Της Νεκταρίας:"Πάλι από την αρχή…" - Stamatis Spanoudakis Σταμάτης Σπανουδάκης (OFFICIAL)

Σήμερα, μετα την κυκλοφορία του διπλού CD, απο την "Αγορά", αντί δικού μου σχολίου και ευχαριστιών πρός όλους,προτίμηςα να μοιραστώ μαζί σας ένα σχόλιο, αγαπημένης μου φίλης .....

29 Αυγούστου 2015
Μεσημέρι σήμερα….
Μόλις έφυγα από το φροντιστήριο.

Με γοργό βήμα κατευθύνομαι στο αυτοκίνητο, έχοντας στο μυαλό τις δεκάδες εκκρεμότητες που ζητούν την διευθέτησή τους για την συνέχεια… και όχι μόνο!
Παραμάσχαλα κρατημένο το ντοσιέ των σημειώσεων, μια σακκούλα με ψώνια, αλλά και ένα πολύτιμο πρωινό απόκτημα: Η «ΑΓΟΡΑ» με τα cd’s…

Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Οι κινήσεις μηχανικές, διαδέχονται η μία την άλλη: εναπόθεση των φορτίων στο κάθισμα του συνοδηγού, τοποθέτηση κλειδιών, συμπλέκτης και αφαίρεση ταχύτητας. Εδώ όμως, παγώνει η διαδικασία και αντί να τηρηθεί με συνέπεια, (μπρος η μηχανή και απασφάλιση χειρόφρενου), δίνεται προτεραιότητα στο απόκτημα.

Παίρνω στα χέρια μου την εφημερίδα, αφαιρώ το σελοφάν και κρατώ στα χέρια μου το δίπτυχο με τα cd’s. Γεμάτη περιέργεια περί του εάν υπάρχει άγνωστή μου σύνθεση, διατρέχω τα περιεχόμενα…. Όλα γνωστά!!! Έκπληκτη διαπιστώνω την ύπαρξη συνοδευτικού κειμένου! Διαβάζω… Αυτό το «κοιτάζοντας πίσω…», «Ευχαριστίες και πάμε παρακάτω», θα έλεγα αποτελούν σημεία κατατεθέντα στον λόγο του. Εκείνο που όμως κόλλησε στο οπτικό μου πεδίο, ήταν το «κουβαλώντας τις ελαφριές και τόσο απαραίτητες βαλίτσες του χτες» …

Βαλίτσες, ε;;; Του χθες κιόλας…. Και ελαφριές;;;; !!!!!!!!! Δε γίνεται! Ή… μήπως γίνεται;;;;

Στιγμιαία κάνω δικούς μου συνειρμούς… Πόσες επιταγές θα πρέπει να έχεις εξαργυρώσει για να ελαφρύνεις τα φορτία-βαλίτσες του παρελθόντος;;;; Ποιο τίμημα να έχεις πληρώσει, ώστε να αντιστραφούν οι όροι του κλάσματος, και από κει που είναι εις βάρος σου, να αποδειχθούν ωφέλιμοι και απαραίτητοι;;; …………… Κενό! ………….

Επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Αποφασίζω να βάλω μπρος για να φύγω και παράλληλα τοποθετώ για να ακούσω το πρώτο cd. Δεξί φλας κι αναχωρώ…. Κι ενώ το βλέμμα, σε υπερδιέγερση, παίζει μεταξύ καθρεπτών, φαναριών, προπορευόμενων αυτοκινήτων και πινακίδων σήμανσης, τότε, «Πάλι απ’ την αρχή» καταλύθηκε το παρόν… Πάλι απ’ την αρχή πάγωσε στο άκουσμα… πάλι απ’ την αρχή, αυτό το πάγιο πια, αίσθημα οικειότητας: του να αφήνομαι με εμπιστοσύνη και να υπερίπταμαι, του να αισθάνομαι να με τραβούν με ασφάλεια αόρατοι ιμάντες μακριά από δυσβάστακτα πάθη, του να επιστρέφω στο σπίτι μου… (σαν τον άσωτο υιό….)

Πώς ερμηνεύεται άραγε;; Ενώ όλα είναι ακουσμένα και γνωστά, ενώ έχω ανταποκριθεί στην πρόκληση της ανάλυσης του νοήματος, εντούτοις, πάλι απ’ την αρχή, κάθε, ΜΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ, είναι σαν να εισπράττω κάτι εντελώς νέο! Φρέσκο και διαυγές! Να είναι αυτή η ίδια κλήση -που κατά διαστήματα έντονα- κραυγάζει για επιμονή σε αυτό που προσδιορίζει την ανθρώπινη ύπαρξη επί γής; τον διαρκή δηλαδή αγώνα και πόλεμο κατά των παθών, των αδυναμιών, των αμαρτιών; Να είναι αυτή η φωνή, που μετουσιωμένη σε μουσική, υπενθυμίζει τις κατ’ εξακολούθησιν πτώσεις του ανθρώπου, αλλά προτρέπει και παρακινεί στην εκ νέου (πάλι από την αρχή) έγερσή του για νέους πνευματικούς αγώνες, για όσο καιρό ακόμα του υπολείπεται (για τις μέρες που ακόμα κυλούν), προκειμένου να διαγραφούν τα χρέη εδώ, σ’ αυτήν την ζωή (για τα λάθη που εδώ θα σβηστούν);;
Να ’ναι αυτή η φωνή, που δείχνει κατανόηση στην όποια αδυναμία μας, και το μόνο που ζητά είναι το άνοιγμα της ψυχής μας και η κατάθεση αυτής;;;

Ενώ συνεχίζω να οδηγώ, αδιάφορα για το πώς κινούμαι στον δρόμο, ακούω για απροσδιορίστου τακτικού επιθέτου φορά τον στίχο «μα η ζωή μου πια δεν είναι αρκετή». Κι ενώ μέχρι εκείνη την στιγμή, όποτε το άκουγα, αναρωτιόμουν τι να εννοεί, μήπως δεν αρκεί για να σου την προσφέρω;;; ή δεν επαρκεί προκειμένου να ολοκληρώσω αυτό που πρέπει;; μήπως έχει σχέση με το «τα σα εκ των σων σοι προσφέρωμεν…»;;;; Τότε, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όπου προσπερνούσα τα ΚΤΕΛ επί του Κηφισού, διαπέρασε το μυαλό μου η σκέψη: μα…, η ζωή του πια, δεν του φτάνει… είναι άχαρη, δεν έχει νόημα…. λείπει αυτό το "κάτι"... δεν αξίζει, χωρίς την παρουσία Του! (Να! Αυτό ήταν το φρέσκο μήνυμα στο σημερινό για πολλοστή φορά άκουσμα!) Μα και βέβαια, έρχεται και δένει με το «οι καλύτερες στιγμές μου ήταν κοντά Σου, να τις ζήσω θέλω πάλι απ’ την αρχή! Αυτό είναι το νόημα…

Ναι! Δηλώνω κι εγώ συμμετοχή στην ίδια θέληση… Μόνο κοντά Του είναι πάντα τα καλύτερα!!! Μόνο!!! Και αν υπάρχει συνταγή για την επανάληψη της εμπειρίας, την αναζητώ… άγνωστο με ποιο κόστος….

Ο καθένας διεξάγει μυστικά τον δικό του προσωπικό πόλεμο… μετρά τις δικές του πληγές και πτώσεις…. Γνωρίζει αυτός μόνο, το αν ζυγίστηκε και κατά πόσο ελλειποβαρής κι ανάξιος αποδείχτηκε… Γνωρίζει το πόσο έχει κλάψει για τις χαμένες μάχες, για τους δαίμονες που είναι ξοπίσω του καταδιώκοντάς τον ανελέητα, για τους εφιάλτες που μπορεί να τον στοιχειώνουν… Αλλά γνωρίζει και το πόσο αναζητά να κορέσει την δίψα του στο πηγάδι της Ζωής….

Τα μάτια μου είχαν ήδη γίνει υγρά…. Όλα μέσα μου άρχισαν να ξαναστοιχίζονται…. Πάλι από την αρχή…

Έφθασα σπίτι και πάρκαρα…. Φορτωμένη από σκέψεις, συναισθήματα και πνιγμένα αναφιλητά…. Πάλι καλά, που υπάρχει ο Σταμάτης…. Πάλι καλά, που κάποτε (ίσως κι ακόμα) πλήρωσε αντίτιμο ή αντίτιμα, ώστε η μουσική του να λειτουργεί επαναπροσδιοριστικά για όλους εμάς τους αδύναμους κι ανάξιους….

Πάλι καλά!!!

Ο Θεός να σε ενδυναμώνει, να σε προστατεύει και να σε εμπνέει… Πάντα!!!
Ευχαριστώ πολύ, πάρα πολύ Σταμάτη….

Νεκταρία Ελληνίς

Stamatis Spanoudakis Σταμάτης 

Σπανουδάκης (OFFICIAL)