Ψυχή καμίνι όπου
καίγεται ο εχθρός.
Φλογισμένο
ηφαίστειο, εδόθη στη σκλάβα πατρίδα.
Μάτια μεγάλα,
εκστατικά, άγρια,
που αρκούν να σε
κοιτάξουν για να σε εμψυχώσουν.
Μέσα τους
αναδεύεται όμως γλυκύτητα και ανθρωπιά.
Φωνή βαριά, πολεμόκραχτη
– μελιστάλαχτη όμως.
Όλα άγρια είναι
πάνω της κι όμως όλα μια γλυκύτητα έχουν.
Οι φλέβες,
μελανόμαυρες, τινάζονται, για να σου δείξουν
την ψυχή της, τη
δύναμή της.
Ξέρει ν’
αποστομώνει τον εχθρό. Ξέρει πώς να νικά.
Πώς να στήνει
Θερμοπύλες και Μαραθώνες. Πώς να κρίνει.
Πώς να υπομένει
αχτίδα φωτός – 400 χρόνια, λεν –
πώς να μεταδίδει
τον ηρωισμό, το θάρρος.
Την ελπίδα, την
αισιοδοξία.
Πώς ν’ αψηφά το
θάνατο διά την θρησκεία, την ελευθερία και την τιμή…
Και να! Πετάχθηκε
ξανά «σαν πρώτα αντρειωμένη» κι ευλογημένη απ’ το
Θεό σκορπά της
λευτεριάς τα χάδια.
Το αίμα άλικο
πετιέται απ’ τις φλέβες της.
Κι όμως… εστάθη
ορθή και πάλεψε σα Διγενής στ’ αλώνια.
Τιμή σε Σε,
Καπετάνισσα!
Δε σε φοβίζουν οι
καπνοί, η πείνα και η δίψα.
Κι αν έρθουν οι
Νέρωνες, καλώς να ΄ρθούν!
Το αίμα σου άγνισε
τη σκλαβωμένη γη.
Αιμοσταγούσα
κείτεσαι, ακίνητη, αστέναχτη,
δίχως να χύσεις
δάκρυ.
Τιμή σε Σε,
Καπετάνισσα! Δόξα σε Σένα, αιώνια!
Όλγα – Μαρία
Γκαραγκούνη Σκόνδρα
Αναδημοσίευση
από το περιοδικό "Η Δράσις μας",
από το περιοδικό "Η Δράσις μας",
Μάρτιος 2004.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου