ήχο πρώτο το: Μὴ προσευξώμεθα φαρισαϊκῶς, ἀδελφοί· ὁ γὰρ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται, ταπεινωθῶμεν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, τελωνικῶς διὰ νηστείας κράζοντες…. Ἱλάσθητι ἡμῖν ὁ Θεός, τοῖς ἁμαρτωλοῖς.

Όλα έτσι γινήκανε όπως τα είχε σχεδιάσει …Μόνο που κείνο το φιλί κράτησε ως το νύχτωμα …Τα χείλη του δεν θέλανε τίποτα άλλο να πουν εκείνη την νύχτα παίρνοντας τον δρόμο για το σπίτι …Μόνο ένα: Ὁ Θεός, ἰλάσθητι μοί τῷ ἁμαρτωλῶ, καί ἐλέησον μέ….

Καλό Τριώδιο …

Αφιερωμένο στην μνήμη του προπάππου μου Γεωργίου Κασκαμπούρη φτωχού και απλού δασκάλου Βυζαντινής Μουσικής εκ Μάνης και ιερού συνδαιτημόνος των Παπαδιαμάντη-Μωραϊτίδη στις ξακουστές Αγρυπνίες του Αγίου Παπά-Νικόλα του Πλανά στον Άγιο Ελισσαίο …

Βλ. βιογραφία Αγίου Νικολάου Πλανά Ο παπα Νικόλας Πλανάς Εκδόσεις «ΑΣΤΗΡ» Αθήνα 1979 σελ. 116. )

Νώντας Σκοπετέας

Ο μέθυσος Αλέκος κι ο ταπεινός λευίτης

Ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος για τον Άγιο Νικόλαο Πλανά

Κατά το έτος 1905-1907 υπηρετών εις τας τάξεις του στρατού, εφοίτων εις την Βυζαντινήν Μουσικήν Σχολήν «Ιωάννης ο Δαμασκηνός», την οποίαν είχεν ιδρύσει ο εκ Μονεμβασίας συμπατριώτης μου, αείμνηστος Ανδρέας Τσικνόπουλος, μουσικοδιδάσκαλος. Εις την ιδίαν Σχολήν εφοίτα και ο επίσης συμπατριώτης μου εκ Συκέας της Λακωνίας Ιωάννης Αλεξάκης, μετέπειτα Ιεροψάλτης. Ούτος ημέραν τινά λέγει μοι: «Να έλθης εις τον μικρόν ναόν του Προφήτου Ελισσαίου, εις τον οποίον γίνονται κατανυκτικαί αγρυπνίαι και ψάλλουν βυζαντινά οι Παπαδιαμάντης, Μωραϊτίδης, Τσώκλης και άλλοι. Θα ωφεληθής και θα μάθης πολλά αναγκαία, χρήσιμα και ωφέλιμα δια την ιεράν υμνωδίαν».[...]

Εις τας αγρυπνίας ήρχετο ανήρ τις, Αλέκος το όνομα, όστις έψαλλε, αλλ' ήτο μέθυσος, και ότε ήτο μεθυσμένος έψαλλε με κατάνυξιν και με δάκρυα. Ο Παπαδιαμάντης που τον ήξευρε όταν έψαλλε με κατάνυξιν έλεγε: «ο Αλέκος έχει κρασοκατάνυξιν» και πολλάκις τον εδίωκεν εκ της εκκλησίας. Ο παπα-Νικόλας, ως απλούς και άκακος, επειδή κατά τον ίδιον σοφόν παροιμιαστήν: «άκακος ανήρ, παντί πιστεύει», έλεγε: «καλός, καλός ο Αλέκος, έχει κατάνυξιν, έχει φόβον Θεού», και ενίοτε μετά την αγρυπνίαν τω έδιδε και μικράν αμοιβήν. Τούτο υπήρξεν αφορμή εις τον Αλέκο να πλησίαση τον παπα-Νικόλα και να γίνη οικείος του και αχώριστος, αλλ' υπήρξε και αφορμή σκανδάλου εις τινάς αδελφούς και εις εμέ, όστις ήμην νέος 22 - 23 ετών και εγνωρίζαμε τον Αλέκο, τινές δε είπον εις τον παπα-Νικόλα να διώξη τον Αλέκον, διότι ήτο μέθυσος και γίνεται σκάνδαλον εις τους αδελφούς. Αλλ' ο παπα-Νικόλας με την συνήθη απλότητα του, έλεγε: «καλός, καλός ο Αλέκος, αγαπά την εκκλησίαν, ψάλλει καλά». Ως τόσον ο Αλέκος επήρε θάρρος και με τρόπον έβαζε το χέρι και εις την τσέπην του παπα - Νικόλα και του αφαιρούσε τα χρήματα που του έδιδαν οι ευλαβείς χριστιανοί, δια να μνημόνευση τα ονόματα των προσφιλών γονέων, τέκνων, αδελφών και συγγενών των εις τας αγρυπνίας και Λειτουργίας.

Κάποτε ο παπα - Νικόλας είχε εις την τσέπη του αρκετά κέρματα και ο Αλέκος έβαλε το χέρι του και προσεπάθει να τα πάρη όλα. Ο παπα-Νικόλας αντελήφθη τούτο και χωρίς να θυμώση, να τον υβρίση, να τον ελέγξη, ηρκέσθη και τω είπε με πραότητα: «Αλέκο ήσυχα, ήσυχα- ήσυχα Αλέκο». Ο Αλέκος εξηκολούθει αφόβως και εισήρχετο ενίοτε και εις το Άγιον θυσιαστήριον και του αφήρει ό,τι είχε. [...]

Απορίαν και θαυμασμόν μοι προξενεί, όταν αναλογισθώ, ότι ο παπα-Νικόλας επί 15 περίπου ώρας ίστατο άυπνος και όρθιος, καίτοι υπέφερεν από τους πόδας του και είχε και άλλας ασθενείας. Ίστατο όλην την αγρυπνίαν 10-11 ώρας και κατά τα εξημερώματα μετέβαινεν εις την ενορίαν του και συνέχιζε τον Όρθρον και την Λειτουργίαν, άλλας 4-5 ώρας. Δεν θα ήτο δυνατόν να ίσταται τόσος ώρας, εάν δεν είχε υπομονήν μεγάλην. Αλλά και όσον μεγάλην υπομονήν εάν είχε, πάλιν δεν θα εβάσταζε. Τον παπα-Νικόλα άλλη τις ξένη δύναμις τον εβάσταζε: η δύναμις του Θεού, η χάρις του Αγίου Πνεύματος, «η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα», η τα αδύνατα δυνατά ποιούσα. Αρμόζει να είπη τις, ότι εν τω π. Νικολάω δεν έζη ο Νικόλαος, αλλά το εν ταις καρδίαις των πραέων αναπαυόμενον Πνεύμα Κυρίου: «εν καρδίαις πραέων αναπαύσεται πνεύμα Κυρίου, καρδία δε ταραχώδης καθέδρα διαβόλου», λέγει ο σοφός Παροιμιαστής.

Ο π. Νικόλαος ουδέποτε εταράχθη, ουδέποτε εθύμωσε, πάντας ηγάπα, υπέρ πάντων ηύχετο. Είχε δε την νοεράν προσευχήν, το χαροποιόν πένθος, το αείρυτον δάκρυον, άτινα τον κατέστησαν πράον και κληρονόμον της γης των πραέων, της Βασιλείας των Ουρανών.

Ας μιμηθώμεν και ημείς, αγαπητοί, κατά το δυνατόν, την ταπείνωσιν του αγίου παπα-Νικόλα, δια να επιβλέψη και εις ημάς ο Κύριος και μας υψώση. Ας μιμηθώμεν την πραότητα αυτού, δια να αναπαυθή και εις τας ιδικάς μας καρδίας το Πνεύμα του Κυρίου, ας μιμηθώμεν την εκείνου υπομονήν, ίνα εν τη υπομονή ημών κτησώμεθα τας ψυχάς ημών, και ούτω κληρονομήσωμεν την Ουράνιον και αιώνιον Βασιλείαν του Θεού. Ης γένοιτο πάντας επιτυχείν, ελέει και οικτιρμοίς, χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ι. Χριστού, και δια πρεσβειών της Πανάχραντου Μητρός Αυτού και πάντων των Αγίων. Αμήν.

περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ τχ. 16
(από το βιβλίο Ο παπα Νικόλας Πλανάς Εκδόσεις «ΑΣΤΗΡ» Αθήνα 1979)
Εμείς από εδώ

“Σώπα ευλογημένε είναι ο Χριστός και μας δοκιμάζει!” |Όταν ο Παπαδιαμάντης έχασε την ψυχραιμία του...

  Ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς πήγαινε για αγιασμό 

ή Ευχέλαιο σε σπίτια χριστιανών. 

Κάποια φορά βρέθηκε στο Κολωνάκι 

(με τον Παπαδιαμάντη που του έκανε τον ψάλτη) 

τον είχανε μάθει οι Κολωνακιώτες που ήταν ευλαβής και τον καλούσαν. 

Και κατεβαίνει από ένα αρχοντικό σπίτι -οι ζητιάνοι μεταξύ τους το λέγανε:
«Πού πάει ο παπάς; Πάει εκεί. Πάμε και μεις».
Και ήτανε στην ουρά, μπήκε λοιπόν ένας ζητιάνος 

που ήταν πιο τσίφτης και πηγαίνει κούτσα -κούτσα 

και του λέει, παπά δώσε μου. 

Και ότι είχε στη τσέπη του ο Άγιος τα έβγαλε και τα έδωσε.

 

Ήτανε δίπλα του ο Παπαδιαμάντης και του λέει:
– Παπά πρόσεξέ τον, γιατί αυτόν τον βλέπω στην πιάτσα.
– Ναι, ναι, ναι, δεν πειράζει, δεν πειράζει.
Και περπατώντας το τετράγωνο, 

αυτός κάνει το γύρο του τετραγώνου 

από την πολυκατοικία την επόμενη και πάει στο δεύτερο στενό, 

και κουτσαίνει πάλι και ξαναπάει μπροστά στον Άγιο. 

Και ξαναβγάζει από την άλλη τσέπη ο παπάς και τα δίνει. 

Θύμωσε ο Παπαδιαμάντης και του λέει:
– Παπά!!
– Ναι, ναι, το έχω υπόψη μου, το έχω υπόψη μου.

Στην τρίτη φορά κάνει το ίδιο. 

Εκεί, τα 'χασε, έχασε τον έλεγχο ο Παπαδιαμάντης και του λέει:
– Καλά δεν βλέπεις βρε παπά μου; 

Σήκωσε το κεφάλι σου να τον δεις. 

Αφού είναι ο ίδιος, φοράει τα ίδια ρούχα, τα ίδια σκέρτσα κάνει.

Και του λέει:
– Σώπα ευλογημένε, είναι ο Χριστός και μας δοκιμάζει.

Ο Χριστός, ο Κύριος όλων, το είπε ξεκάθαρα: 

«Ο,τι κάνατε σε έναν από τους ελάχιστους αδελφούς μου, το κάνατε σε μένα» 

(Ματθ. 25, 40). 

Είναι αψευδής ο λόγος του Θεού.

π.Γεώργιος-Προσκυνητής