Τώρα τι λες, μπαμπά;

Όταν ήμουν μικρή, περπατούσαμε έναν δρόμο γύρω στο εικοσάλεπτο με τα πόδια για να πάμε στη γιαγιά μου. Αυτό το κάναμε κάθε απόγευμα και επιστρέφαμε αργά το βράδυ.

Την φωτογραφία φιλοτέχνησε η Βίλυ Σαμαλτάνη του volosnow.gr ,
όπου πρωτοδημοσίευσα το κείμενο

Το απόγευμα ήταν όμορφα αλλά τη νύχτα φοβόμουν, ιδιαίτερα στο κομμάτι του δρόμου όπου περνούσαμε από ένα χωράφι.

Αυτό το χωράφι ήταν στο απόλυτο σκοτάδι, καθώς δεν υπήρχαν τα φώτα του δρόμου, και σ’ ένα σημείο στένευε και γινόταν διάδρομος του ενός ατόμου, ανάμεσα στους φράχτες ενός μοναχικού αγροτόσπιτου όπου ούρλιαζαν σκυλιά.

Μάλιστα θυμάμαι ότι ένα βράδυ σκοντάψαμε σε έναν μεγάλο σκοτεινό όγκο. Ήταν ένας γαϊδαράκος που είχε κόψει το σκοινί του και βγήκε μπροστά μας. Εμείς όμως τρομάξαμε πολύ.

Ακριβώς αυτή την αίσθηση ότι δηλαδή είμαι -ότι είμαστε να λέω καλύτερα- σε ένα σκοτεινό δρομάκι με τα σκυλιά ολόγυρα να αλυχτούν έχω όταν ακούω ειδήσεις.

Από ποιο σκυλί να φυλαχτείς….Ο Σόϊμπλε,  η Λαγκάρντ, οι αξιωματούχοι, όλοι έχουν σκυλιάσει.

Μου λένε αριθμούς αλλά εγώ έχω ψυχή, καρδιά, πατρίδα, άδεια τσέπη και δεν ξέρω πώς να παλέψω τα νούμερά τους. Αυτοί πάλι ξέρουν μόνο την λογική των εξισώσεων και με το «λογικώς συνεπάγεται» να παραπέμπει σε πεθαμένο πολίτη μιας δύστροπης χώρας, δεν λαμβάνουν υπόψιν το ότι έχω ανάσες…ακόμη. Ίσως και να τους ενοχλεί, όταν η ανάσα μου ακούγεται. Και οι δικές σας ανάσες ενοχλούν επίσης.

Αλλά μας χαρίζει ο Θεός ζωή. Εμείς φταίμε;

Το ευχάριστο είναι πως περνώντας τα χρόνια, εκείνο το στενό έπαψε να είναι σκοτεινό μονοπάτι.

«Διάνοιξη δρόμου» το λένε αυτό και σημαίνει ότι φαρδαίνει ο δρόμος και μπορούν να περνούν και δυο και τρεις άνθρωποι μαζί. Φυσικά δεν υπάρχουν πια σκυλιά, καθώς το αγροτόσπιτο έχει απαλλοτριωθεί, έχουν μπει φώτα και οι άνθρωποι άφοβα διαβαίνουν όλη τη νύχτα.

Το σημαντικό είναι να αντέξεις μέχρι να γίνει η διάνοιξη της οδού και να μαζευτούν τα σκυλιά…….

«Πες καλέ το Πάτερ ημών» έλεγε η μάνα μου «και μη φοβάσαι».

Κάνω το ίδιο και τώρα αλλά φοβάμαι. Ίσως επειδή έχει πεθάνει ο μπαμπάς μου που μου έλεγε «Μην φοβάσαι Λενιώ. Αν μας ορμήσουν, θα τους στρίψω το λαρύγγι ».

Κι’ εγώ τον πίστευα και η αλήθεια είναι πως δεν μας δάγκωσαν ποτέ εκείνα τα σκυλιά.

Τώρα τι λες, μπαμπά;