Στέλιο, ἀγαπητὲ φίλε καὶ ἀδελφέ,Καλημέρα,
Ἄργησα νὰ σοὺ γράψω. Ἀπουσίαζα. Σοὺ ὀφείλω τὰ βιογραφικὰ ποὺ τὰφωτοτύπησα ἀπὸ τὸν τόμο ποὺ ἐκδόθηκε γιὰ τὰ τριάντα χρόνια τῆς ἐπισκοπικῆς του διακονίας.
Ἐκεῖνο ποὺ θάθελα νὰ σὲ βεβαιώσω εἶναιὅτι αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν Ἅγιος. Ζοῦσεἅγια. Εἴκοσι χρόνια ποὺ τὸν ἔζησα ἀπὸκοντὰ τὸ ἔβλεπα, τὸ ἐνοίωθα. Ἀκτινοβολοῦσε φῶς, γέλιο, ἤρεμο. Ἁπλὸς σ’ ὅλα του. Φτωχὸς μέχρι τρέλας. Λιτὸς ἀπερίγραπτα.
Ντρέπομαι ὅταν ἀναλογίζομαι τὸ πόσες φορὲς λειτούργησα μαζί του κιἐγὼ φοροῦσα στολὲς πλούσιες κι αὐτὸς ἦταν πλάι μας φτωχότατος.
Θὰ σοὺ πῶ κάτι γιὰ νὰ θαυμάσεις πάνω σ’ αὐτό. Ἀγόρασα μία βαλίτσα,κάποτε, γιὰ τὶς στολές μου ὅταν μετακινούμουνα. Δερμάτινη. Ἦλθε λοιπὸν στὴν Ἐκκλησία, ὡς τοποτηρητής. Εἶχε μία βαλίτσα ξύλινη –ἐσωτερικὰ ἐπενδυμένη μὲ ταπετσαρία χάρτινη, σὰν κι αὐτὲς ποὺ ἔχουν κάτι λαϊκὰ μπαοῦλα. Ντράπηκα. Παπὰς ἐγώ. Δεσπότης αὐτός. Τοῦ λέω, «Γέροντα δὲν πάει ἄλλο. Θὰ πάρετε τὴ βαλίτσα τὴ δική μου». Ἐπαναστάτησε. «Ὄχι» μοῦ λέει, «ἐσὺ εἶσαι οἰκογενειάρχης, ἔχεις παιδιὰκαὶ ἄλλα τέτοια». Τελικὰ τὴν πῆρε. Ὕστερα ἀπὸ μέρες μοῦ τηλεφώνησε. «Ἔλα νὰ πᾶμε νὰ λειτουργήσουμε σὲ κάποια κωμόπολη». Πάω, τί νὰ δῶ. Ἡ ξύλινη...
βαλίτσα. «Πάλι τὰ ἴδια» τοῦ λέω. «Παιδάκι μου, μοῦ λέει, «ἔπιασε τόπο,τὴν ἔδωσα σὲ μία φτωχιά».
Πήγαμε, κάποτε μὲ τοῦ δικούς μου στὴ Σιάτιστα νὰ τὸν ἐπισκεφθοῦμε. Καὶτί νὰ δοῦμε: Σφουγγάριζε τὶς σκάλες τῆς Μητρόπολης. «Αὐτὰ τὰ λεφτὰποὺ θὰ ’δινα σὲ μία γυναίκα τὰ βάζω στὸ φιλόπτωχο – κι ὕστερα μὴξεχνᾶτε πὼς ἂν ἤμουνα στὸ μοναστήρι θὰ ἔκανα κάποιο διακόνημα».
Μοῦ διηγήθηκε κάποιος: Ἦταν ὁ πρῶτος καιρὸς ποὺ εἶχε ἔλθει στὴΜητρόπολη. Δὲν ἦταν ἀκόμα γνωστός. Πῆγε μία Κυριακὴ σὲ χωριὸ στὸΒόιο. Τελείωσε ἡ Λειτουργία. Βγῆκε ἔξω καὶ περίμενε κανένας νὰ τὸν μαζέψει γιὰ τὸν πάει στὴ Σιάτιστα. Αὐτοκίνητο δὲν εἶχε μέχρι ποὺ πέθανε.Στάθηκε ἕνας μὲ τὸ αὐτοκίνητό του, αὐτὸς πού μοῦ τὰ διηγεῖται, καὶ τοῦλέει. «Παπούλη ποῦ πᾶς»; Λέει αὐτὸς Σιάτιστα». «Καὶ ἐγὼ ἐκεῖ πάω, ἀλλὰ ἔχω δίπλα μου τὴ γυναίκα μου. Πρέπει νὰ στριμωχθοῦμε». Τοῦ λέειὁ Δεσπότης. «Στὴν καρότσα μὲ παίρνεις; Λέει «Ναί». Ἀνέβηκε στὴν καρότσα. Φτάσαμε στὴ Σιάτιστα. Θέαμα. Ἔτρεξαν ἄνθρωποι. Στάθηκαν μπροστὰ στὸν ἐπίσκοπο. Τὸν βοήθησαν νὰ κατέβει. Χειροφιλήματα.Ρωτάει ὁ ἄνθρωπος. «Ποιὸς εἶναι;» «Ὁ Δεσπότης». Ἀρχίζει νὰ κλαίει. «Ἔβαλα», μοῦ λέει, «τὸν Δεσπότη στὴν καρότσα κι ἄφησα τὴ γυναίκα μου στὸ κάθισμα». Καὶ τέτοια περιστατικά, Στέλιο πολλά. Αὐτὸς ὁ Ἅγιοςἄφησε περιουσία στὴ Μητρόπολη. Τὰ μοναστήρια του.
Ἀτέλειωτες ὧρες ἐξομολόγηση. Ἡ μισὴ Κοζάνη πήγαινε σ’ αὐτόν. Ἀγρυπνίες. Κόσμος ἀπὸ Καστοριά, Γρεβενά, Κοζάνη, Πτολεμαΐδα. Δύο φορὲς ἔκανε τοποτηρητὴς ἀπὸ 2-3 μῆνες καὶ τὰ γύρισε ὅλα τὰ χωριὰ τῆς περιοχῆς, ἑκατὸν πενήντα (150) τὸν ἀριθμό, ἀπὸ δύο φορές!
Στὴν Κηδεία του, ὅταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, εἶπε ὅτι σήμερα κηδεύουμε ἕναν ἅγιο, ὁ κόσμος ὅλος φώναξε μὲ μία φωνὴ τρεῖς φορὲς«Ἅγιος». Ἀκόμα σηκώνεται ἡ τρίχα μου.
Αὐτὲς τὶς ἡμέρες κυκλοφόρησε ἕνα βιβλίο «Ὁ Φιλομόναχος Ἐπίσκοπος».Μόλις τὸ πάρω θὰ στὸ στείλω.
Χαιρέτα ὅλους. Εὔχου – Εὔχομαι.
Δικός σου,
Παπα-Γιώργης
Κοζάνη, 12 Μαρτίου 2006
Περιοδικό Χριστιανικη Βιβλιογραφία, Μάρτιος 2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου