επαναδημοσίευση-
(Γράφτηκε για τις εκλογές του 2012 αλλά είναι επίκαιρο-δυστυχώς- και σήμερα)
Σιωπηλές, αμήχανες, θυμωμένες, -σαν τους ανθρώπους- οι εκλογές.
Κι' όλα τούτα έγιναν ένα γερό χαστούκι στα ροδαλά μάγουλα της πάλαι ποτέ εξουσίας και ένα παιχνίδι -που δεν ξέρουν πώς να το χειριστούν- στα χέρια των "επαναστατών".
Αυτοί που κελαηδούσαν αλαζονικά τα περί σωτηρίας, πάγωσαν και τώρα προσπαθούν να διασώσουν τα κεκτημένα της θέσης τους, με συμμαχίες έως και αλλόκοτες.
Οι άλλοι, που επίσης θα μας έσωζαν φέρνοντας τα πάνω κάτω, δεν ήλπιζαν τέτοια ποσοστά -παραγνωρίζοντας το μέγεθος της επενδυόμενης σ' αυτούς απελπισίας- και τώρα ως κυρίαρχοι της ημέρας, έγιναν επικίνδυνοι ως παιδάκια που έχουν το κουτί με τα σπίρτα.
Στις συζητήσεις της τηλεόρασης το δίλημμα έγινε "συμμαχία ή ακυβερνησία" και η υποκρισία ξανάπιασε δουλειά.
Νούμερα, συσχετισμοί, πράγματα άσχετα με μας. Αν θα μας δώσει λεφτά η Ευρώπη (τόχουμε ξαναπεί: Και βέβαια θα μας δώσει αλλιώς θα χαθεί μαζί μας. Άλλωστε αυτά τα χρήματα είναι για να πληρώσουμε τους ίδιους τους νταβατζήδες μας και όχι για μισθούς και συντάξεις όπως - ξεδιάντροπα- συνεχίζουν να λένε.)
Αυτό που ενδιαφέρει τον κοσμάκη, ούτε το ακουμπάνε:
Την κατάσταση φτώχειας του λαού, δεν την κουβεντιάζουν.
Την αναξιοπρέπεια στην οποία μας οδηγούν με το "κούρεμα" των εθνικών θεμάτων, δεν την συζητούν.
Και -κυρίως- δεν αναφέρονται στην αιτία των κακών πραγμάτων που μας συμβαίνουν.
Αυτό σημαίνει πως η ειλικρινής αυτοκριτική δεν είναι στο σχεδιασμό τους. Απλά ψάχνουν γιατί έχασαν ψηφοφόρους και ποιό θα είναι το επιτυχημένο επικοινωνιακό τρικ που θα τους φέρει πίσω.
Όμως η αλήθεια της αποτυχίας τους είναι μόνο μία λέξη:
Απομάκρυνση. Με χίλιους τρόπους απομάκρυνση από τον Θεό.
Δεν είναι παπαδίστικο αυτό. Είναι ρεαλιστικό.
Οι εκάστοτε κυβερνήσεις -άλλοτε εμφανώς και άλλοτε υπογείως- με νόμους και παραλείψεις πολέμησαν την Ορθοδοξία, στο όνομα ενός κίβδηλου "προοδευτισμού" ή στο όνομα συμβάσεων με τους "πολιτισμένους" της Ευρώπης.
Επέλεξαν τον Θεό ως αντίπαλο και τώρα Εκείνος είναι όντως αντίπαλός τους. Τους απέδειξε, με εκκωφαντικό τρόπο, πώς μπορεί να κατακρημνίσει τις θνησιγενείς εξουσίες τους και τους μπερδεύει την γλώσσα ώστε να μην μπορούν ούτε μεταξύ τους να συνεννοηθούν, σαν σε μιαν άλλη Βαβέλ.
Το πυργόσπιτο της εξουσίας που πάνε να χτίσουν θα γκρεμιστεί, όσο συνεχίζουν να περιφρονούν τον Κτίστη των πάντων.
Διαβάστε τις προγραμματικές τους δηλώσεις και θα δείτε με πόσο θράσος Τον πολεμούν.
Όσο αυτό συνεχίζεται, τόσο το πράγμα θα μπερδεύεται, για το λεγόμενο πολιτικό σύστημα.
Την πατρίδα όμως την κρατάμε εμείς και όχι αυτοί.
Κυρίως την κρατούν ζωντανή τα κομποσχοίνια των ασκητών και οι προσευχές των απλών.
Μην πιστεύετε τους φόβους που προσπαθούν να επιβάλουν για να εξασφαλίσουν την θέση τους.
Ο,τι και να κάνουν, η μεγάλη και τελική υπογραφή είναι Αλλουνού.....
Το κυριότερο όπλο το έχουμε εμείς και είναι η προσευχή.
Στη γωνίτσα μας, όπως πάντα, εμείς οι μικροί και καθημαγμένοι, με τα "Πατερμά" μας, τα δάκρυα και την ικεσία, έχω την βεβαιότητα ότι θα προσελκύσουμε το έλεός Του για τούτη την πατρίδα που δεν έφυγε μαζί τους για το χείλος του γκρεμού αλλά έμεινε πίσω να περιμένει την Στιγμή, κρυμμένη στην σκιά του Αη Νεκτάρη, των Παϊσίων, των Πορφυρίων, της Ματρωνίτσας και όλων των Αγίων.
Αφήστε τους να πάνε στον γκρεμό που επέλεξαν.
Εμείς θα μείνουμε πίσω, για να υπάρχει κάποιος να βάλει λιβάνι στο θυμιατό, την στιγμή που Εκείνος θα ορίσει ότι θα ξαναχτυπήσουν οι καμπάνες, χαρμόσυνα.....
Είμαστε σε δρόμο λευτεριάς και το σύνθημα είναι " Επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου μου. Η καρδία μου και η σαρξ μου ηγαλλιάσαντο επί Θεόν ζώντα".
(Που σε ελεύθερη μετάφραση θα πει: Τρελαίνομαι να είμαι στην αυλή Σου και λιγώνεται η καρδιά μου, από το πόθο Σου Κύριέ μου)
Μεγάλη φράση για να τη θυμάσαι αν δεν την ζεις. Γιαυτό με τούτο το σύνθημα, κανείς δεν θα βρει κερκόπορτα ν' ανοίξει, επειδή δεν το θυμούνται καθώς δεν το ζουν!
Αυτοί που κελαηδούσαν αλαζονικά τα περί σωτηρίας, πάγωσαν και τώρα προσπαθούν να διασώσουν τα κεκτημένα της θέσης τους, με συμμαχίες έως και αλλόκοτες.
Οι άλλοι, που επίσης θα μας έσωζαν φέρνοντας τα πάνω κάτω, δεν ήλπιζαν τέτοια ποσοστά -παραγνωρίζοντας το μέγεθος της επενδυόμενης σ' αυτούς απελπισίας- και τώρα ως κυρίαρχοι της ημέρας, έγιναν επικίνδυνοι ως παιδάκια που έχουν το κουτί με τα σπίρτα.
Στις συζητήσεις της τηλεόρασης το δίλημμα έγινε "συμμαχία ή ακυβερνησία" και η υποκρισία ξανάπιασε δουλειά.
Νούμερα, συσχετισμοί, πράγματα άσχετα με μας. Αν θα μας δώσει λεφτά η Ευρώπη (τόχουμε ξαναπεί: Και βέβαια θα μας δώσει αλλιώς θα χαθεί μαζί μας. Άλλωστε αυτά τα χρήματα είναι για να πληρώσουμε τους ίδιους τους νταβατζήδες μας και όχι για μισθούς και συντάξεις όπως - ξεδιάντροπα- συνεχίζουν να λένε.)
Αυτό που ενδιαφέρει τον κοσμάκη, ούτε το ακουμπάνε:
Την κατάσταση φτώχειας του λαού, δεν την κουβεντιάζουν.
Την αναξιοπρέπεια στην οποία μας οδηγούν με το "κούρεμα" των εθνικών θεμάτων, δεν την συζητούν.
Και -κυρίως- δεν αναφέρονται στην αιτία των κακών πραγμάτων που μας συμβαίνουν.
Αυτό σημαίνει πως η ειλικρινής αυτοκριτική δεν είναι στο σχεδιασμό τους. Απλά ψάχνουν γιατί έχασαν ψηφοφόρους και ποιό θα είναι το επιτυχημένο επικοινωνιακό τρικ που θα τους φέρει πίσω.
Όμως η αλήθεια της αποτυχίας τους είναι μόνο μία λέξη:
Απομάκρυνση. Με χίλιους τρόπους απομάκρυνση από τον Θεό.
Δεν είναι παπαδίστικο αυτό. Είναι ρεαλιστικό.
Οι εκάστοτε κυβερνήσεις -άλλοτε εμφανώς και άλλοτε υπογείως- με νόμους και παραλείψεις πολέμησαν την Ορθοδοξία, στο όνομα ενός κίβδηλου "προοδευτισμού" ή στο όνομα συμβάσεων με τους "πολιτισμένους" της Ευρώπης.
Επέλεξαν τον Θεό ως αντίπαλο και τώρα Εκείνος είναι όντως αντίπαλός τους. Τους απέδειξε, με εκκωφαντικό τρόπο, πώς μπορεί να κατακρημνίσει τις θνησιγενείς εξουσίες τους και τους μπερδεύει την γλώσσα ώστε να μην μπορούν ούτε μεταξύ τους να συνεννοηθούν, σαν σε μιαν άλλη Βαβέλ.
Το πυργόσπιτο της εξουσίας που πάνε να χτίσουν θα γκρεμιστεί, όσο συνεχίζουν να περιφρονούν τον Κτίστη των πάντων.
Διαβάστε τις προγραμματικές τους δηλώσεις και θα δείτε με πόσο θράσος Τον πολεμούν.
Όσο αυτό συνεχίζεται, τόσο το πράγμα θα μπερδεύεται, για το λεγόμενο πολιτικό σύστημα.
Την πατρίδα όμως την κρατάμε εμείς και όχι αυτοί.
 |
| (Η φωτογραφία είναι δάνειο από το "Ρωμέικο Οδοιπορικό) |
Μην πιστεύετε τους φόβους που προσπαθούν να επιβάλουν για να εξασφαλίσουν την θέση τους.
Ο,τι και να κάνουν, η μεγάλη και τελική υπογραφή είναι Αλλουνού.....
Το κυριότερο όπλο το έχουμε εμείς και είναι η προσευχή.
Στη γωνίτσα μας, όπως πάντα, εμείς οι μικροί και καθημαγμένοι, με τα "Πατερμά" μας, τα δάκρυα και την ικεσία, έχω την βεβαιότητα ότι θα προσελκύσουμε το έλεός Του για τούτη την πατρίδα που δεν έφυγε μαζί τους για το χείλος του γκρεμού αλλά έμεινε πίσω να περιμένει την Στιγμή, κρυμμένη στην σκιά του Αη Νεκτάρη, των Παϊσίων, των Πορφυρίων, της Ματρωνίτσας και όλων των Αγίων.
Αφήστε τους να πάνε στον γκρεμό που επέλεξαν.
Εμείς θα μείνουμε πίσω, για να υπάρχει κάποιος να βάλει λιβάνι στο θυμιατό, την στιγμή που Εκείνος θα ορίσει ότι θα ξαναχτυπήσουν οι καμπάνες, χαρμόσυνα.....
Είμαστε σε δρόμο λευτεριάς και το σύνθημα είναι " Επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου μου. Η καρδία μου και η σαρξ μου ηγαλλιάσαντο επί Θεόν ζώντα".
(Που σε ελεύθερη μετάφραση θα πει: Τρελαίνομαι να είμαι στην αυλή Σου και λιγώνεται η καρδιά μου, από το πόθο Σου Κύριέ μου)
Μεγάλη φράση για να τη θυμάσαι αν δεν την ζεις. Γιαυτό με τούτο το σύνθημα, κανείς δεν θα βρει κερκόπορτα ν' ανοίξει, επειδή δεν το θυμούνται καθώς δεν το ζουν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου