Η μέρα ήταν ζεστή, η πιο ζεστή μέχρι σήμερα του χρόνου, ηλιόλουστη και ανοιξιάτική. Το βράδυ ξεκινούσε γλυκό και ήρεμο. Στις προβλέψεις διαβάζαμε για βροχή από αύριο που θα έκανε και πιο δροσερή την ατμόσφαιρα. Ξεκίνησα για να γυρίσω στο σπίτι μου. Το λεωφορείο ανέβαινε την λεωφόρο Ταρλάμπασι και λίγο πριν μπει στο καινούργιο υπόγειο τούνελ στο Ταξίμ είδα μερικές ψιχάλες να βρέχουν τον δρόμο και το λεωφορείο. Κατέβηκα στην υπόγεια διάβαση, μπήκα στο μετρό και μετά μία στάση ξανακατέβηκα,
Και εκεί τι να δώ! Μέσα σε 10 λεπτά θαρρείς και είχε έρθει ο κατακλυσμός. Τα ύστερα του κόσμου. Μόλις βγήκα από το μετρό κόπηκε το ρεύμα. Το τρένο σταμάτησε Τυχερός ήμουν που δεν ήμουν στη μέση κάποιας στάσης. Ανέβηκα τις κυλιόμενες με τα πόδια και εκεί στον προθάλαμο της εισόδου βλέπω άντρες και γυναικόπαιδα συγκεντρωμένα και αμετακίνητα. Ρωτώ τι συμβαίνει και μου δείχνουν τη σκάλα. Το νερό τρέχει από τα σκαλοπάτια και χάνεται στα σιφόνια που είναι στο τελείωμα της σκάλας. Είναι τόσο πολύ που νομίζεις πως η έξοδος του σταθμού έγινε τεχνητό συντριβάνι. Μωρά κλαίνε, ένα κοριτσάκι φωνάζει πως θέλει να φύγει. Η μαμά του προσπαθεί να το καθησυχάσει . Χαμός.
Απέξω ακούγεται δυνατός ο ήχος βροχής και μπουμπουνητά. Αποφασίζω να ανεβώ γρήγορα πάνω και να περάσω απέναντι ακριβώς, σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο όπου είναι μια καφετέρια την οποία κάποτε επισκέπτομαι, μέχρι να σταματήσει η βροχή. Γίνομαι μούσκεμα στα τριάντα, το πολύ, μέτρα που χρειάζεται να διασχίσω.
Πρόκειται για την πιο απόλυτη βροχή. Κατάσταση απερίγραπτη. Δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο, ή τουλάχιστον δεν βρέθηκα ποτέ στην μέση μιας τέτοιας καταιγίδας στην καρδιά μιας μεγάλης πόλης. Βροντές, αστραπές, κεραυνοί, πολλοί κεραυνοί..Ο ήχος τους εκκωφαντικός, η όψη τους φοβερή, σε καθηλώνει. Οι βροχή θαρρείς και πέφτει με τους κουβάδες, παρατηρώ ότι το ρεύμα έχει κοπεί σε όλη την περιοχή μέχρι το Ταξιμ. Κατασκότεινα. Τα φανάρια έχουν σβήσει, τα αυτοκίνητα κορνάρουν οι συναγερμοί χτυπούν, σειρήνες από αυτοκίνητα της αστυνομίας και της πυροσβεστικής ακούγονται. Ορυμαγδός.
Το ξενοδοχείο βάζει μπροστά την γεννήτρια και φωτίζεται. Μαζί του φωτίζεται κάπως και ο δρόμος. Κάθε σοβαρή επιχείρηση, αλλά και μικρότερα μαγαζιά, έχει εδώ και από μία ηλεκτρική γεννήτρια για την περίπτωση διακοπής του ρεύματος. Με τους ρυθμούς που γίνονται οι διακοπές θα κάνουν απόσβεση σε ελάχιστο χρόνο. Δεκάδες ένοικοι έχουν βγει έξω από την είσοδο του ξενοδοχείου και κοιτούν το εντυπωσιακό θέαμα. Η βροχή φτάνει σε σχεδόν ώς εκεί αλλά δεν τους πειράζει. Στη γωνία παρατηρώ έναν άστεγο που έχει χωθεί για να περάσει η μπόρα. Ξαπλώνει σύριζα σε μια κολόνα και βάζει μια μικρή γεμάτη τσάντα για προσκεφάλι. Οι πορτιέρηδες του ξενοδοχείου προσπαθούν να διαχειριστούν το συνωστισμό. Οι περισσότεροι περίεργοι ένοικοι είναι Άραβες τουρίστες με τις κυρίες του, ή έστω κάποιες από αυτές. Τραβούν βίντεο την βροχή. Βγάζουν επιφωνήματα θαυμασμού με τους κεραυνούς. Φωτογραφίζονται μεταξύ τους, Βγάζουν σέλφις. Τώρα το τί θα δει στην φωτογραφία η κυρία με το μαύρο τσαρσάφι, που έχει το πρόσωπό της καλυμμένο ως τα μάτια και τραβάει με φόντο την κατασκότεινη λεωφόρο, αυτό μόνο εκείνη το ξέρει.
Το ξενοδοχείο βάζει μπροστά την γεννήτρια και φωτίζεται. Μαζί του φωτίζεται κάπως και ο δρόμος. Κάθε σοβαρή επιχείρηση, αλλά και μικρότερα μαγαζιά, έχει εδώ και από μία ηλεκτρική γεννήτρια για την περίπτωση διακοπής του ρεύματος. Με τους ρυθμούς που γίνονται οι διακοπές θα κάνουν απόσβεση σε ελάχιστο χρόνο. Δεκάδες ένοικοι έχουν βγει έξω από την είσοδο του ξενοδοχείου και κοιτούν το εντυπωσιακό θέαμα. Η βροχή φτάνει σε σχεδόν ώς εκεί αλλά δεν τους πειράζει. Στη γωνία παρατηρώ έναν άστεγο που έχει χωθεί για να περάσει η μπόρα. Ξαπλώνει σύριζα σε μια κολόνα και βάζει μια μικρή γεμάτη τσάντα για προσκεφάλι. Οι πορτιέρηδες του ξενοδοχείου προσπαθούν να διαχειριστούν το συνωστισμό. Οι περισσότεροι περίεργοι ένοικοι είναι Άραβες τουρίστες με τις κυρίες του, ή έστω κάποιες από αυτές. Τραβούν βίντεο την βροχή. Βγάζουν επιφωνήματα θαυμασμού με τους κεραυνούς. Φωτογραφίζονται μεταξύ τους, Βγάζουν σέλφις. Τώρα το τί θα δει στην φωτογραφία η κυρία με το μαύρο τσαρσάφι, που έχει το πρόσωπό της καλυμμένο ως τα μάτια και τραβάει με φόντο την κατασκότεινη λεωφόρο, αυτό μόνο εκείνη το ξέρει.
Μπαίνω μέσα, κάθομαι στην καφετέρια και συνεχίζω να παρατηρώ τον κόσμο που κυκλοφορεί ¨Όποιος έμεινε έξω έχει απλά γίνει μουσκίδι, ακόμα και αν είχε ομπρέλα. Η βροχή θα κρατήσει αυτή την ένταση για περίπου μία ώρα. Μετά θα σταματήσει τόσο ξαφνικά όσο άρχισε. Η διακοπή όμως του ρεύματος και το χάος στην κυκλοφορία θα κρατήσει τουλάχιστον μια ώρα ακόμα.
Μόλις έρθει το ρεύμα τα μαγαζιά αρχίζουν να σκουπίζουν, να καθαρίζουν και να τακτοποιούν το χώρο τους για να δεχτούν κάποιους πελάτες που ίσως ακόμα εμφανιστούν.
Γυρίζοντας στο σπίτι χαιρετάω τον μπακάλη της γειτονίας μου,Τον βλέπω να σφουγγαρίζει Τον ρωτώ γιατί, “μπήκαν νερά” μου λέει. Και συνεχίζει να μουρμουρίζει απρόκλητα “Ρεζίλι γίναμε πάλι. Μια βροχή έπεσε και σταμάτησαν όλα.” Δεν το συνεχίζω… Μπαίνω στο σπίτι μου. Στις σκάλες καίνε ακόμα τα κεράκια που έβαλε με επιμέλεια ο διαχειριστής μας για να βλέπουμε. Είναι σχεδόν ρομαντικά.
(Νέα) Ρώμη, ανοχύρωτη Πόλη. Σκέφτομαι το λογοπαίγνιο, μισό αστεία μισό σοβαρά, καθώς ανακαλώ το γλυκό χάος που πριν λίγο έζησα. Ανοχύρωτη, αδικημένη, αλλά συγχρόνως πανίσχυρη πόλη Τα τείχη σου άλλωστε είναι η δύναμη που σου δίνει η πίστη των φίλων και η αγάπη των εραστών σου.Για το λόγο αυτό γίνεσαι Πόλη αιώνια...
Του Γιάννη Γιγουρτσή.
Φιλόλογος, ερευνητής.
Ζει και εργάζεται στην Κωνσταντινούπολη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου