Τετάρτη 12 Αυγούστου 2015

Γιατρός στο Καστελόριζο, ετών 25...

Για τον 25χρονο αγροτικό γιατρό το Καστελόριζο δεν είναι τόπος εξορίας, αλλά παράδεισος...

Ένας ωραίος Έλληνας ανοίγει την καρδιά του στη Ροδούλα Λουλουδάκη για την εφημερίδα "Η Ροδιακή".



Ο Γιάννης Ράντος 
ασκεί μία εξαιρετικά δύσκολη δουλειά...
Είναι ο γιατρός του Καστελορίζου, όπου οι υποδομές σε αυτό το ακριτικό νησί δεν είναι σε καμία περίπτωση ιδανικές. Ο ίδιος είναι 25 ετών. Και δηλώνει περήφανος. 

Νιώθει ότι ανταποδίδει με τον τρόπο αυτό τη μόρφωση που του παρείχε η πατρίδα μας. Και το πιο εντυπωσιακό. Δεν επιθυμεί να φύγει συντόμως, αλλά να παραμείνει όσο περισσότερο μπορεί.



Η συνέντευξη

Πώς βρέθηκες γιατρός στο Καστελόριζο, το ήθελες;

Ήταν πρώτη μου επιλογή το Καστελόριζο, το είδα λίγο πατριωτικά, αφού το κράτος μας μόρφωσε εμείς να το ανταποδώσουμε. Το αγροτικό είναι η ελάχιστη προσφορά. 

Τι εποχή ήταν όταν πρωτοήρθες;

Καταχείμωνο, με το καράβι της γραμμής. Είχα έρθει δύο μέρες πριν για διακοπές, ήμουν φαντάρος στη Ρόδο.

Η πρώτη σου εντύπωση στο νησί;

Είχα μια κακή πρώτη επαφή με την αυτοδιοίκηση όπου ως αγροτικός γιατρός τους είχα τηλεφωνήσει, μου είχαν πει “εντάξει γιατρέ, έλα και υπάρχει υποδομή...”. 

Ήρθα και δεν βρήκα τίποτα. Που θα με κοιμίσουνε δεν ξέρανε... τελικά έχω ένα χώρο πίσω από το ιατρείο και είμαι μια χαρά. Είμαι 25 ετών, δεν έχω οικογένεια, κι έτσι προσαρμόζομαι, αλλά δεν υπάρχει ησυχία επειδή το ιατρείο είτε εργάζεσαι είτε όχι, έχει πάντα κίνηση. 

Εγώ γενικά ήρθα με όρεξη, μ΄ άρεσε πολύ που αμέσως έπρεπε να ασχοληθώ σοβαρά. Με τους ανθρώπους δέθηκα, ειδικά με τους ηλικιωμένους. 

Θεωρώ ότι είμαι ο πιο τυχερός αγροτικός γιατρός της Ελλάδας ζώντας κάθε μέρα σ΄ ένα σκηνικό ονειρικό. Στην αρχή ξυπνούσα το πρωί και έλεγα “είμαι ο πιο σημαντικός γιατρός της Ελλάδας, φροντίζω τους ακρίτες... Πόσο όμορφο είναι το Καστελόριζο, τι όνειρο ζω...”... Από την άλλη μπορεί να νιώσεις εκτεθειμένος γιατί δεν υπάρχει ειδικευμένος γιατρός εδώ, αλλά όταν σηκώσεις το τηλέφωνο και πεις “είμαι ο γιατρός του Καστελόριζου” ανταποκρίνεται αμέσως το Νοσοκομείο της Ρόδου, το ΕΚΑΒ της Ελευσίνας... Και βέβαια πέρα από εμένα υπηρετεί ένας ακόμη γιατρός ενώ στο Καστελόριζο έχει και στρατιωτικό γιατρό που αλλάζει ανά 20 μέρες.

Ποια είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση για εσένα;

Όταν τελικά αντιμετωπίζω το περιστατικό και δεν χρειάζεται να φύγει για τη Ρόδο. Χαίρομαι που κάνω τα εμβόλια στα παιδιά. Πριν δεν γίνονταν. Και τους ηλικιωμένους που δεν μπορούν να μετακινηθούν, φωτογραφίζω το δερματικό τους πρόβλημα για παράδειγμα, στέλνω τις φωτογραφίες και μιλάω ακόμα και με δικό μου γιατρό για τη συνταγογράφηση. 

Πότε τελειώνει το αγροτικό σου;

Νοέμβρη τελειώνω, ίσως όμως πάρω μια παράταση για να ολοκληρώσω πράγματα που θέλω εδώ. Έστειλα επιστολές, φτιάξαμε το μηχάνημα για τη γενική αίματος, κι είναι κι άλλα, δεν πρέπει να είμαστε μίζεροι. Είμαι από την Αθήνα, βρίσκομαι σ΄ αυτό τον παράδεισο, όταν είναι να πάω σ΄ ένα περιστατικό σταματάω, βλέπω το δρομάκι και το θαυμάζω... Εμείς το κάνουμε μίζερο. 

Εγώ νιώθω ότι το κράτος μας προσέχει εδώ. Ό,τι έχω ζητήσει μου το έχουν στείλει. Εδώ νιώθεις γιατρός, θα ακουμπήσει ο άλλος το πρόβλημά του πάνω σου. Πάω στη γιαγιά τη Χριστίνα τη Νίτη την έχω σαν γιαγιά μου, θα με φιλέψει. Είναι καλά εδώ. Άνοιξε η θέση μου τον Απρίλιο για ειδικότητα, αλλά ζούσα τον έρωτά μου για το Καστελόριζο και ζήτησα ανάκληση.

Συνέντευξη στη Ροδούλα Λουλουδάκη, Η Ροδιακή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου